بدعت اضافه کردن چیزی در دین یا کاستن از آن است. اما آیا موضوعی مثل عزاداری به عنوان امری فطری و منطبق بر روحیه بشری که دارای شواهد قرآنی(همچون سوگواری یعقوب در جدایی از یوسف) و روایی فراوانی است و نمونه های بی شماری - حتی به نقل از بسیاری از منابع اهل سنت - در سیره پیامبر اکرم(ص)، اهل بیت(ع)، همسران پیامبر، خلفای راشدین، صحابه، تابعین و علما و فقهای ادوار مختلف فریقین دارد، می تواند امری خارج از دین باشد؟!
آیا می توان انکار کرد که رسول خدا(ص) خود هنگام شهادت عموی شان حمزه گریستند و دیگران را نیز به این کار ترغیب کردند؟ آیا می توان این واقعه تاریخی را رد کرد که خلیفه اول و مردم مکه و مدینه هنگام رحلت پیامبر به سوگواری و عزاداری پرداختند؟ بی گمان چنین نیست. احتمالا از همین روست که حتی در میان فقهای اهل سنت نیز هیچ کس فتوا به تحریم اصل گریه کردن در رثای مرگ عزیزان و اطرافیان نداده اند و همه آنها تحت شرایطی آن را مجاز شمرده اند و فقط مالکیه و حنفیه، بر اين باورند كه گریه با صدا و شیون با صوت، اشکال دارد.

 تمام شواهد نشان مى دهد حاكمان آن روز تصميم داشتند اين منبع اقتصادى را از خاندان امام على(ع) بگيرند تا آن که مبادا مايه قدرت آنها شود. از این رو امام صادق(ع) در حدیثی می فرمایند: «هنگامى كه ابوبكر به خلافت رسيد عمر به او گفت: مردم بنده دنيا هستند و غير از آن را نمى خواهند، بنابراين خمس و فىء و فدك را از على و اهل بيتش باز گير؛ زيرا پيروانش وقتي اين امر را ببينند او را رها كرده به سوى تو مى آيند».

بر اثر منع حدیث، احادیث نبوی در سینه ها ماند. این وضعیت باعث محرومیت فرهنگ اسلامی از گنجینه احادیث نبوی شد و زمینه بسیار مساعدی را برای جعل حدیث، به نفع حکومتهای وقت  فراهم کرد؛ زيرا وقتى مدرك، منحصر به حافظه ها گرديد، همه كس مى توانست همه گونه ادعايى بنمايد. سرانجام این ممنوعیت توسط عمر بن عبدالعزیز برداشته شد، اما با آسیب های دیگری مواجه شد، نظیر مکتوب شدن احادیث جعلی و کتمان شدن بسیاری از احادیث ایراد شده به نفع شیعه و اهل بیت، از سوی محدثان رسمی و طرفداران حکومت.

او دوازده خلیفه را این چنین معرفی می کند؛ ابوبکر، عمر، عثمان، على، معاویه، یزید، معاویة بن یزید، مروان بن حکم، عبدالملک بن مروان، ولید بن عبدالملک، سلیمان بن عبدالملک و عمر بن عبدالعزیز. جالب این که او خلفاى بنى امیه و بنى عباس را در ردیف این دوازده نفر آورده امّا امام مهدى(ع) را با آن که به اعتراف همگان، آخرین امام از ذریه رسول خدا است، در ردیف دوازده پیشوا قرار نداده.

علاّمه امینى در الغدیر84  تن از تابعین را نام مى برد که حدیث غدیر از آنان روایت شده است. اشخاص ثقه و قابل اعتمادی چون اصبغ بن نابته تمیمی، سالم بن عبدالله بت عمر، عمر بن عبدالعزیز و...

عثمان، فدک را به مروان بن حکم داد و پیوسته فدک در دست مروان و فرزندانش بود تا اینکه عمر بن عبدالعزیز آن را گرفت و به عنوان صدقه قرار داد .اگر فدک غنیمت مسلمین بود، به چه دلیل به مروان اختصاص پیدا کرد؟ و اگر ارث خاندان رسول خدا(ص) بود، پس مروان در زمره این خاندان نبوده، و اگر بخششى از پیامبر(ص) به فاطمه زهرا(ع) بود، پس چرا بر آن دست اندازى کردند و آن را به یکدیگر بخشیدند و عثمان چه سلطه اى بر فدک داشت تا به کسى واگذار کند؟

عمربن عبدالعزیز كه مواجه با وضع پريشان مردم و تنفر شديد آنها از دستگاه خلافت بنى اميه بود، از آغاز كار، در مقام دل جويى از محرومان و ستمديدگان برآمد و طى بخشنامه اى استانداران را به اختصاص هرچه زودتر سهم بیت المال به حجاج و ممانعت از اجرای مجازات ها پیش از مشورت با حکومت مرکزی کرد. از کارهای دیگر وی پس گرفتن اموال بیت المال از بنی امیه بود. این اقدام، بر بنى اميه گران آمد و بر ضد او تحريكاتى نمودند. البته قابل ذکر است که همه این کارها برای کاهش خشم مردم و تقویت حکومت بنی امیه بوده است.

معاویه پس از شهادت امام علی(ع) و برای منفور ساختن آن حضرت نزد افکار عمومی نسل های مختلف جامعه اسلامی دست به کارهایی زد از جمله فشار بر دوستداران امام علی(ع) و منع شان از نقل فضایل حضرت، جعل احادیث توسط محدثان جیره خوار علیه حضرت علی(ع) و سرانجام صدور حکم لعن و سبّ حضرت بر منابر سراسر قلمرو پهناور اسلامی. سرانجام این بدعت تاسف برانگیز پس از 59 سال در زمان عمر بن عبدالعزیز، خلیفه نسبتا دادگر اموی ملغی گردید.

دو حادثه در کودکی عمر بن عبدالعزیز رخ داد: اول: روزی عمر همچون سایر کودکان حضرت علی(ع) را لعن کرد، اما از سوی استادش، با استدلالی منطقی و علمی مورد سرزنش قرار گرفت. دوم: عمر می دید که پدرش به عنوان حاکم مدینه در عین فصاحت و بلاغت در ایراد خطبه جمعه، وقتی به لعن حضرت علی(ع) می رسید، زبانش مقداری لکنت پیدا می کرد. وقتی علت را از پدرش پرسید، او به فضائل امام علی(ع) اعتراف کرد. این حوادث باعث شد عمر با خود عهد کند اگر روزی به قدرت رسید این بدعت را از میان بردارد و همین کار را نیز کرد.

فدک بوستانی بود که از طرف حضرت رسول(ص) به حضرت صدیقه(س) بخشیده شد اما پس از رحلت پیامبر(ص) توسط ابوبکر به عنوان جزئی از اموال دولتی اعلام شد و دست به دست میان خلفای بعد از او می چرخید تا این که توسط معاویه به مروان و توسط او به عبدالعزیز و از طرف او به فرزندش عمر بخشیده شد و عمر بن عبدالعزیز آن را به فرزندان حضرت صدیقه(س) پس داد و اعلام کرد بنی امیه در آن حقی ندارد. این تصمیم البته بعد از عمربن عبدالعزیز توسط یزید بن عبدالملک ملغی گردید و یزید مجددا فدک را از فرزندان حضرت زهرا(س) گرفت.