آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

معاویه پس از شهادت امام علی(ع) و برای منفور ساختن آن حضرت نزد افکار عمومی نسل های مختلف جامعه اسلامی دست به کارهایی زد از جمله فشار بر دوستداران امام علی(ع) و منع شان از نقل فضایل حضرت، جعل احادیث توسط محدثان جیره خوار علیه حضرت علی(ع) و سرانجام صدور حکم لعن و سبّ حضرت بر منابر سراسر قلمرو پهناور اسلامی. سرانجام این بدعت تاسف برانگیز پس از 59 سال در زمان عمر بن عبدالعزیز، خلیفه نسبتا دادگر اموی ملغی گردید.

اين بدعت (سبّ امام علی(علیه السلام))، ميراث شوم معاويه بود، معاويه كه پس از شهادت امير مومنان(علیه السلام) (در سال 40 هجرى) كاملا بر اوضاع مسلط شده بود، تصميم گرفت با ايجاد تبليغات و شعارهاى مخالف، على(علیه السلام) را به صورت منفورترين مرد عالم اسلام!! معرفى كند. او براى اين كار، از يك سو دوستداران و پيروان امير مومنان(علیه السلام) را زير فشار قرار داد و با زور شمشير و سرنيزه از نقل فضايل و مناقب امير مومنان(علیه السلام) به شدت جلوگيرى كرد و اجازه نداد حتى يك حديث، يك حكايت و يا يك شعر در مدح على(علیه السلام) نقل و گفته شود.
و از طرف ديگر، براى آن كه چهره درخشان على(علیه السلام) را وارونه جلوه دهد، محدثان و جيره خواران دستگاه حكومت اموى را وادار نمود احاديثى بر ضد على(علیه السلام) جعل كنند! و از اين رهگذر احاديث بي شمارى جعل شد و در ميان مردم شايع گرديد!
معاويه به اين هم اكتفا نكرد، بلكه دستور داد در سراسر كشور پهناور اسلامى در روزهاى جمعه بر فراز منابر، لعن و دشنام على(علیه السلام) را ضميمه خطبه كنند!
اين بدعت شوم، رايج و عملى گرديد و در افكار عمومى اثر بخشيد و به صورت امر ريشه دارى در آمد به طورى كه كودكان با كينه على(علیه السلام) بزرگ شدند و بزرگترها با احساسات ضد على(علیه السلام) از دنيا رفتند!
بعد از معاويه، خلفاى ديگر اموى نيز اين روش را دامه دادند و اين بدعت تا اواخر سده اول هجرى كه عمر بن عبدالعزيز به خلافت رسيد، ادامه داشت.(1)
عمر بن عبدالعزيز- در قياس با ديگر خلفاى اموى - مردى نسبتا دادگر بود و هر چند به خاطر عدم امضاى حكومت او از سوى جانشينان معصوم پيامبر، وى نيز از جرگه طاغوتيان شمرده مى شود، اما به هر حال با بسيارى از مظالم اسلاف خويش در افتاد و حكومتش خالى از خدمت نبود. اما در ميان اين خدمات، مهمترين خدمت او به اسلام بلكه به انسانيت، كه در كارنامه حكومت و زندگى او درخشش خاصى دارد، از ميان برداشتن بدعت سبّ امير مومنان(علیه السلام) است. او با اين اقدام خود يك بدعت ننگين ريشه دار 59 ساله را از ميان برداشت و خدمت بزرگى به شيعيان بلكه به جهان انسانيت انجام داد.(2)