علاّمه امینى در الغدیر84 تن از تابعین را نام مى برد که حدیث غدیر از آنان روایت شده است. اشخاص ثقه و قابل اعتمادی چون اصبغ بن نابته تمیمی، سالم بن عبدالله بت عمر، عمر بن عبدالعزیز و...
علامه امینی نام 110 تن از صحابه ای که حدیث غدیر را نقل کرده اند ذکر کرده، و با توجه به شرایط تاریخی و موقعیت صدور این حدیث، تعداد راویان آن را تا صدها هزار تن تخمین می زند. از مهم ترین این راویان می توان به ابوذر، جابر بن عبدالله انصاری، ام سلمه، ابوهریره، حسان بن ثابت، زبیر بن عوام، سعد ابی وقاص، سلمان فارسی، عایشه، عبدالله بن عباس و... اشاره کرد.
حضرت على(ع) در یکى از روزهاى خلافتش، مردم را جمع کرده و کسانی که حدیث غدیر را از پیامبر(ص) شنیده بودند، قسم داد که آن چه شنیده اند را برای مردم بازگو کنند. سی نفر بلند شدند و ماجرا را آن طور که شنیده بودند شرح دادند. امام(ع) چون دید چند نفر از حاضرین در واقعه غدیر، شهادت ندادند، آن ها را نفرین کرد.
بسیارى از علماى اهل سنت از جمله: نسائى، حاکم نیشابورى، مسلم در صحیحش، امام احمد از طریق براء بن عازب به دو سند، ترمذى، ابن ماجه، ابن عساکر، بخارى و... در کتابهاى خود این حدیث را ذکر کرده اند که بیش از 360 دانشمند هستند. احمد بن حنبل در مسندش آورده: پیامبر(ص) در غدیر خم فرمود: آیا شهادت نمى دهید که من از هر مؤمنى به خود او سزاوارتر و اولى هستم؟ همه گفتند: آرى! فرمود: هر که من مولاى اویم، این علىّ مولاى او است، خداوندا! دوست داشته باش هر که او را دوست دارد و دشمن بدار هر که او را دشمن بدارد.
قال الصادق (عليه السلام) :
مَنْ حَجَّ يُرِيدُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لا يُرِيدُ بِهِ رِيَاءً وَ لا سُمْعَةً غَفَرَ اللَّهُ لَهُ الْبَتَّةَ
کسى که حجّ انجام دهد و خدا را اراده کند و قصد ريا و شهرت طلبى نداشته باشد قطعاً خداوند او را خواهد بخشيد.
وسائل الشيعة: 11/109