دو حادثه در کودکی عمر بن عبدالعزیز رخ داد: اول: روزی عمر همچون سایر کودکان حضرت علی(ع) را لعن کرد، اما از سوی استادش، با استدلالی منطقی و علمی مورد سرزنش قرار گرفت. دوم: عمر می دید که پدرش به عنوان حاکم مدینه در عین فصاحت و بلاغت در ایراد خطبه جمعه، وقتی به لعن حضرت علی(ع) می رسید، زبانش مقداری لکنت پیدا می کرد. وقتی علت را از پدرش پرسید، او به فضائل امام علی(ع) اعتراف کرد. این حوادث باعث شد عمر با خود عهد کند اگر روزی به قدرت رسید این بدعت را از میان بردارد و همین کار را نیز کرد.

عمربن عبدالعزیز كه مواجه با وضع پريشان مردم و تنفر شديد آنها از دستگاه خلافت بنى اميه بود، از آغاز كار، در مقام دل جويى از محرومان و ستمديدگان برآمد و طى بخشنامه اى استانداران را به اختصاص هرچه زودتر سهم بیت المال به حجاج و ممانعت از اجرای مجازات ها پیش از مشورت با حکومت مرکزی کرد. از کارهای دیگر وی پس گرفتن اموال بیت المال از بنی امیه بود. این اقدام، بر بنى اميه گران آمد و بر ضد او تحريكاتى نمودند. البته قابل ذکر است که همه این کارها برای کاهش خشم مردم و تقویت حکومت بنی امیه بوده است.