در حمله «بخت نصر» تمام آثار شريعت، از جمله تابوتى كه درآن كتاب شريعت نگهدارى مى‌شد، از بين رفت. تا آنكه در سال 538 قبل از ميلاد بابل توسط «كورش» پادشاه ايران فتح شد. كورش تمام اسراى بنى‌اسرائيل را آزاد كرد و فرمان بازسازى ساختمان بيت‌المقدس و مكان‌هاى يهود را صادر كرد. كار بازسازى به دست نوه او داريوش پايان يافت. سرانجام در دوره اردشير درازدست كاهن پيرى به‌نام «عزرا» در رأس جمعيتى انبوه از اسيران بنى‌اسرائيل آماده رهسپارى به بيت المقدس شدند. او به اورشليم آمد تا شريعت را بازسازى كند و عبادات و مراسم ديرين آنرا اصلاح نمايد؛ از اينرو براى خواندن دعا و نسخه‌هاى كتب قديم كليساهايى ساخت. كوشش‌هاى او براى تجديد شريعت باعث شد تا جمعى از يهود از او درخواست كنند شريعت را از نو تدوين كند و كتاب عهد عتيق را تجديد نمايد. عزرا به اجابت خواهش ايشان مصمم شد. او در حالى كه 130 سال از سقوط اورشليم و 80 سال از فتح بابل توسط كورش مى‌گذشت، با استمداد از باقى‌مانده خاطره خود و نيز با استفاده از پاره‌هاى كتب قديمى و اطلاعات پراكنده مردم، عهد قديم فعلى را گردآورى نمود.

پنج كتاب نخست «تورات» كه عبارت‌‌اند از: سفر پيدايش، سفر خروج، سفر لاويان، سفر اعداد و سفر تثنيه، به موسی(ع) منسوب است. لکن واضح است که اين كتب پنج گانه نمى‌تواند همان تورات اصلى باشد كه در نوشته‌هاى الواح بر موسی(ع) نازل شده است. آن الواح كه شريعت موسی(ع) در آن آمده بود، در صندوقى نگهدارى مى‌شد و در اختيار بنى‌اسرائيل قرار گرفته بود و در ميان كاهنان دست‌به‌دست مى‌گشت. اين الواح در عصر سليمان(ع) در سال 960 قبل از ميلاد يعنى 490 سال پس از وفات موسی(ع) آن هنگام كه ساختمان بيت‌المقدس را تكميل كرد و خواست تابوت (صندوق محتوى برتورات) را به محراب مقدس منتقل سازد از بين رفت. بدين ترتيب كه كاهنان وقتى در پى جستن الواح شريعت برآمدند، در ميان صندوق، جز دو لوح از آن الواح نيافتند. در آن دو لوح نيز، تنها ده حكم از شريعت موسى(ع) نوشته شده بود و بقيه ضايع شده و اثرى از آنها برجاى نمانده بود.

در آن زمان، مسيحيان چون اكثرا در اروپا بودند به سمت بيت المقدس كه مشرق بود مي ايستادند. يهوديان هم كه بيشتر در شامات زندگي مي كردند رو به مغرب مي ايستادند؛ اما مسلمانان آن روز چون در مدينه بودند به طرف جنوب كه مكه بود مي ايستادند. طرف جنوب حد وسط مشرق و مغرب بود؛ از اين جهت قبله مسلمانان ميانه قرار داشت.

علاوه بر مسلمانان، مسيحيان نير قائل به «معراج» هستند. مطالعه عهدين نشان مى‌دهد كه مسيحيان، «معراج» را درباره مسيح بصورت عجيبى معتقدند، آنها مى‌گويند: مسيح پس از اين كه مرده بود و دفن شده بود! از «قبر» بيرون آمد و بر شاگردانش ظاهر شد به آسمان «صعود» كرد و اکنون در نزد «خداى پدر!» زندگي مى‌كند.

در ميان راويان و مفسران اهل سنت گفتگوئى هست كه آيا معراج با همين بدن جسمانى بوده يا فقط جنبه روحانى داشته است؟ اكثر آنان معتقدند كه معراج پيامبر(ص) با همين روح و جسم و در بيدارى صورت گرفته و غالب روايات آنها نيز ظاهر در همين معنى است؛ ولى روايتى از «عايشه» دارد كه معراج پيامبر(ص) در خواب بوده است. بعضى از نويسندگان دانشمند معاصر مانند «سيد قطب» نيز تعبيرشان مبهم است كه نه صراحت در بيدارى دارد نه خواب.

جنگ های «صلیبی» واقعیتی تاریخی است که در آن مسیحیان میلیون ها مسلمان بی گناه را کشتند. این جنگ ها به خاطر آن بود که گسترش اسلام در اروپا، سبب وحشت غرب گردید و لذا کلیسا برای جلوگیری از توسعه اسلام و گسترش مسیحیت، دست به این کشتار بزرگ زد. در این جنگ ها لشکریان مسیحی باعلامت صلیبی که بر گردن خود داشتند در امتداد ساحل دریای مرمره حرکت کرده و به قتل و غارت پرداختند. آنان در مسیر خود حتی به مسیحیان نیز رحم نمی کردند.

گزارش های تاریخی حاکی از آن است که خلیفه دوم عده ای را به خاطر عزم سفر کردن به سوی بیت المقدس توبیخ کرده و حال آنکه احادیث نبوی بسیاری زیادی در ذکر فضیلت بیت المقدس و استحباب عزم سفر کردن به سوی آنجا و نماز گزاردن در آنجا وجود دارد.

درکتاب هاى علماى اهل سنت روایات بسیارى مبنى بر سیره همیشگى اصحاب وتابعین، بر زیارت قبر پیامبر(ص) وجود دارد مانند زیارت ابن عمر و دعای او برای ابوبکر و عمر نزد قبر پیامبر، یا ماجرای سفر بلال از شام به مدینه برای زیارت قبر حضرت، یا ماجرای عمر در زیارت قبر پیامبر بعداز فتح بیت المقدس. بنابراین سخن برخى مبنى بر بدعت بودن زیارت مرقد رسول خدا و این که منجر به شرک شده و حرام است سخنى بى پایه و اساس است؛ زیرا هرگز نمى تواند عملى حرام و بدعت باشد و در عین حال مورد عمل اصحاب و تابعین قرار گیرد.

يحيى(ع) از همان کودکی مشغول عبادت خدا شد به طورى كه پس از مدتى بدنش لاغر و نحيف گشت. آن حضرت از ترس جهنم آنقدر گریست که صورتش زخم شد. هر گاه زکریا(ع) می خواست مردم را نصیحت کند اول نگاه می کرد که یحیی(ع) در آنجا نباشد چراکه با شنیدن سخنان پدرش فریاد «واغفلتاه» سر می داد و سر به بیابان می گذاشت و در گوشه ای از بیابان از خوف خدا شروع به ناله می کرد. آن حضرت از خوف خدا از همه چیز دنیا دل کَند و برای عبادت به بیت المقدس رفت و عاقبت هم در راه خدا و خوف از او به شهادت رسيد.

«بيت المقدس» در حدود هزار سال قبل از ميلاد بنا شده است. در زمان حضرت داود(ع) بيمارى وبا يا بيمارى ديگرى منطقه را آلوده كرد. به دستور حضرت، مردم بيرون شهر رفتند و دعا كردند و بيمارى برطرف شد. به امر داود(ع) آن محل را معبد و مسجد ناميدند و چون از شهر دور بود مسجدالاقصى ناميدند.