آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

در آن زمان، مسيحيان چون اكثرا در اروپا بودند به سمت بيت المقدس كه مشرق بود مي ايستادند. يهوديان هم كه بيشتر در شامات زندگي مي كردند رو به مغرب مي ايستادند؛ اما مسلمانان آن روز چون در مدينه بودند به طرف جنوب كه مكه بود مي ايستادند. طرف جنوب حد وسط مشرق و مغرب بود؛ از اين جهت قبله مسلمانان ميانه قرار داشت.

خداوند متعال در قرآن مجید می فرماید: «وَ كَذَلِكَ جَعَلْنَاكُم اُمَّةً وَسَطاً لِتَكوُنُوا شُهَداءَ عَلَى النّاسِ وَ يَكُونُ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيداً»(1)؛ (همان طور [كه قبله شما يك قبله ميانه است] خود شما را نيز امّت ميانه اى _ كه از هر نظر در حد اعتدال در ميان افراط و تفريط مى باشد _ قرار داديم تا امت نمونه اى در برابر مردم باشيد و پيامبر(صلى الله عليه وآله) هم فرد نمونه اى در برابر شما باشد).
اما وجه اين كه قبله مسلمانان ميانه است اين است كه: در آن زمان مسيحيان تقريباً به سمت مشرق مى ايستادند؛ زيرا بيشتر ملل مسيحى در كشورهاى غربى مى زيستند و براى ايستادن به سوى بيت المقدس ناچار بودند به سمت مشرق بايستند و به اين ترتيب جهت مشرق به طور كلى قبله آنان محسوب مى شد، ولى يهود كه بيشتر در شامات و بابل و مانند آن به سر مى بردند و به طرف بيت المقدس _ كه براى آنان تقريباً در سمت غرب بود _ مى ايستادند و بدين ترتيب نقطه غرب قبله آنان بود؛ اما كعبه نسبت به مسلمانان آن روز كه ساكن مدينه بودند، سمت جنوب بود كه ميان مشرق و مغرب بود و از اين جهت ميانه محسوب مى شد، در حقيقت قرآن با معرفى كردن قبله مسلمانان مى خواهد رابطه اى بين برنامه هاى اسلامى بيان كند كه برنامه هاى اين دين، ميانه و متعادل هستند و در نتيجه مسلمانان امتى ميانه و حد وسط هستند.(2)