تقاضای حضرت سليمان به معنی انحصارطلبی نيست تا برداشت بخل از آن شود، بلکه می تواند به معنای یکی از این احتمالات باشد: 1) ایشان از خداوند خواست كه معجزه ويژه اى به او دهد همان گونه كه هريك از انبيا براى خود معجزه ويژه اى داشتند و این به معنای انحصارطلبی و بخل ایشان نیست. 2) طبق نظر برخی از مفسرین، آن حضرت در بیان چنین درخواستی از سوی خداوند مأذون بودند و اگر چنین درخواستی صحیح نبود، خداوند به ایشان چنین اذنی نمی داد. 3) مقصود ایشان داشتن ملكى بود که ديگرى در زمان ایشان چنين ملکی نداشته باشد، نه دیگری از پیامبران و... تا روز قیامت. 4) مقصود حكومتى بود كه الهی باشد نه از راه ظلم، تا مردم نتوانند درباره آن چون و چرا کنند.

آری بیان قرآن کریم درباره «فرعون»، «مصر» و «بنی‌اسرائیل» با گزارش‌های تاریخی سازگاری ندارد، لکن منشاء این امر عدم واقع‌گرایی قرآن نیست؛ بلکه دلیل آن این است که وقایع تاریخى مصر باستان به جهت آنكه مایه رسوایى فراعنه مصر مى‌شد، نادیده انگاشته شده و در گزارشات تاریخی منعکس نگردیده و یا حقایق واژگون گشته و رسوایی‌ها تبدیل به نام نیك گشته و به پاى تاریخ نوشته شده است.

استعداد دانشمندان و صنعت گران و هنرمندان اسلامی آن قدر زیاد بود که در قرون وسطی این غربی ها بودند که از علم و صنعت و هنر مسلمانان استفاده می کردند و حتی بدون اینکه معنی خیلی از عبارات عربی و آیات قرآن را بفهمند آن را تقلید می کردند. آنها برای تجارت و کسب علم و صنعت به فلسطین و بقیه مناطق اسلامی سفر می کردند تا بتوانند از علوم دانشمندان اسلامی استفاده نمایند. بنابراین تمام پشرفت غرب مرهون علم و هنری است که از کشورهای اسلامی فراگرفته اند.

جنگ های «صلیبی» واقعیتی تاریخی است که در آن مسیحیان میلیون ها مسلمان بی گناه را کشتند. این جنگ ها به خاطر آن بود که گسترش اسلام در اروپا، سبب وحشت غرب گردید و لذا کلیسا برای جلوگیری از توسعه اسلام و گسترش مسیحیت، دست به این کشتار بزرگ زد. در این جنگ ها لشکریان مسیحی باعلامت صلیبی که بر گردن خود داشتند در امتداد ساحل دریای مرمره حرکت کرده و به قتل و غارت پرداختند. آنان در مسیر خود حتی به مسیحیان نیز رحم نمی کردند.

داستان‌هاى قرآن، واقعى و تجربه‌هایى تلخ و شیرین از زندگى بشر است كه قرآن براى عبرت آموزى یاد كرده است؛ و پر واضح است كه از انگاره‌هاى وهمى و خاطره‌هاى خیالى، پندآموزى میسّر نیست. البته باید توجه داشت كه قرآن این حوادث تاریخى را با بیانى ادبى و هنرى به زیباترین شكل به تصویر كشیده است تا جذّابیت و تأثیر آن بیشتر شود. به طور كلّى شیوه قرآن آن است كه براى اثرگذار كردن آموزه‌هاى خویش و پیشبرد دعوت حق، ضمن پایبندى به واقع، هنر را به خدمت مى‌گیرد و از امور وهمى و خیالى صِرف پرهیز مى‌كند؛ زیرا امور خیالى تأثیرگذارى پایدارى ندارد و دانشمندان علوم تربیتى بر این نكته تأكید دارند كه از بنا كردن پایه‌هاى تربیتى بر بنیان‌هاى ناپایدار باید پرهیز كرد؛ چراكه چنین ساختمانى قوام و دوامى نخواهد داشت و فرو مى‌ریزد.

سرگذشت ذوالقرنين، آن بزرگ‌مردى كه سرزمين‌هاى گوناگون را درنورديد و شرق و غرب گيتى را زير پا نهاد، سرگذشتى واقعی و كهن است كه تاريخِ آن به گذشته‌هاى دور بر مى‌گردد. براساس پژوهش‌هاى دانشمند برجسته هندى، «ابوالكلام آزاد» كه با كمك گرفتن از نصوص تورات انجام گرفته، اين احتمال وجود دارد كه وى پادشاه ايران، كورش كبير باشد كه بين سال‌هاى 557 تا 528 پيش از ميلاد مى‌زيسته است و سرزمين‌هاى شرق و غرب را تسخير كرد و بر قلمرو ماد، آسياى صغير و بابل چيره گرديد و قوم يهود را كه در اسارت بابليان بود، آزاد ساخت و به آنان اجازه داد به سرزمين فلسطين باز گردند و در بازسازى بيت المقدس ياريشان داد. از اين رو در تورات از وى به بزرگى و احترام ياد شده است.

متّی، یک فلسطینی است که پس از سال 70، به نگارش انجیل متی پرداخته است. این انجیل، عیسی(ع) را به عنوان موسای جدید و صاحب شریعت معرفی می کند. شیوه نویسنده بر گردآوری گفتارها و کارهای عیسی (ع)، و بر اساس ترتیب اهمیت موضوعی است. دانشمندان کتاب مقدس معتقدند انجیل متّی پس از ویرانی اورشلیم و با هدف گفتگو و جدل با بعضی از بزرگان یهود، نگارش یافته و در صدد اثبات این موضوع است که با انکار عیسی(ع) از سوی یهودیان، ملکوت خدا از آنان به امتهای غیر یهود منتقل شده است. از دیدگاه متّی این ملکوت همان کلیسا است.

در سوره «اسراء»، به دو انحراف اجتماعى بنى اسرائیل، و به دنبال آن، مجازات سخت آن ها توسط مردانی نیرومند اشاره شده است. درباره این فسادها و مجازات کنندگان تفاسیری شده است از جمله: 1- ابتدا فسادی که موجب تسلط بخت النصر پادشاه بابل و دیگری موجب حمله ی قیصر روم به آنهاست. 2- این دو حادثه تشکیل حزب «صهیونیسم» بعد از جنگ جهانى دوم است. منظور از انتقام اولى پس گرفتن بیت المقدس و قسمتى از «فلسطین» توسط مسلمانان است و منظور از فساد دوم، هجوم «اسرائیل» و اشغال بیت المقدس و مسجد الاقصى است.

وقتی عمروعاصْ مصر را اشغال کرد، محمّد بن ابىُ حذَیفة زخمى شد. عمرو او را به سوى معاویة که آن هنگام در فلسطین بود، فرستاد. معاویه هم او را به زندان انداخت؛ امّا وی فرار کرد. با دستور معاویه عبیدالله بن عمرو  به دنبال او رفت  و او را در غاری پبدا کرد و همانجا گردن زد.

عمرو بن عاص که کارگزار عثمان در مصر بود؛ وقتی عثمان او را برکنار کرد، کینه او را به دل گرفت. عمرو گاه على(ع) را بر ضدّ عثمان تحریک مى نمود و گاه زبیر و گاه طلحه را. او بر سر راه حاجیان مى ایستاد و خلافکارى هاى عثمان را به آنان مى گفت. او در فلسطین وقتی شنید عثمان کشته شده گفت: من ابو عبد الله هستم. وقتى دملى را بخراشم، بازش مى کنم! من آن قدر بر ضد او تحریک کردم که حتى چوپان گله بر سر کوه را بر او شوراندم.