يحيى(ع) از همان کودکی مشغول عبادت خدا شد به طورى كه پس از مدتى بدنش لاغر و نحيف گشت. آن حضرت از ترس جهنم آنقدر گریست که صورتش زخم شد. هر گاه زکریا(ع) می خواست مردم را نصیحت کند اول نگاه می کرد که یحیی(ع) در آنجا نباشد چراکه با شنیدن سخنان پدرش فریاد «واغفلتاه» سر می داد و سر به بیابان می گذاشت و در گوشه ای از بیابان از خوف خدا شروع به ناله می کرد. آن حضرت از خوف خدا از همه چیز دنیا دل کَند و برای عبادت به بیت المقدس رفت و عاقبت هم در راه خدا و خوف از او به شهادت رسيد.

حضرت یحیی(ع) فرزند زکریا(ع) می باشد که معاصر حضرت عیسی(ع) و از پیامبران بنی اسرائیل است و در کودکی به نبوت رسیده است. وی پسر خاله عیسی(ع) بود و تا پایان عمر مثل او ازدواج نکرد و چون کتاب آسمانی نداشت عامل به کتاب تورات حضرت موسی(ع) بود و او بود که حضرت مسیح(ع) را غسل تعمید داده است.

آیات 12 تا 15 سوره مریم، به مواهب دهگانه اى که خدا به حضرت یحیى(ع) داده بود، اشاره مى کند، مانند؛ نبوت و عقل در کودکى، محبت نسبت به بندگان، پاکى روح و جان، پاکى عمل، دوری از مخالفت با فرمان پروردگار، محبت نسبت به پدر و مادر، نداشتن تکبر و ستمگری، آلوده نشدن به گناه و مهمتر از همه اینکه مشمول رحمت و سلام خدا در سه دوران حساس زندگی یعنی تولد و مرگ و روز برانگیخته شدن در جهان دیگر بودن.

نام «یحیى(ع)» مجموعاً پنج بار در قرآن آمده است؛ او یکى از پیامبران بزرگ الهى است و از جمله امتیازاتش این بود که در کودکى به مقام نبوت رسید. از دیگر ویژگى هائى که این پیامبر داشته و قرآن به آن اشاره کرده، توصیف او به «حصور» است. «حصور» طبق بعضى از روایات، به معنى خوددارى کننده از ازدواج است؛ چرا که وی بر اثر شرائط خاص زندگى، مجبور به سفرهاى متعدد براى تبلیغ آئین الهى بوده، و ناچار به مجرد زیستن گردیده است. از منابع اسلامى و منابع مسیحى استفاده مى شود: «یحیى(ع)» پسر خاله «حضرت عیسى(ع)» بوده است.