احادیث اسلامى و سیره مسلمانان نشان مى دهد که چنین درخواستى هم جایز است و هم در زمان پیامبر(ص) وجود داشته است. انس ابن مالک می گوید: از پیامبر(ص) درخواست کردم در روز قیامت مرا شفاعت کند. فرمود: «شفاعت مى کنم». همچنین بر اساس روایات فریقین، امیرمؤمنان علی(ع) و ابوبکر، پس از وفات پیامبر(ص)، از ایشان شفاعت خواهى کرده اند.

علماى اهل سنت ضمن اعتراف به فضائل بی شمار علی(ع)، گفته اند: براى هیچ یک از اصحاب رسول خدا(ص) از فضایل صحیح السند به مقدار آنچه براى على بن ابى طالب نقل شده، نرسیده است. فضایلش، در عظمت و روشنى به حدّى است که نمى توان متعرض آن شده و آنها را انکار کرد و هر کس على(ع) را پیشواى خود قرار دهد، رستگار شده، زیرا پیامبر(ص) فرمود: خداوندا، حقّ را بر محور وجود على بچرخان. صفاتى در وجود على(ع) گرد آمده که در دیگر خلفا نبوده و یارانى داشته همانند انصار پیامبر که از دوستى و دلبستگى به دنیا خود را تهى کرده و على را بیشتراز جان خویش دوست مى داشتند.

«دورى از قرآن» براى همه مسلمانان مایه زیان و خسران است؛ مخصوصاً براى دانشمندان و علماى امّت. همان گونه که امام امیرمؤمنان على(ع) در خطبه 18 نهج البلاغه با دقیقترین و رساترین بیان می فهماند  که چگونه گروهى از همان قرن نخستین ظهور اسلام به خاطر فاصله گرفتن از قرآن و اهل بیت که شارحان الهى قرآنند، سرگردان و حیران مانده و به راه هایى که دون شأن یک عالم مسلمان است کشیده شدند.

شیعه در تدوین علوم اسلامى از دیگران پیش قدم بوده است؛ زیرا در عصر نخستین، غیر از على(ع) و شیعیان دانشمندش که برخلاف دیگر صحابه نگارش سنت را جایز می دانستند، کسى این کار را بر عهده نگرفت؛ لذا گروهى از شیعیان آن حضرت به امیرمؤمنان اقتدا کرده و در همان عصر، مشغول تألیف شدند. از جمله آنها ـ چنان که ابن شهر آشوب گفته است ـ سلمان و ابوذر مى باشند، وى مى گوید: نخستین کسى که در اسلام کتاب نوشت، على بن ابى طالب است، آن گاه سلمان فارسى و سپس ابوذر.

ابن شهر آشوب در کتاب «مناقب»این شعر را از عبدى نقل کرده است:
ما لعلیٍّ سوى أخیه *** محمّد فی الورى نظیرُ؛ براى على غیر از برادرش محمّد در میان آفریدگان نظیر و مانندى نیست.
فداهُ إذ أقبلتْ قُرَیشٌ *** علیه فی فرشِهِ الأمیرُ؛ امیرمؤمنان وقتى قریش در رختخواب وى به او هجوم آوردند، خود را فداى او کرد.
وافاه فی خُمٍّ وارتضاه *** خلیفةً بعدَهُ وزیرُ؛ پیامبر در غدیر خم تمام حقِّ او را ادا کرد و او را براى جانشینى پس از خود و وزیر بودن انتخاب کرد.
 

شیعه عصمت را لطفى از جانب خدا می داندکه فرد را با این که دارای عقل و شهوت است و قادر به انجام خطاست، از آن باز مى‌دارد. سخن امام علی(ع) عین این تعریف است. ایشان ابتدا فرمود: «خود را برتر از آن که اشتباه کنم و از آن ایمن باشم نمى‏ دانم». وبلافاصله براى دفع توهم نفى عصمت، فرمود: «مگر اینکه خدا مرا در برابر خویشتن خویشم کفایت کند که او بیش از خودم قلمرو هستیم را مالک است». این ایراد اهل سنت مثل این است که صدر آیه «قل إنّما أنا بشر مثلکم» را بخوانند و ذیل آیه: «یوحی إلیّ» را کنار بگذارند.

در جنگ صفّین آن هایی که حکمیّت را به امام علی(ع) تحمیل کرده بودند، پشیمان شده آن را کفر پنداشتند و به امام(ع) اصرار کردند که توبه نموده وگرنه به نبرد با آن حضرت بر مى خیزند. على(ع) که اختلاف را در لشکر ملاحظه کرد دستور مراجعت به کوفه داد. در کوفه دوازده هزار نفر از افراد لجوج و متعصّب، از مردم جدا شده و سرانجام در نهروان دو لشکر در مقابل هم قرار گرفتند. با مذاکرات مکرّر امام، هشت هزار نفر آنان برگشتند و چهار هزار نفر باقی مانده - جز نه نفر که فرار نمودند- در مدّت کوتاهی کشته شدند.

امام حسین(ع) به سبب اصالت خانوادگى، عظمت روحى و محبوبیّتش نزد رسول خدا(ص)، مورد محبّت و احترام خاصّ همه مسلمین قرار داشت. لکن در زمان معاویه و سپس یزید، بى حرمتى ها از سوى معاویه و عمّالش به ساحت مقدّس امیرمؤمنان(ع) و فرزندان آن حضرت آغاز شد. ترویج سبّ و لعن آنان به صورت علنى، زمینه ساز تعرض و بی حرمتی و فاجعه کربلا گردید و محبوب رسول خدا(ص) غریبانه به شهادت رسید و بانوان حرمش به اسارت رفتند.