فرزدق در حضور هشام ابن عبدالملک امام را چنين معرفی نمود: اين کسى است که سرزمين بطحا گام هاى او را مى شناسد و نيز خانه خدا و محدوده حلّ و حرم او را مى شناسند اين فرزند بهترينِ بندگان خداست، اين مرد خدا ترس، پاک، طاهر و نشانه هدايت است...هشام از اين سخنان غضبناک شد و دستور داد تا فرزدق را حبس نمايند. قرطبى گفته است: اين شعر کلمه حقّى بود نزد سلطان ستمگر.

وى در محضر على بن موسى الرضا(ع) قصیده ای با 121 بیت سرود که به «تائیه» معروف است و در آن از مصائب و ظلمهایی که به اهل بیت شده بود سخن به میان آورده است. امام از شنیدن آن بسیار خرسند شدند و جایزه بسیار بزرگی به او دادند و حتی پیراهنی که به تن داشتند را نیز به دعبل عطا کردند.

شیخ محمّد حسین اصفهانى نجفى در مدح ابوطالب، این چنین سروده است:« نور هدايت در سينه عموى مصطفى(ص) در عين اينکه مخفى است، در نهايت ظهور و آشکارى است. در باطن او حقيقت ايمان نهفته است و اين سرّى است که از درک ما دور است، ايمان درونى او را در جايگاهى قرار داده که جز مطهّرون به آن دسترسى ندارند، ايمان او به غيب، در درون ذات او مخفى است و آيات و نشانه هاى ايمان او ظهورى تام دارد».

او در قصیده 42 بیتی خود می گوید: کسى که براى خدا شما را دوست ندارد از آتش و عذاب قبر نجات نمى یابد. به خاطر جدّ شما افلاک خلق شده است... کیست که در ولایت مثل على باشد، کسانى که بُغض وى در دل دارند، دیوانه اى بیش نیستند... سخن پیامبر(ص) که فرمود: «خدایا دوستداران او را دوست بدار»، ما را کافى است. روز غدیر همچون سیل به راه مى افتد و بر دشمنان قوى ما چیره مى شود... دو فرزندش دو ریحانه بهشتند.

کمال الدين در باره ذکر فضائل اهل بيت(ع) در قرآن سروده: آنها «العروةُ الوثقى» هستند براى کسى که به آنها پناه بَرَد، فضايل آنها از طريق وحى و إنزال رسيده است، فضايلى در سوره هاى شورى و هل أتى و أحزاب که خواننده قرآن آنها را مى شناسد، آنها اهل بيت مصطفى(ص) هستند؛ لذا محبّت آنها بر مردم واجب شده است.

بشنوي در مدح اهل بيت(ع) سروده: براى من مهمّ نیست در کدامین شهرها بمیرم و قبر من کجا باشد، در صورتیکه شهادت دهم که خدایى جز خداى یگانه نیست و محمّد مصطفى(ص) پیامبر خدا و على(ع) برادر او و فاطمه پاک(س) دختر پیامبر و دو فرزندشان، دو سیّد و سرور من هستند و خوشا به حال بنده اى که آن دو سیّد و آقاى او باشند.

از مأمون مشهور است که مى گفت: «سوگند به خدا ابوطالب با این شعرش اسلام آورده است؛ من پیامبر(ص)، فرستاده خداوندِ مالکِ مقتدر را یارى نمودم به وسیله شمشیرهایى که مانند درخشش برقها مى درخشید. از رسول خدا دفاع کردم و او را حمایت کردم و من در مقابل دشمنان او آهسته و با نرمى حرکت نکردم و لکن من بر آنها همانند شیر بیشه که عرصه بر او تنگ آمده ، به شدّت نعره مى کشم».

ابن شهر آشوب مى نويسد: اشعار ابوطالب که ايمان او را مى رساند بيشتر از سه هزار بيت. است از جمله در وصيتش اين چنين مي سرايد: «چهار نفر را به یارى پیامبرِ خوبى، سفارش مى کنم: فرزندم على و بزرگ قوم عبّاس و حمزه شجاع حامىِ حقیقت نبوى و جعفر را سفارش مى کنم در مقابل مردم از او دفاع کنید . مادرم و اولادش فداى شما باد! در یارى رساندن به احمد ، در مقابل مردم سپر باشید».

ابوطالب در تشويق حمزه به آشکار نمودن دين خود اين چنين سروده: «اى ابويعلى(حمزه) بر دين احمد(ص) صبر کن و دينت را آشکار ساز- خداوند به صبر موفّقت کند- و کسى را که از جانب پروردگارش حقّ و حقيقت را آورده با عزمى راستين حفظ کن و کافر نباش».

مأمون بعد از آن که به جهات خاصّ سیاسى امام رضا(ع) را به جانشینى خود منصوب کرد، در شعرى به وصایت حضرت على(ع) تذکر داده و چنین گفته: «سرزنش مى‏ شوم چون اباالحسن وصىّ پيامبر را دوست دارم و اين نزد من از شگفتي هاى دوران ماست. و (شگفت) از گمراهى كه بر من خشم مى‏ گيرد چون به فرزندان وصىّ نزديك شدم».