این ایراد بر اهل سنت وارد است، نه شیعه؛ مکتب شیعه در زمان پیامبر(ص) شکل گرفت. طبق آیه «خير البَريّة» و روایاتی که شیعه و سنی نقل کرده، اطلاق لفظ شیعه بر پیروان امام علی(ع) توسط پیامبر(ص) صورت گرفت، اما مسلمانان عصر رسول خدا هرگز «سُنّی» نامیده نمی شدند و «اهل سنّت» با تمام مکاتب کلامی و فقهی و حدیثی و طریقت های صوفیانه اش در قرنهای بعد از صدر اسلام پدید آمدند. ضمن اینکه کمال دین به خبر «ولایت علی(ع)» بود که بعد از نزول آیه اکمال دین در روز غدير فرود آمد و طبق حدیث ثقلین و آیات ابلاغ و اکمال دین و سایر آیات و روایاتی که به پیروی از اهل بیت سفارش کرده، آن اسلامی که در زمان پیامبر کامل شد اسلام به تفسیر و روایت اهل بیت و تشیع است. آن اسلامی که در زمان پیامبر کامل شده است اسلام به تفسیر و روایت امامان اهل بیت است و «تشيع» در حقیقت به معناى پيروى از پيامبر(ص) می باشد. روشن است كه تشيع به اين معنا، عين اسلام است، نه جدا از اسلام. از نظر شیعه اسلام حقیقی همان است که کتاب آن را امامان اهل بیت تفسیر می کند و سنت آن را هم آنها روایت می کند؛ چرا که اهل بیت مصداق اصلی آيه «فَسْئَلُوا أَهْلَ‏ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ»؛‏ (از اهل ذكر سؤال كنيد اگر نمى‏ دانيد) می باشند.

اسلام دين «عمل» است؛ زیرا امام صادق(ع) فرمود: «ايمان، تمامش عمل است و قول نيز جزئی از عمل است». در جای دیگر فرمودند: «پيروان مكتب ما را از عملشان بشناسيد». آری معيار شيعه بودن، عمل است؛ آن هم عملى كه با عقل توأم باشد. چون پیامبر(ص) می فرماید: «زمانى كه عملى انجام دادى، با علم و تعقل انجام ده». انسان نباید در الفاظ دین منحصر گشته و از مفاهيم و اعمال غافل شود. على(ع) در این زمینه می فرماید: «شما به اعراب دادن اعمال محتاج تريد، تا اعراب دادن اقوال و الفاظ».

منابع زیادی نقل کرده اند: هنگامى كه امام علی(ع) به صفین می رفت در کربلا و در کنار فرات توقف کرد و نماز خواند و گریه زیاد کرد و به برخی از یارانش گفت: اینجا كَرب و بلاء است و در اینجا فرزندم حسین کشته می شود وهیچ کس او را یاری نمی کند و در اینجا گروهی به شهادت می رسند که بدون حساب وارد بهشت می شوند.

شیعه در لغت، پیروان و یاوران یک شخص است و در اصطلاح به کسى گفته می شود که از على(ع) و فرزندان او پیروى مى کند، به اعتبار این که آنان جانشینان پیامبر(ص) و پیشوایان مردم پس از اویند و آن حضرت ایشان را به فرمان خدا براى این مقام نصب کرده و نام ها و ویژگى هاى آنان را یاد کرده است.

در قرآن کریم، لفظ «شیعه» هم به معناى پیرو پیامبران و شخصیت هاى بزرگ و هم به معناى پراکندگى و تفرقه و اختلاف به کار رفته است. امّا در حدیث، پیامبر(ص) که این واژه را بسیار به کار برده اند، در تمام موارد به معنای پیرو استعمال شده است.

در سوره «احزاب» به وضعیت گروهی از دوزخیان اشاره شده که هنگام مشاهده نتیجه کار خود، همه تقصیرها را به گردن پیشوایان گمراه خود می اندازند. آری گرچه وسوسه پيشوايان فاسد حجابى بر عقل آنها افكند؛ ولى مقدمات كار را خودشان فراهم ساختند. در سوره «سبأ» نيز آمده که افراد بى خبر رو به سلطه جويان ظالم کرده و مى گويند: «اگر وسوسه هاى فريبنده شما نبود ما در صف مؤمنان بوديم». در سوره «اعراف» نيز به درگيرى پيشوايان و پيروان گمراه اشاره مى كند كه هر گروهى وارد دوزخ مى شوند ديگرى را مسئول بدبختى خويش مى شمرند.

پیروان مذهب «برهمائی» بعثت پیامبران را به کلى نفى کرده، و حتّى آن را محال و غیر معقول دانسته اند! و معتقدند همان وظایفى را که عقل براى انسان تعیین مى کند کافى است !امّا نکته قابل توجه این است که برهمائى ها نه انبیاء و برنامه آنها را به درستى شناخته اند، و نه میزان قدرت عقل را.

پیدایش لفظ شیعه و اطلاق آن به پیروان على بن ابیطالب(ع)، در زمان رسول الله(ص) و توسّط خود آن حضرت وضع شده است. روایاتى که در کتب معتبر اهل تسنن وارد شده است، این ادعا را اثبات می کند. جلال الدین سیوطى از ابن عساکر از جابر بن عبد الله انصارى نقل مى کند که گفت: در خدمت رسول اکرم(ص) بودیم که على بن ابیطالب(ع) وارد شد، پیامبر(ص) فرمود: «قسم به کسى که جان من در قبضه قدرت اوست این مرد [اشاره به على(ع)] و شیعه او روز قیامت رستگارانند، آنگاه آیه مذکوره نازل گردید».

مقدار فهم و عقل پیروان معاویه در شام به قدری سطحی و خام بود که معاویه به پشتوانه آنها می توانست اهداف بلند پروازانه خود را پیش ببرد. آنها سرسپرده معاویه بودند حتی اگر در روز چهارشنبه برای شان نماز جمعه می خواند، یا شتر نر را به عنوان شتر ماده به آنها معرفی می کرد، یا توجیهات غیرقابل پذیرش مبنی بر کشته شدن عمار یاسر به سبب امام علی را می باوراند و ... .

قفاری ادعا می کند لقب شیعه مختص پیروان علی نیست و شامل هر مجموعه ای می گردد که دور رهبری گرد آیند. پاسخ: اولا چنین معنایی، معنای لغوی واژه شیعه است، و معنای اصطلاحی آن – حتی به اعتراف مورخان اهل سنت - همان پیروان حضرت علی است و به همین خاطر برای افاده معنای لغوی اش نیاز به اضافه شدن به اسم خاص دارد مانند شیعه آل ابی سفیان. ثانیا مطابق روایات کلمه شیعه اولین بار در کلمات رسول خدا بر پیروان حضرت علی اطلاق شد.