امام علی(ع) در نامه 37 نهج البلاغه معاويه را سرزنش مى كند و عوامل انحراف او را در چهار چيز خلاصه مى كند: 1- پيروى از هوا و هوس. 2- متابعت از عوامل ضلالت و سرگردانى. 3- چشم فرو بستن بر واقعيّت ها (گذشته درخشان و ويژگى هاى منحصر به فرد امام(ع) در اسلام و پیشینه تاریک معاویه و پدر و مادرش). 4- شكستن عهد و پيمان هاى الهى.

«انتقام جویی» می تواند انگیزه های بسیاری داشته باشد، از جمله: تنگ نظرى، كوته بينى، عدم آينده نگرى، حسد، كينه توزى، ضعف نفس، هواپرستى و صفات زشت ديگری كه هر كدام به تنهايى يا به ضميمه ديگرى، آتش انتقام را در دل انسان شعله ور ساخته، و سبب درگیری، ضایع شدن اموال و جان ها و از بین رفتن قدرت جامعه و كشور مى شود.

امام علی(ع) در ارتباط با اهمیت «عمل به حق» می فرماید: «برترين مردم در پيشگاه خدا كسى است كه عمل به حق نزد او محبوب تر از باطل باشد هر چند از منافع او بكاهد». در واقع مؤمنان حقيقى بر سر دو راهى ها كه حق در يك سو و منافع شخصى در طرف دیگر قرار دارد، حق را انتخاب کرده و به منافع شخصى پشت می كنند. در حالی که قرآن گروهی از یهودیان را مذمت می کند؛ زیرا آنان از روی هواپرستی تنها قوانينی را می پذیرند که موافق منافعشان باشد.

امام علی(ع) پراکندگی، جهل و هواپرستی مردم را مانعی در مسیر اقامه عدالت دانسته و می فرماید: «اى ارواح پراختلاف و اى دل هاى پراكنده! شمايى كه بدنهايتان ظاهر است و عقلهايتان پنهان». در واقع حضرت اختلاف و پراكندگى را سبب از بین رفتن نيروها می داند. سپس مى فرمايد: «پيوسته شما را متوجه حق مى سازم ولى شما فرار مى كنيد. هيهات! كه من بتوانم به وسيله شما ظلمت را از چهره عدالت برگيرم». در واقع زدودن تاريکی از چهره عدالت نيازمند ياران آگاه و فداكار است نه مردمی همانند اهل کوفه که امام گرفتار آنان بود.

پیام خطبه 86 این است که عوامل خوشبختى و بدبختى انسان، پيش از آنکه بيرونی باشد از درون جانش بر مى خيزد. اوست كه خود را سعادتمند مى كند یا بر اثر پيروى از هوا و هوس و كبر و غرور، اسباب بدبختى خويش را آماده مى سازد؛ لکن غالب مردم عصر و زمان ما، عوامل بدبختى خود را در بيرون از وجود خويش جستجو مى كنند و غالباً خود را فريب مى دهند و راه چاره را بر خود مى بندند؛ در حالى كه بايد اسباب مشكلات را در روحيات خود، در پيوندهاى اجتماعى، در هوا و هوسها، در اختلاف و نفاق و در حسادتها و هواپرستى ها جستجو كرد.

تأمل در این آیاتی که از این امور سخن گفته اند، نشان می دهد که گمراهی و مهر شدن قلب ها، نتیجه عمل و انتخاب خود انسان است؛ نه حاصل جبر الهی. مثلا هواپرستی، کفر، عناد، غفلت، نفاق و... از مهم ترین عوامل گمراهی و مهر شدن دلها در این آیات است. اگر مى بينيم گمراهی، قفل شدن دلها و زینت اعمال زشت، به خدا نسبت داده شده است، به خاطر آنست كه خداوند این خاصيت را در اعمال و انتخابهای غلط انسانها نهاده است که در صورت ارتکاب و انتخاب آنها دچار گمراهی، لعن و کج فهمی شوند.

خداوند در سوره جاثیه سخن از كسانى مى گويد كه به خاطر پرستش هوای نفس، قابلیت هدایت را از دست می دهند. در سوره مائده نیز به جمعى از يهوديان لجوج، اشاره مى كند که هواپرستی، کارشان را به تکذیب پیامبران الهی و حتی کشتن برخی از آن ها رساند و با این همه، زشتى اين عمل را درك نمى كردند. در سوره محمد(ص) نیز عده ای از منافقین مورد اشاره قرار گرفته اند که به خاطر پیروی از هوای نفس، پیامبر(ص) را مسخره می کردند. هواپرستی موجب از دست رفتن قدرت تشخيص فرد می گردد. امام علی(ع) نیز هواپرستی را آفت عقل می داند.