دعا براى اجابت اين دعاها پسنديده و اجابت آن امكان ‏پذير است. بلكه بنابر دستورات اسلام، بايد براى تحقّق آنها گام‏ هاى عملى نيز برداشته شود. يعنی در يك جامعه اسلامى كامل، همه مردم ضمن اینکه باید به قوانين الهى عمل كنند و زمینه استجابت دعاها را فراهم کنند، در کنار آن بايد دعا کنند. در اين صورت، دعا نيز در رفع اين گرفتارى ‏ها دور از اجابت نيست. 

امام علی(ع) در ارتباط با اهمیت «عمل به حق» می فرماید: «برترين مردم در پيشگاه خدا كسى است كه عمل به حق نزد او محبوب تر از باطل باشد هر چند از منافع او بكاهد». در واقع مؤمنان حقيقى بر سر دو راهى ها كه حق در يك سو و منافع شخصى در طرف دیگر قرار دارد، حق را انتخاب کرده و به منافع شخصى پشت می كنند. در حالی که قرآن گروهی از یهودیان را مذمت می کند؛ زیرا آنان از روی هواپرستی تنها قوانينی را می پذیرند که موافق منافعشان باشد.

انسان به خاطر علم محدودش، قدرت تشخیص مسائل مربوط به سرنوشتش را ندارد، و نسبت به اسرار آفرینش کم اطلاع است و از بسیاری  مصالح و مفاسد بی خبر است. از این رو نباید در برابر احکام الهى روى در هم کشند، بلکه باید به طور قطع بدانند خداوند رحمان و رحیم اگر جهاد، زکات، روزه، حج و امثال اینها را تشریع کرده، همه به سود آنهاست. در این حال انسان باید روح انضباط و تسلیم در برابر قوانین الهى را در خود پرورش دهد.

با پذیرش توحید در خالقیت و مالکیت، در حاکمیت تشریعی خداوند تردیدی باقی نخواهد ماند. زیرا آفریدگار، نیازهای جسمی و روحی انسان را می شناسد و از گستره روابط او با جهان در اطرافش آگاهی دارد. او از هر گونه خطا، تغییر و اصلاح در قوانین خالی است. این شرایط که همان ویژگی یک قانون گذار واقعی است، تنها در خداوند قابل مشاهده است.

با گذشت زمان و پیوند افكار شخصى با مسائل مذهبى و دراز شدن دست مفسده جويان به سوى تعاليم آسمانی، دين دست خوش تغييرات زيان بخش گردیده و قوانين الهى اصالت خود را از دست مى دهند. در این شرایط، پیشوای معصوم به مثابه صندوق آسیب ناپذیری، آیین های الهی را در برابر تحریف ­ها و خرافات حفظ می کند، و هرگز زمین از حجت و قیام کننده ای، خواه ظاهر و یا پنهان، خالی نمی ماند.

از آيات قرآن بر مى آيد كه «وحى» معانى مختلفى دارد، بعضى تكوينى است و بعضى تشريعى و در هفت معناى زير به كار رفته است: 1- وحى تشريعى كه بر پيامبران نازل مى شد. 2- الهام به غير انبياء. 3- پيام الهى به فرشتگان. 4- پيام با اشاره. 5- القائات مرموز شيطانى. 6- تقدير قوانين الهى در جهان تكوين. 7- آفرينش غريزه ها. نزول وحى بر پيامبران نيز به صورت هاى مختلفى بوده از جمله: 1- نزول ملک و مشاهده فرشته وحی. 2- شنیدن صدای فرشته بدون مشاهده او. 3- الهام به قلب. 4- خواب و رویای صادقه.

میزان صرفا ترازوی مادی نیست، بلکه به هر گونه وسیله سنجش اطلاق مى شود، چنان که در حدیثى مى خوانیم: «امیرمؤمنان و امامان از دودمانش ترازوهاى سنجشند». هم چنین امام صادق(ع) می فرمایند: «ترازوى سنجش همان عدل است». در حقیقت وجود اولیاء اللّه یا قوانین عدل الهى، مقیاس هائى هستند که انسان ها و اعمالشان را بر آنها عرضه مى کنند، وزن شان به همان اندازه است که با آنها شباهت و مطابقت دارند.