خداوند در قرآن با اشاره به استکبار قوم حضرت شعیب(ع) چنین می فرماید: «زورمندان قوم شعیب(ع) در حالی که تکبر می ورزیدند گفتند: ای شعیب(ع)! سوگند یاد می کنیم که تو و کسانی را که به تو ایمان آورده اند از شهر و آبادی خود بیرون خواهیم کرد، مگر این که به آیین ما باز گردید». با دقت در آیه مذکور می فهمیم که عامل اصلی بدبختی و گمراهی قوم شعیب(ع) استکبار بود، چرا که تکبر و حب ذاتِ آنان، مانع از این شد که به دین و آیین الهی ایمان بیاورند.

امام علي(ع) درباره نقش قرآن در پیشبرد دعوت پیامبر(ص) مى فرمايد: «دعوت الهى به وسيله قرآنى انجام شد كه آن را با بيانى روشن تبيين كرده است تا بندگان، به خدا اقرار نمايند». حضرت در ادامه به معرفى قرآن و آثار آن پرداخته و مى فرماید: «خدا در كتاب خويش بر بندگان تجلى كرد، و اين تجلى به وسيله آيات قدرتش می باشد».

تنها راه براى پى بردن به نظم در جهان طبیعت، مطالعه و تفکّر در موجودات عالم است و در این مسیر نمی توان تنها به حواس ظاهری اکتفا کرد. نتایج مطالعه میلیون ها دانشمند، اسرار پاره ای از موجودات عالم را برای بشریت آشکار ساخته، و ما باید با نگاه توحیدی، فرآورده هاى علمى آنان را مورد مطالعه و بررسى قرار دهیم.

عادات و رسوم، امورى متغیر و ناپایدارند که در سراسر تاریخ و در بین تمام اقوام، در حال دگرگونی است، حال اگر موضوعى در بین تمام اقوام و ملّتها و در هر عصر و زمان بدون استثناء وجود داشته باشد آن موضوع ریشه در فطرت دارد. همانند علاقه مادر به فرزند. جامعه شناسان و مورّخان معتقدند، ایمان و مذهب در هر عصر و زمانی در بین بشر وجود داشته و خود دلیل روشنى است بر این که خداپرستى فطری است، نه آن که نتیجه رسم و عادت باشد، زیرا نتایج رسم و عادت، نمی تواند عمومى و جاودانى باشد.

امام علی(ع) در ارتباط با اهمیت «عمل به حق» می فرماید: «برترين مردم در پيشگاه خدا كسى است كه عمل به حق نزد او محبوب تر از باطل باشد هر چند از منافع او بكاهد». در واقع مؤمنان حقيقى بر سر دو راهى ها كه حق در يك سو و منافع شخصى در طرف دیگر قرار دارد، حق را انتخاب کرده و به منافع شخصى پشت می كنند. در حالی که قرآن گروهی از یهودیان را مذمت می کند؛ زیرا آنان از روی هواپرستی تنها قوانينی را می پذیرند که موافق منافعشان باشد.