آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امام علی(ع) در ارتباط با اهمیت «عمل به حق» می فرماید: «برترين مردم در پيشگاه خدا كسى است كه عمل به حق نزد او محبوب تر از باطل باشد هر چند از منافع او بكاهد». در واقع مؤمنان حقيقى بر سر دو راهى ها كه حق در يك سو و منافع شخصى در طرف دیگر قرار دارد، حق را انتخاب کرده و به منافع شخصى پشت می كنند. در حالی که قرآن گروهی از یهودیان را مذمت می کند؛ زیرا آنان از روی هواپرستی تنها قوانينی را می پذیرند که موافق منافعشان باشد.

امام علی(عليه السلام) در خطبه 125 نهج البلاغه، مى فرمايد: ([بدانيد!] برترين مردم در پيشگاه خدا كسى است كه عمل به حق نزد او محبوب تر از باطل باشد هر چند اين كار از نفع او بكاهد و مشكلاتى براى او پيش آورد، و باطل منافعى به سوى او آورد و بر سود او بيفزايد!)؛ «إنَّ أَفْضَلَ النَّاسِ عِنْدَ اللهِ مَنْ كَانَ الْعَمَلُ بِالْحَقِّ أَحَبَّ إلَيْهِ ـ وَإنْ نَقَصَهُ و كَرَثَهُ(1)ـ مِنَ الْبَاطِلِ وَ إنْ جَرَّ إلَيْهِ فَائِدَةً وَ زادَهُ».
در واقع نشانه مؤمنان حقيقى همين است كه بر سر دو راهى ها كه حق در يك سو قرار مى گيرد و منافع شخصى آنها در سوى ديگر، به سوى حق آيند و به منافع شخصى پشت كنند و گر نه آنجا كه طرفدارى از حق، حافظ منافع انسان باشد، پيروى از حق، افتخارى نيست و مذمتى كه قرآن از گروهى از يهود به عمل مى آورد كه مى گفتند: «نُؤْمِنُ بِبَعْض وَنَكْفُرُ بِبَعْض» در حقيقت همين بود كه آنچه را از قوانين الهى موافق ميل و خواسته ها و منافعشان بود، مى پذيرفتند و آنچه مخالف بود كنار مى زدند، چنين جداسازى در واقع خداپرستى نيست هواى پرستى است.
همچنين كسانى كه به خاطر تعصب و لجاجت و حمايت از دوستان و وابستگان به طرفدارى باطل برمى خيزند مشمول همين سخن هستند.
در حديثى مى خوانيم كه على(عليه السلام) همين سخنان را در پيامى به «عمرو عاص» فرمود و افزود: به خدا سوگند! تو مى دانى حق كجاست؟ چرا تجاهل مى كنى؟ و به خاطر منافع كم ارزشى در صف دشمنان خدا و اولياء الله قرار مى گيرى؟!(2)،(3)