«خشونت» دارای اقسامی است که برخی از آن ها صحیح و معقول بوده و برخی دیگر ناصحیح است. یکی از مصادیق خشونت معقول و صحیح «مجازات» است که در اسلام هدف از آن عدالت و اصلاح فرد و جامعه بوده و نه آزار مجرم. در مقابل یکی از مصادیق خشونت غلط و غیر شرعی «شکنجه» و اعمال خشونت در کشف جرم است که اسلام آن را ممنوع دانسته و اقرار بر اساس آن را باطل می داند. همچنین واضح است که «جرم و جنایت» یکی از مصادیق خشونت در جامعه است که با سلب امنیت و آسایش جامعه، در مردم ایجاد هراس می کند.

امروزه پزشكان معتقدند نوشیدن شراب باعث انواع بيماري های قلبی، عروقی شده و یکی از عوامل سکته های قلبی، مغزی و سرطان است. شرب خمر علاوه بر ضررهاى جسمی برای انسان و جامعه، بلایی بزرگ در مسیر معنويت بشر نيز می باشد؛ چرا که انسان را از خداوند دور نموده، و به انواع مفاسد و جنایات رهنمون می سازد.

یهودیان نه فقط در این دنیا براى خود برترى قائلند، بلکه معتقدند: این امتیاز نژادى در آخرت نیز به کمک آنها مى شتابد و گنهکارانشان بر خلاف افراد دیگر تنها مجازات کوتاه مدت و خفیفى خواهند دید. و همین پندارهاى غلط آنها را آلوده به انواع جنایات، بدبختى ها و سیه روزى ها کرده. آیه 80 سوره بقره مى فرماید: «آنها گفتند: هرگز آتش دوزخ، جز چند روزى به ما نخواهد رسید. بگو آیا پیمانى نزد خدا بسته اید که هرگز خداوند از پیمانش تخلف نخواهد کرد؟ یا این که چیزى را به خدا نسبت مى دهید که نمى دانید؟!».
 

در آیات و روایات تاکید فراوان بر «عفو» شده و در مقابل، آیات و روایاتی در مورد انتقام و قصاص سخن گفته اند. برای جمع این دو دسته آیات و روایات باید گفت: 1. قصاص یک قانون برای صاحب حق می باشد که مانع جنایات افراد خلافکار می شود؛ ولی عفو یک صفت اخلاقی است که بالاتر از قانون می باشد. 2. قصاص برای افراد خلافکاری که قابل هدایت و اصلاح نمی باشند وضع شده؛ ولی عفو برای افراد نادم و پشيمان می باشد. 3. عفو یک اصل است و قصاص یک استثناء برای افراد غیر قابل اصلاح می باشد.

جنايات و مفاسدى كه حكومت «بنى اميّه» در اسلام به وجود آورد فراوان است. انحراف خلافت اسلامى از مسير صحيح خود و تبديل آن به سلطنت، ترويج عقيده جبر در ميان مسلمانان، به شهادت رساندن پيشوايان و شخصيت هاى بزرگ اسلامى همچون امام حسن(ع) و امام حسين(ع) و زيد بن على بن الحسين(ع) و حُجر بن عُدى، تخريب كعبه معظّمه و مسجد الحرام در زمان يزيد به وسيله منجنيق، سلب امنيّت از مردم، شكنجه و تحقير امّت اسلامى از طريق داغ نهادن بر صورت و گردن برخى از شيعيان تنها بخشي از جنايات بني اميه بود.

یکی از دلایل حرمت «شراب» در اسلام، از بین رفتن عقل انسان است. آمار نشان می دهد كه شرابخواران تدريجاً ديوانه شده و سر از تيمارستان درمى آورند. در واقع شراب مهمترين گوهر وجودی انسان را زايل كرده، و وى را در رديف حيوانات قرار مى دهد. در واقع با تعطيلى عقل، مشكلات شرابخوار تمام نمى شود، بلكه ابتداى بدبختى و سيه روزى اوست، و در آن حال ممكن است دست به هر جنايتى بزند. از این رو اسلام با اطلاع از همه مفاسد و عواقب آن، و براى جلوگيرى از ابتلاى بشر به اين نوشيدنى خطرناك، حكم تحريم شراب را صادر كرد.

امام حسین(ع) در برابر بدعت ها و بیدادگری هاى بى شمار معاویه سکوت نمی کرد، بلکه ایشان در آن شرائط پرخفقان که کسى جرات اعتراض نداشت، تا آنجا که در توان داشت، در برابر مظالم معاویه به مبارزه و مخالفت بر می خاست. نمونه این اقدامات؛ سخنرانی ها و نامه های اعتراض آمیز، سخنرانی کوبنده و افشاگرانه در کنگره عظیم حج، ضبط اموال دولتی و... می باشد.

زینب(س) برای اینکه کوفیان را بيدار كند و آنها را متوجه خطاهايشان سازد و به آنها بفهماند كه با قتل حسين(ع) چه جنايت بزرگى مرتكب شده اند، وظيفه بيدار سازى مردم را به عهده گرفته، شروع به صحبت كردن با مردم کرد. سخنان او كه با عبارات شيوا و از دلى سوخته بر مى آمد، و از ايمان به خدا نيرو مى گرفت، همه را دگرگون كرد به طوری که شنوندگان انگشت ندامت به دندان گزيده، دريغ مى خوردند.

اگر انسان به کار خلاف و غلطى ادامه دهد تدریجاً با آن انس مى گیرد، نخست یک «حالت» است، بعداً یک «عادت» مى شود، سپس مبدل به یک «ملکه» مى گردد و چون خود آگاهانه این راه را انتخاب کرده است مسئول تمام عواقب آن مى باشد بى آن که جبر لازم آید، درست همانند کسى که آگاهانه با وسیله اى چشم و گوش خود را کور و کر مى کند تا چیزى را نبیند و نشنود. و اگر مى بینیم اینها به خدا نسبت داده شده است به خاطر آن است که خداوند این خاصیت را در این گونه اعمال نهاده است.

1 ـ قمار بزرگ ترین عامل هیجان و مرگ است. 2- 30درصد جنایت ها با قمار رابطه مستقیم دارد، و از عوامل به وجود آمدن 70 درصد جنایات دیگر نیز به شمار مى رود. 3- میلیاردها واحد از ثروت مردم جهان در این راه از بین مى رود. 4- از نظر اجتماعی بسیارى از قماربازان حاضر نمى شوند تن به کارهاى تولیدى و اقتصادى بدهند، قماربازان سربار اجتماع هستند و بدون این که کمترین سودى به این اجتماع برسانند از دست رنج آنها استفاده مى کنند، و گاهى هم که در بازى قمار باختند، براى جبران آن دست به سرقت مى زنند.