این کتاب که در واقع جلد یازدهم از کتاب «المنثور و المنظوم» است، توسط ابوالفضل احمد بن ابى طاهر خراسانى معروف به ابن طیفور (204_ 280ق) نوشته است. کتاب المنثور و المنظوم، که در چهارده مجلد تنظیم شده بود، مفقود گشته و فقط جلد یازدهم و دوازدهم آن در دست است و جلد یازدهم آن با عنوان «بلاغات النساء» به چاپ رسیده است. اصل کتاب درباره تاریخ شعر و نثر است و ابن طیفور در «بلاغات النساء» زنان شاعره نامدار تاریخ و اشعار و سخنان فصیح و بلیغ آنان را نقل و بررسى کرده است. بلاغات النساء از جهت نقل سخنان و مطالب مهم زنان صدر اسلام مثل حضرت زهرا(علیها السلام) و عایشه که در بسیارى از موارد به نفع عقاید و تاریخ تشیع است حائز اهمیت فراوان مى باشد. در واقع این کتاب علاوه بر اینکه کتابى ادبى به شمار مى رود به عنوان کتابى تاریخى، عقیدتى، و حدیثى نیز حائز اهمیت است. ابن طیفور در نقل بسیارى از مطالب مربوط به تاریخ و عقاید شیعیان و ائمه شیعه(علیهم السلام) کوتاهى نکرده و با موضعى منصفانه به نقل آنها پرداخته است.

هیچ یک از صحاح و مسانید اهل سنت ازدواج امّ کلثوم با عمر را ذکر نکرده اند. تنها برخی از منابع تاریخی و روایی اهل سنّت، این را مطرح نموده اند که براساس مبانی رجالی اهل سنّت، تمام راویان این روایت ضعیفند، و به لحاظ دلالت و معنی نیز دچار تعارض، چندگانگی و تشویش در نقل می باشد. اما دانشمندان شیعه، برخی این تزویج را به شدّت انکار نموده اند، و برخی معتقدند که اُمّ کلثوم دختر ابوبکر و ربیبه علی(ع) بوده و دیدگاه دیگر این است که این ازدواج صورت گرفت؛ ولی از روی تهدید و اکراه.

زینب(س) برای اینکه کوفیان را بيدار كند و آنها را متوجه خطاهايشان سازد و به آنها بفهماند كه با قتل حسين(ع) چه جنايت بزرگى مرتكب شده اند، وظيفه بيدار سازى مردم را به عهده گرفته، شروع به صحبت كردن با مردم کرد. سخنان او كه با عبارات شيوا و از دلى سوخته بر مى آمد، و از ايمان به خدا نيرو مى گرفت، همه را دگرگون كرد به طوری که شنوندگان انگشت ندامت به دندان گزيده، دريغ مى خوردند.

در کتاب الهفت و الاظلّه در تأویل تزویج ام کلثوم آمده است: «... حضرت امیر دخترش جریرة را به عقد او درآورد و بر او مشتبه شد و خیال کرد که امّ کلثوم است».

امّ کلثوم(س) در خطبه خود  مردم کوفه را بخاطر بی وفایی، بیرحمی و بی حرمتی نسبت به اهل بیت رسول الله(ص) توبیخ می کنند و جزای آنها را آتش خشم و غضب خداوند بیان می فرمایند. اين خطبه كه از زبان يكى از دختران على(ع) تراوش كرده، از ادبيات بسيار قوى و شجاعانه برخوردار است و به منزله تيرهاى خلاصى است كه بر پيكر حكومت بنى اميه يكى پس از ديگرى وارد مى شود، و بذر انقلاب هاى آينده را در دلها مى پاشد.

معاویه از مروان خواست دختر حضرت زینب را برای پسرش یزید خواستگاری کند. همسر حضرت زینب اعلام کرد که اختیار دختر به دست دایی اش امام حسین است. مروان نیز این خواستگاری را به عنوان آشتی میان بنی هاشم و بنی امیه به اطلاع امام حسین رساند و با تمجیدهای چاپلوسانه از یزید، و... بنی هاشم را به خاطر چنین خواستگاری سزاوار خشنودی از پیشنهاد معاویه دانست. امام حسین در پاسخ سخنان مروان، دشمنی بنی هاشم با بنی امیه را به خاطر مصالح الهی و غیرقابل آشتی با مصالح دنیوی دانست و ... .

هنگامى كه امام حسين(ع) تنها شد، به خيمه فرزندش امام زين العابدين(ع) رفت و پس از احوال پرسی از فرزند بیمارش، در جواب سوال فرزندش از قمر بنی هاشم و دیگر یاران، فرمود: اکنون غیر از من و تو مردی در خیمه ها نمانده است. سپس خطاب به اهل حرم فرمود: اين فرزندم جانشين من بر شماست و او امامى است كه پيروى از او واجب است. آن گاه به فرزندش فرمود: سلامم را به شيعيانم برسان و به آنان بگو: پدرم غريبانه به شهادت رسيد پس بر او اشك بريزيد.

امام حسین(ع) در روز عاشورا پس از شهادت یارانش، با اهل حرم خداحافظی کرد و چون صدای گریه آن ها بلند شد، امام(ع) آن ها را آرام کرده و به سوی میدان شتافت.