برخی از مفسّران گفته اند مراد از «رؤيت» در تقاضای حضرت موسی(ع)، درخواست قطعى ترين و روشن ترين مراحل علم است که از باب مبالغه، از آن تعبیر به «رؤيت» شده است. یعنی حضرت موسی(ع) درخواست کرد تا به «علم حضوری» از ذات پروردگار آگاهی یابد. در آیات قرآن نیز هر جا كه سخن از «رؤیت خداوند» به میان آمده، منظور همین گونه از علم است. یعنی رؤیتی که در آن حاجتى به عضو بينايى نيست. آیاتی چون «كَلَّا لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْيَقِينِ» و «وَ كَذلِكَ نُرِي إِبْراهِيمَ مَلَكُوتَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ» بر چنین علم و رؤیتی دلالت دارند.

طبق دیدگاهی دیگر، تقاضای رؤیت پروردگار از سوی بنی اسرائیل بوده است؛ نه حضرت موسی(ع). ایشان تنها درخواست آنان را بیان نموده است. بنابراین، حتّی اگر درخواست رؤیت حسّی نیز در میان باشد، اشکالی بر مقام حضرت موسی(ع) وارد نیست. آیه 155 سوره اعراف، آیات 55 و 56 سوره بقره و آیه 153سوره نساء بر این واقعیّت دلالت دارند.

از اناجیل استفاده مى شود كه حكومت حضرت مهدى(عج) كه از آن به ملكوت آسمان ها يا ملكوت خداوند براى فرزند انسان تعبير شده تمام روى زمين را فرا خواهد گرفت. در انجيل «لوقا» آمده است: «در آينده مردمى از شرق و غرب و شمال و جنوب زمين آمده و بر سر سفره، در ملكوت خداوند خواهند نشست». در احاديث اسلامى نيز به اين موضوع اشاره شده از جمله در روايت امام باقر(ع) آمده كه حكومت او مشرق و مغرب عالم را فرا خواهد گرفت.

کلیسای کاتولیک رُم بزرگترین و جهانی ترین کلیساها است. مهم ترین ویژگی کاتولیک ها آن است که معتقد به عصمت پاپ و ریاست او بر تمام جامعه مسیحیان هستند. آنها اعتقاد به مصوبات کلیسا را واجب می شمارند و معتقدند که مسیح، پطرس را رهبر تمام کلیساها قرار داده و کلید ملکوت آسمان را به وی سپرده است. پطرس نیز در زمان اقامت در رُم، پاپ را جانشین خود و صاحب اختیار کلیسای جامع کرده است.

«ملكوت» به گفته راغب در مفردات مصدر «مَلَكَ» مى باشد كه «تا» به آن اضافه شده است؛ و تنها در مورد مالكيت خداوند به كار مى رود؛ در مجمع البحرين و لسان العرب آمده است كه «ملكوت» به معناى عزّت و سلطان است. بعضى نيز گفته اند: از ريشه «مُلك» به معناى حكومت و مالكيت است و «واو» و «تا» آن براى تأكيد و مبالغه مى باشد.

ملکوت به معناى حاكميت، مالكيت، عزّت، سلطنت، مملكت و به معناى حكومت عظيم است.

در آیه 75 سوره «انعام» سخن از مشاهده ملکوت آسمان و زمین توسط ابراهيم(ع) است، که جز با کشف و شهود امکان پذیر نبود. آیه 105 سوره «توبه» نیز بيانگر اين حقيقت است كه پيامبر(ص) و امامان، درك و ديدى دارند كه اعمال انسان ها را از نيك و بد مشاهده مى كنند. در سوره «نجم» طبق عقيده جمعى از مفسّران، شهود جبرائیل توسط پیامبر(ص) مورد اشاره قرار گرفته و طبق نظر برخی دیگر، آن حضرت ذات مقدس الهی را شهود می کند. در سوره های «تکاثر، فرقان، انفال، یوسف و مریم» نیز به کشف و شهود اشاره شده است.

مردى از مشرکان برای انکار معاد، با قطعه استخوان پوسیده اى نزد پیامبر(ص) رفت و گفت: چه کسى مى تواند این استخوان هاى پوسیده را از نو زنده کند؟ قرآن در پاسخ می فرماید: «آن خدایى که براى شما از درخت سبز آتش آفرید و شما به وسیله آن آتش مى افروزید، قادر است بر این استخوان هاى پوسیده بار دیگر لباس حیات بپوشاند». سپس می فرماید: «پس منزه است خداوندى که ملکوت همه چیز، در دست قدرت او است ». در حقیقت چنین خداوندى از هر گونه عجز و ناتوانى، منزه و مبرّا است.

پیامبران خدا در درجه اول حقایق علمى خود را از منبع وحى دریافت مى داشتند. راه دیگر ارتباط روحى و معنوى با عالم غیب است. راه سوم همان سیر و مشاهده آفاقى است. طریق چهارم ارتباط با روح القدس است. پنجمین منبع علمى آنها عقل فوق العاده اى بوده که خداوند در انبیاء و اوصیاى معصوم آنها قرار داده است. ششمین منبع علم آنها علومى است که به وراثت از یکدیگر مى بردند.