آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

ملکوت به معناى حاكميت، مالكيت، عزّت، سلطنت، مملكت و به معناى حكومت عظيم است.

در آیه 75 سوره «انعام» می خوانیم: «وَكَذلِكَ نُرِى إِبْراهِيْمَ مَلَكُوتَ السَّمَوْاتِ وَالأَرْضِ وَ لِيَكُونَ مِنَ الْمُوْقِنِينَ»؛ (اين‏ چنين ملكوت آسمان‏ ها و زمين را به ابراهيم نشان داديم تا اهل يقين گردد).
واژه «ملكوت» در اصل از مادّه «ملك» (بر وزن حكم) گرفته شده كه به معناى حاكميت و مالكيت است و «و» و «ت» براى تأكيد و مبالغه به آن افزوده شده است و «مَلْكُوَة» (بر وزن مَردمك) به معناى حكوت و عزت است.
طريحى در مجمع البحرين مى گويد: «ملكوت» (بر وزن برهوت) به معناى عزّت و سلطنت و مملكت آمده است،(1) بعضى از ارباب لغت نيز آن را به معناى حكومت عظيم معنا كرده اند كه با آنچه راغب در مفردات گفته نيز موافق است.
در تفسير الميزان چنين آمده است كه «ملكوت» در عرف قرآن چنانكه از آيه 83 سوره يس «فَسُبْحَانَ الَّذِى بِيَدِهِ مَلَكُوتُ كُلِّ شَىْء»؛ (منزه است آن كس كه حكومت هر چيزى در دست اوست)، بر می آید به معناى صورت باطن اشياء است كه ارتباط با پروردگار دارد، و همواره مشاهده اين صورت باطن با ايمان يقينى همراه است.(2)،(3)