چنین فرضی مستلزم اینست که تخم مرغ در عین اینکه کوچک است بزرگ باشد تا دنیا را در درون خود جای دهد؛ و دنیا نیز در عین بزرگ بودن کوچک باشد تا درون تخم مرغ جای گیرد!
این مساله از آن رو که مستلزم «اجتماع نقیضین» است، امری محال بوده و اراده الهی به آن تعلّق نمی گیرد. زیرا امری است که ذاتا «ناشدنی» است.
در واقع مشكل اين امور از ذات خود آنهاست و نه از قدرت و مهارت فاعل. بنابراین این امور واقع نمی شوند چه فاعل آنها قادری مطلق باشد و چه موجودی ضعیف مثل انسان.
امیرالمومنین(ع) این سوال را در عباراتی كوتاه و پرمغز چنین پاسخ داده اند: «إنّ اللَه تَعَالَى لَا يُنسَب إلَى العَجز وَ الّذِي سَألتَنِي لَا يَكُون‏»؛ (به خداوند ناتوانی نسبت داده نمی شود، ولى آنچه سوال كردى، امر محالى است).

حاكم اسلام، شخص لواط كننده را به يكى از طرق زير مجازات می كند: كشتن، سنگباران كردن، پرتاب از بلندى به طورى كه استخوان هاى او را در هم بشكند و سوزاندن؛ اما نسبت به مفعول به شرط اين كه عاقل و بالغ و مختار باشد كشته مى شود و اگر نابالغ باشد تعزير مى شود. راه اثبات لواط مانند راه اثبات زناست. در مورد مساحقه نيز راه اثبات همان است و حد آن اين است كه هر كدام از فاعل و مفعول را يك صد تازيانه بزنند. حدّ «قَوّاد»؛ (كسى كه واسطه ارتباط نامشروع بين دو نفر مي شود) هفتاد و پنج تازيانه، تراشيدن سر، گرداندن در شهر و تبعيد است.

برخی آیه «اَللّهُ خالِقُ کُلِّ شَىء» را شامل اعمال نیز دانسته و آن را دلیل بر جبر بیان کرده اند؛ در حالیکه اگر دلالت بر جبر داشت در جمله های دیگر آیه، بت پرستان را مورد سرزنش قرار نمی داد، ضمن اینکه این مسئله با اختیار انسان منافات ندارد؛ زیرا خدا انسان را فاعل مختار خلق کرده و هم او خالق است (نسبت به همه چیز و حتى افعال ما) و هم ما فاعل مختاریم و این دو در طول هم است نه در عرض هم.

نقش سنتهاى خوب و بد، که زمینه فکرى و اجتماعى را براى اعمال مردم فراهم مى کند، بسیار مهم است؛ به گفته پیامبر اسلام(ص): «آن کس که دعوت به نیکى مى کند همانند فاعل آنست». از امام باقر(ع) نیز نقل شده است: «کسى که سنت عدلى ایجاد کند و از آن پیروى شود همانند پاداش کسانى را که به آن عمل مى کنند خواهد داشت، بى آن که از پاداش آنها کم شود و کسى که سنت ظلمى بگذارد و از آن پیروى شود همانند گناه کسانى که به آن عمل مى کنند خواهد داشت، بى آن که چیزى از گناهان آنها کاسته شود».

اگر براى جهان دو مبدأ فرض كنيم؛ يا از جميع جهات يكسان اند كه در اين صورت يكى مى شوند، يا از تمام جهات مختلف و متباين اند كه در اين صورت خلقت و تدبير آنها در دو نقطه مقابل قرار خواهد گرفت و اگر در پاره اى از جهات شبيه، و در پاره اى از جهات متفاوت باشند همان تفاوت و امتياز در فعل آنها اثر مى گذارد؛ چرا كه فعل بازتاب وجود فاعل و سايه هستى او است.

گروهی در معنای تفویض گفته اند: «خداوند پس از آفرینش پیامبر(ص) و ائمه معصومین(ع)، امر خلقت و رزق و مرگ سایر موجودات را به آنان واگذار کرده است». اگر مقصود این گروه در این واگذاری آن است که پیامبر(ص) و ائمه(ع)، فاعل حقیقی هستند، این سخن کفر و با ادله عقلی و نقلی مخالف است. اما اگر مقصود این است که خداوند قدرتی به ایشان می دهد تا اموری را در حد معجزه و کرامت انجام دهند، سخنی قابل قبول است. اما در مورد خلقت و تدبیر کل جهان، قرآن با صراحت این امور را منحصر به خداوند برمی شمرد.

 با ظهور حق و آشکار شدن آن، باطل یعنى کفر و نفاق، بى رنگ گردیده و حیات آن تنها از طریق زور و فشار خواهد بود، زیرا نقاب باطل برداشته شده، و چهره کریه آن آشکار گردیده است. از سویی براى تحقق حکومت«حق» و زوال«باطل»، علاوه بر عنایات الهی، نیازمند ایجاد مقدماتی از سوی بندگان است که از آن به قابلیت قابل تعبیر می شود، در واقع پیروزی حق بر باطل، نه تنها در جنبه های مکتبی و منطقی، بلکه در جنبه اجرایی نیز بر دو اصل فاعلیت فاعل و قابلیت قابل استوار است.
 .