اولا: در آموزه های دین اسلام صریحا تجاوز از حدود در جنگ مانند جنگ پیش از پیشنهاد مصالحه یا کشتن زنان و کودکان یا سوزاندن سربازان دشمن یا انتشار سم در شهرهای آنها یا حتی قطع درختان میوه صریحا مورد نهی قرار گرفته است. امام صادق(ع) از پیامبر اکرم(ص) نقل کرده اند که: «مسلمانان حق ندارند برای از بین بردن کفار، سم را در بلاد مشرکین قرار دهند». بدیهی است چنین دینی نمی تواند اجازه استفاده از سلاح هایی را بدهد که به صورت کور افراد نظامی و غیرنظامی را از بین می برد و محیط زیست را تخریب می کند. دستور به عدم تعدّی در آیات قرآن، روشن بودن آداب جنگ و جهاد اسلامی و محدود کردن اعمال قدرت و خشونت جنگی در روایات و فقه اسلامی نشان از مخالفت اسلام با کشتار جمعی و سلاح آن است.

ثانیا: نوع سلاح های قابل دسترسی برای سربازان سپاه اسلام در آن زمان ساده و کم کشتار بوده اند و خواه ناخواه با سلاح معاصران خود مقایسه می شدند و ذکر شدن یکی از مصادیق «قوّه» با عطف تفسیری «وَ مِنْ رِباطِ الْخَيْل‏» به آن، مشخص می کند که مراد از «قوة» در این آیه کریمه همان طور که در زمان نزول آیه نیز چنین بوده، نوع سلاح های متعارف در جنگ هاست، نه سلاح های کشتار جمعی.

حاكم اسلام، شخص لواط كننده را به يكى از طرق زير مجازات می كند: كشتن، سنگباران كردن، پرتاب از بلندى به طورى كه استخوان هاى او را در هم بشكند و سوزاندن؛ اما نسبت به مفعول به شرط اين كه عاقل و بالغ و مختار باشد كشته مى شود و اگر نابالغ باشد تعزير مى شود. راه اثبات لواط مانند راه اثبات زناست. در مورد مساحقه نيز راه اثبات همان است و حد آن اين است كه هر كدام از فاعل و مفعول را يك صد تازيانه بزنند. حدّ «قَوّاد»؛ (كسى كه واسطه ارتباط نامشروع بين دو نفر مي شود) هفتاد و پنج تازيانه، تراشيدن سر، گرداندن در شهر و تبعيد است.

مورخان بزرگ اهل سنت از قبیل طبرى ، ابن کثیر و دیگران نقل کرده اند که: معاویة بن حدیج بر محمد بن ابى بکر غضب کرد. او را احضار نمود و به قتل رساند. پس از آن جنازه او را در پوست الاغ مرده اى گذاشت و آن را به آتش کشید و سوزاند. وقتى این خبر وحشتناک به گوش عایشه رسید بسیار ناله و زارى کرد و پس از نماز دست ها را به آسمان بلند کرد و در قنوت بر معاویه و عمرو عاص لعن و نفرین نمود.

برخي قائلند كه «زفير و شهيق» جهنمّ، دو موجود زنده اى هستند كه مانند انسان تنفس مى كنند. درون بردن هوا را زفير و بيرون كردن آن را شهيق گويند و روايتي از پيامبر(ص) مويد اين قول است. در قيامت، 70 هزار ملك، زمام جهنم را مى كِشَند و او مى خواهد فرار كند، اگر رها شود، اهل محشر را آتش مى زند، اما بعضي ديگر در صدد توجيه بر آمده اند و گفته اند قرآن درباره حركت كردن بهشت و جهنم مجازگوئى كرده است. لذا مراد اين است كه بهشت و جهنم در معرض ديد آنها قرار مى گيرد.