اختلاف فتاوی فقط در محدوده اندكى از فقه و شريعت كامل اسلام است و فقهاى مذاهب اسلامى در اكثر مسائل فقهى اتّفاق نظر دارند. علاوه بر آن شريعت اسلامی يكى بيش نيست و اگر اختلافى در احكام فقهى منبعث از فتاواى فقيهان مشاهده مى ‏شود، ناشى از اختلاف برداشت آنان از منابع فقهى شريعت است. برخی از مهم ترین عوامل اختلاف زا عبارت اند از: اختلاف در پاره اى از منابع استنباط احكام‏ مانند ظواهر آيات قرآن‏ و عرف‏، دسترسى يا عدم دسترسى به برخى از احاديث‏، اختلاف در معيار وثاقت راويان‏، اختلاف در جهت صدور حديث‏ از حیث واقعى يا تقيه اى بودن حديث‏ و ثابت یا موقتى بودن حکم آن، اختلاف در نسخ حكم‏، اختلاف قرائت آيات يا نقل متون احاديث‏، اختلاف در دلالت آيات و روايات و فهم و تفسير آنها، اختلاف در ترجيح ادلّه متعارض‏، اختلاف در موارد حجيّت اصول عمليّه‏، اختلاف نظر در مورد محدوده قواعد فقهيّه‏، اختلاف در دايره حجيّت عقل‏، اختلاف در اقسام اجماع‏، تأثير شرايط اجتماعى در فتواى مجتهد، اختلاف در مصادیق و موضوعات احکام و... .

اولا: این حدیث بنا بر راست آزمایی های سندی خود اهل سنت با چالش های جدی در وثاقت بعضی از راویان آن مواجه است.

ثانیا: حق انتخاب خلیفه پیامبر به تصریح قرآن، بیانات نبوی و دلایل عقلی منحصر در خدا و رسول خدا است و اجماع جایگاهی در آن ندارد. چون امامت و مقام جانشینی پیامبر صرفا اموری اجتماعی و سیاسی نیستند و سویه های معنوی چون تکامل اخلاقی جامعه و پاسداری از شریعت را نیز شامل می شوند و بدیهی است احراز صلاحیت اشخاص برای تصدی چنین مقامی فقط در حوزه علم الهی و پیامبر اوست و با اجماع کشف و اثبات نمی گردد.

ثالثا: گزارش های تاریخی از نزاع ها، تهدیدها و اجبارهایی که در سقیفه روی داد، نشان می دهد اجماعی به صورت حقیقی پدید نیامده است. هم در جریان سقیفه و هم در بعد از آن، اشخاص برجسته ای از مهاجرین و انصار مخالف خلافت ابوبکر بودند. به همین دلیل نیز حاکمان به قدرت رسیده در سقیفه دست به دامان قبیله ای به نام بنی اسلم شدند و در قبال باج دادن به آنها، قدرت قهریه شان را برای گرفتن بیعت اجباری از مردم به خدمت گرفتند.

رابعا: اگر این قاعده درست هم باشد، هنگام به قدرت رسیدن خلیفه دوم از آن قاعده تخطی شده است. زیرا او با وصیت خلیفه اول به قدرت رسید نه در اجتماع و با اجماع. امری که موجب اعتراض بسیاری از مسلمانان اعم از مهاجرین و انصار و بزرگان صحابه و اهل شام بود.

برخى از علماى اهل سنت به امامت امام باقر(ع) در علم و سیاست تصریح نموده اند؛ همانند: ذهبی که می نویسد: «ابوجعفر باقر، سیّد، امام، فقیه و کسى بود که براى خلافت صلاحیت داشت»، و در جایى دیگر مى گوید: «یکى از کسانى بود که بین علم و عمل و بزرگوارى و شرف و وثاقت، جمع نموده بود. او اهلیت بر خلافت را داشت». هم چنین صلاح الدین خلیل بن ابیک صفدى می گوید: «او علم، فقه، ديانت، وثاقت و بزرگوارى را جمع کرده و براى خلافت صالح بود».

شیخ ابوجعفر عمادالدین محمد بن علی بن محمد بن علی طبری آملی (م 554ق) یکی از بزرگترین دانشمندان شیعه در زمینه های فقه، حدیث، تاریخ و عقاید در قرن ششم هجری بود. از سال تولد و مراحل رشد و تحصیل وی اطلاع چندانی در دست نیست وی در یک خانواده جلیل و اهل علم رشد یافته است. او به مجاور مشهد غروی (نجف اشرف) شهرت داشت و در همانجا وفات یافت.

«ابن بزوفری» به عنوان راوي «دعاي ندبه» از شاگردان «احمد بن ادريس» و جزء مشايخ «شيخ مفيد» بوده است؛ گرچه در كتب رجال توثيق نشده؛ ولى چون از مشايخ روايى شيخ مفيد بوده و ایشان بارها براى وى رضا و رحمت خداوند را طلب كرده، مى توان گفت: قواعد توثيق عام شامل حال وى مى گردد.

«علم رجال» علمی است که درباره ی وضعیت راویانِ حدیث بحث می کند؛ از این لحاظ که آیا در آنها شرایطی که منجر به قبول روایت از آنها می شود، وجود دارد یا خیر؟ با آموختن این علم می توان روایات را از لحاظ سندی بررسی کرد. هدف از این علم این است که راویان احادیث، یک به یک مورد بررسی قرار بگیرند تا مشخص شود که کدام یک از آنها عادل یا غیر عادل، ثقه یا غیر ثقه، شیعه امامی یا غیر اثنی عشری، ممدوح یا مذموم، معلوم یا مجهول و... می باشند. با شناخت راویان حدیث میزان اعتبار آن برای مجتهد معلوم می شود.

«حدیث طیر» را مى توان از راه هاى گوناگون تصحیح نمود، از جمله: 1 ـ عدالت راویان: در برخى از سندهاى حدیث طیر افرادى مثل نسائی، زکریا بن یحیی و... وجود دارند که همگى از مقام وثاقت و عدالت نزد اهل سنت برخوردارند. 2 ـ تصریح به صحّت توسط برخى از علماى اهل سنت مثل: ذهبی، حاکم نیشابوری که آنرا طبق مبنای بخاری و مسلم صحیح دانسته، و... .
 

ذهبي اشاره کرده: همه نويسندگان صحاح به احاديث جرير بن عبدالحميد اعتماد و استدلال مى کنند، او عالم اهل رى،  بسيار راستگو و وثاقت او مورد اتفاق است. وى سال 187 در رى وفات يافت.

ابن کثیر: در سند آن ابومریم عبدالغفار بن قاسم است که (به تعبیر او) شیعه کذّاب مى باشد، على بن مدینى او را متهم به جعل حدیث کرده و... . پاسخ: اتهام به راویان احادیث فضایل اهل بیت(ع) خصوصاً روایات خلافت امام على(ع)، امرى عادى در بین امثال ابن کثیر است و در میان آنها رواج داشته است. شاهد این مطلب این است که ابن کثیر در جایى دیگر از کتابش تصریح به وثاقت ابومریم کرده است، همچنین شعبه او را ثقه دانسته و ابن عقده شهادت به وثاقت او داده و در مدح او از حدّ تجاوز نموده است.