امام علی(ع) در بیان اهداف خود از پذیرش حکومت می فرماید: «خدايا! تو مى دانى آنچه را در امر حكومت انجام داديم، نه به خاطر سلطنت و مقام بود، و نه براى نيل به متاع دنيا». از این رو وقتی شوراى شش نفره عمر، پذیرش حكومت امام را مشروط به انحراف از مسير پیامبر(ص) قرار دادند، ایشان نپذيرفت. سپس می فرماید: «خدایا! اگر حكومت را پذيرفتم به خاطر اين بود كه نشانه هاى محو شده دين را بازگردانم، و حدود و قوانين تعطيل شده را اجرا نمایم».

ابوهریره به خاندان «ابوالعاص» و امویان دیگر علاقه‌مند بود. با «مروان» رابطه برقرار نمود و به خاندان «ابو معیط» نزدیک شد. پس از جریان « یوم الدار» که همراه عثمان در میان محصوران بود، به نان و نوایی رسید. فتنة «يوم الدار» براي او فرصت خوبي بود که با ملحق شدن به محاصره شدگان، خويش را در نزد امويان عزيز گرداند. او گذشته از اينکه براي امویان حديث مي ساخت، سخن رسول(ص) را بر عکس و به سود آنها بيان مي کرد.

ابن کثیر: در سند آن ابومریم عبدالغفار بن قاسم است که (به تعبیر او) شیعه کذّاب مى باشد، على بن مدینى او را متهم به جعل حدیث کرده و... . پاسخ: اتهام به راویان احادیث فضایل اهل بیت(ع) خصوصاً روایات خلافت امام على(ع)، امرى عادى در بین امثال ابن کثیر است و در میان آنها رواج داشته است. شاهد این مطلب این است که ابن کثیر در جایى دیگر از کتابش تصریح به وثاقت ابومریم کرده است، همچنین شعبه او را ثقه دانسته و ابن عقده شهادت به وثاقت او داده و در مدح او از حدّ تجاوز نموده است.

بسیاری از علماى سنی این حدیث را معتبر دانسته اند، مانند: احمد بن حنبل که آن را به سند صحیح در مسند خود نقل کرده و... . همچنین بخارى و مسلم-به تصریح خودشان- بسیاری از احادیث را از خوف طولانى شدن کتابشان نقل نکرده اند، نه ضعف سند. و اصولا این که بخارى و مسلم این حدیث و بسیاری از احادیث صحیح دیگر را نقل نکرده اند به جهت آن است که با رأى و عقیده آن دو در خلافت سازگارى نداشته. آن ها مى ترسند که این گونه روایات مستمسکى براى شیعه و بر ضدّ آن ها شود.