ابن صبّاغ مالکى مى گوید: «امام باقر(ع) وصیت نمود تا در لباسى که در آن نماز به جاى مى آورده، کفن شود. و از فرزندش امام جعفر صادق(ع) روایت شده که فرمود: «من نزد پدرم بودم در آن روزى که از دنیا رحلت نمود، حضرت به امورى از جمله غسل و تکفین و تدفین وصیت نمود. گفته مى شود که آن حضرت را در زمان ابراهیم بن ولید بن عبدالملک سمّ دادند». قبر شریف آن حضرت در بقیع و در کنار قبر پدر بزرگوارش امام سجاد(ع) و امام حسن (ع) قرار دارد.

برخى از علماى اهل سنت به امامت امام باقر(ع) در علم و سیاست تصریح نموده اند؛ همانند: ذهبی که می نویسد: «ابوجعفر باقر، سیّد، امام، فقیه و کسى بود که براى خلافت صلاحیت داشت»، و در جایى دیگر مى گوید: «یکى از کسانى بود که بین علم و عمل و بزرگوارى و شرف و وثاقت، جمع نموده بود. او اهلیت بر خلافت را داشت». هم چنین صلاح الدین خلیل بن ابیک صفدى می گوید: «او علم، فقه، ديانت، وثاقت و بزرگوارى را جمع کرده و براى خلافت صالح بود».

در منابع اهل سنت روایات بسیارى درباره کثرت عبادت امام باقر(ع) وجود دارد، از جمله: ذهبى مى گويد: «آن حضرت در شبانه روز 150 رکعت نماز به جا مى آورد»، افلح مى گوید: «با محمّد بن على به حجّ مى رفتیم. چون حضرت وارد مسجدالحرام شد، حضرت با صداى بلند گریست. عرض کردم: پدر و مادرم به فدایت! مردم شما را نظاره مى کنند، اگر کمى آهسته تر گریه کنید بهتر است. حضرت فرمود: واى بر تو! چرا گریه نکنم، شاید خداوند از این گریه بر من نظر رحمت نماید تا بتوانم به توسط آن قیامت رستگار شوم».

در منابع عامّه روایاتی وجود دارد که دلالت بر جود و بخشندگى امام باقر(ع) دارد. ابن صبّاغ مى گويد: «محمد بن على با وجود علم، فضل، رياست و امامت، اهل جود به خاص و عام بود و مشهور به کرم بر همه بود». اسود بن کثير مى گويد: «نزد امام باقر(ع) از فقر و جفاى برادران شکايت نمودم، حضرت  به غلام خود دستور داد تا کيسه اى که در آن هفتصد درهم بود آورد و فرمود: اين را خرج کن و هر گاه تمام کردى مرا خبر ده». صاعد، غلام کميت مى گويد: «روزى بر محمّد بن على وارد شديم، حضرت به ما هزار دينار و يک لباس داد».

امام باقر(ع) نزد علما و بزرگان اهل سنت مورد احترام و تعظیم قرار داشت. محمّد بن سعد زهرى می گوید: «محمّد از طبقه سوم از تابعین مدینه، مردى عابد، عالم و ثقه بود». همچنین ابوعثمان عمرو بن بحر جاحظ مى گوید: «او سید فقهاى حجاز است، که مردم فقه را از او و فرزندش جعفر فرا گرفتند. او ملقّب به باقر است، کسى که علم را مى شکافد. و این لقبى است که رسول خدا(ص) بر او گذارده است»، و... .

ابن عماد حنبلى درباره شخصیت ایشان می نویسد: «او از فقهاى مدینه به حساب مى آمد. و به جهت شکافتن علم و شناختن اصل و نکات مخفى آن و توسعه در آن، باقر نامیده اند». هم چنین محمد بن عبدالباقى می گوید: «او ثقه، فاضل و از بزرگان اهل بيت بود». از سویی عبدالله بن عامر می گوید: «مناقب او در طول ايّام باقى است و به فضايلش خاص و عام شهادت داده اند»؛ و محمّد بن على صبّان می گوید: «او صاحب معارف و داراى دقايق و لطايف است، کراماتش ظاهر شده، و اشاراتش در سلوک بسيار است»، و... .