ابن سینا هیچ گاه به مذهب خود تصریح نکرد، امّا با مطالعه آثار ایشان و بررسی شواهد تاریخی، می توان به مذهب او پی برد. وی در خانواده شیعی متولد و با حکومت های شیعی همکاری داشته و دعوت محمود غزنوی سلطان متعصّب سنّی مذهب را نپذیرفت. او درباره برگزیدن خلیفه پیامبر بر «نص» تاکید داشت. وی فیلسوفی بود که عقاید خود را بر پایه براهین عقلی فلسفی بنا نهاده بود در حالی که اکثریت قریب به اتفاق اهل سنت مخالف روش عقلی در پذیرش عقاید هستند.

امام کاظم(ع) از آغاز با حسين شهيد فخ در تماس و ارتباط بود. گرچه پيشواى هفتم شكست نهضت را پيش بينى مى‏ كرد، ليكن هنگامى كه احساس كرد حسين در تصميم خود استوار است، به او فرمود: «گرچه تو شهيد خواهى شد، ولى باز در جهاد و پيكار كوشا باش، اين گروه، مردمى پليد و بدكارند كه اظهار ايمان مى‏ كنند ولى در باطن ايمان و اعتقادى ندارند، من در اين راه اجر و پاداش شما را از خداى بزرگ مى‏ خواهم». همچنین امام جواد(ع) می فرماید: بعد از فاجعه کربلا هیچ فاجعه ای برای ما بزرگتر ار فاجعه فخ نبوده است.

حسن و حسین(ع) بیمار شدند، علی و فاطمه(ع) نذر کردند: اگر آنها شفا یابند سه روز روزه بگیرند. چیزى نگذشت که هر دو شفا یافتند، علی و فاطمه(ع)  روزه گرفتند تا نذر خود را ادا کنند. موقع افطار غذای خود را یک روز به فقیر و روز دیگر به یتیم و روز سوم به اسیر دادند. وقتی پیامبر(ص) گرسنگی اهل بیت خود را دید گریان شد و این آیات درباره آنها نازل شد.

منظور از اهل بیت در آیه تطهیر، تنها پیغمبراکرم(ص)، على، فاطمه، حسن و حسین(ع) اند. علماى شیعه عموماً و جمعى از علماى اهل سنت این قول را پذیرفته اند. روایات بسیاری نیز این قول را تأیید می نماید. سیوطى در ذیل این آیه، پانزده حدیث در این زمینه آورده است. همچنین احادیث کساء نیز این قول را تأیید می نماید. نکته دیگر این که پیامبر(ص) بعد از نزول این آیه چند ماه به در خانه فاطمه(س) می آمد و آن ها را با عنوان«اهل البیت» مخاطب قرار می داد و آیه تطهیر را تلاوت می فرمود. 

نقل ها و گزارش های مختلفی از وقایع روز عاشورا و جزئیات چگونگی به شهادت رسیدن امام حسین(ص) وجود دارد که قدر مشترک همه آنها تشنگی ایشان در هنگام شهادت است.

امام علی(ع) در خطبه شقشقیه درباره هجوم مردم برای بیعت با ایشان مى فرماید: «ناگهان مردم همچون یال هاى پرپشت و انبوه کفتار به سوى من روى آوردند و از هر سو گروه گروه به طرفم آمدند به قدرى که نزدیک بود حسن و حسین(ع) پایمال شوند و ردایم از دو طرف پاره شد».

با توجه به روایات بسیار زیادى که در منابع اهل سنت و شیعه وارد شده، و اینکه ضمیرهای آیه تطهیر، جمع مذکر آمده و قبل و بعد آن جمع مؤنث است روشن می شود که: مخاطب در آیه فوق منحصراً پنج نفرند: پیامبر(ص)، على(ع)، فاطمه(س)، حسن(ع) و حسین(ع). اما اینکه در لابلاى بحث از وظایف زنان پیامبر(ص) آمده، در قرآن و کلام فصحاى عرب نمونه های فراوانی مانند آن وجود دارد، ضمن اینکه نزول آیات قرآن به ترتیب فعلی نبوده، یا ممکن است تذکری به همسران پیامبر(ص) درباره معصومین(ع) باشد.

 «عرش» مجموعه جهان هستى است که قلمرو حکومت الهي است و به وسيله فرشتگان که مجريان فرمان الهي اند، تدبير مى شود. در روایتى آمده: «حاملان هشتگانه عرش خدا در قیامت چهار نفر از اولین، و چهار نفر از آخرین هستند، اما چهار نفر از اولین«نوح»، «ابراهیم»، «موسى» و«عیسى» مى باشند، و چهار نفر از آخرین «محمّد(ص)»، «على»، «حسن» و «حسین»(ع) هستند.

علمای مسیحی ولادت عيسى(ع) بدون پدر را دليل الوهيت او خواندند، پيامبر(ص) به ناچار آنها را دعوت به مباهله نمود، در روز موعود اسقف آنها با مشاهده وضع پيامبر، علي، فاطمه و حسنين(ع)، ازمباهله انصراف داده و تقاضاي مصالحه با پيامبر(ص) نمود که این مصالحه با پرداخت جزيه محقق شد.

اين آيه در شأن پیامبر(ص) و على و فاطمه و حسن و حسین(ع) نازل شده است. تغيير ضميرهاى«جمع مؤنث» به «جمع مذکر» دليل محتواى جداى آن از بخش اول آیه است، علاوه بر اين منابع و راويان احاديثى که دلالت بر انحصار آيه، به پنج تن مى کند، به قدرى زياد است که جاى ترديد در آن باقى نمى گذارد، و از همه اينها گذشته، پاره اى از همسران پيامبر(ص) در طول زندگى خود به کارهائى دست زدند که هرگز با مقام عصمت سازگار نيست.