«يحيى بن عبدالله» نواده امام حسن، يكى از بزرگان هاشمى و از ياران خاص امام صادق(ع) بود. او در جريان قيام «حسين شهيد فخّ» بر ضد حكومت ستمگر عباسى شركت داشت و پس از شكست و شهادت حسين، با گروهى به «ديلم» رفت و مردم آن منطقه به او پيوستند. هارون «فضل بن يحيى» را با سپاهى به ديلم فرستاد. فضل به او پيشنهاد امان كرد. يحيى كه بر اثر توطئه‏ هاى هارون و فضل نيروهاى خود را در حال تفرّق مى‏ ديد، ناگزير راضى به قبول امان شد. اما هارون علیه او توطئه کرد و با تشکیل شورایی فرمایشی فتوای قتل او را گرفت.

هادی عباسی از آغاز خلافت، سادات و بنى هاشم را زير فشار طاقت ‏فرسا گذاشت. در اثر همين بيدادگري ها، كم كم، نطفه يك نهضت مقاومت در برابر حكومت عباسى به رهبرى يكى از نوادگان امام حسن مجتبى(ع) به نام «حسين بن علی» معروف به «صاحب فخ» منعقد گرديد. ایشان پس از قیام و عقب راندن نیروهای عباسی از مدینه به سوی مکه حرکت کردند تا آنجا را پایگاه قیام قرار دهند ولی در سرزمین فخ بدست نیروهای حکومت عباسی به شهادت رسیدند.

امام کاظم(ع) از آغاز با حسين شهيد فخ در تماس و ارتباط بود. گرچه پيشواى هفتم شكست نهضت را پيش بينى مى‏ كرد، ليكن هنگامى كه احساس كرد حسين در تصميم خود استوار است، به او فرمود: «گرچه تو شهيد خواهى شد، ولى باز در جهاد و پيكار كوشا باش، اين گروه، مردمى پليد و بدكارند كه اظهار ايمان مى‏ كنند ولى در باطن ايمان و اعتقادى ندارند، من در اين راه اجر و پاداش شما را از خداى بزرگ مى‏ خواهم». همچنین امام جواد(ع) می فرماید: بعد از فاجعه کربلا هیچ فاجعه ای برای ما بزرگتر ار فاجعه فخ نبوده است.