نفوذ وسوسه های شیطانی در وحی انبیاء علاوه بر اینکه ادعای بی اساس و بی دلیلی است با اصل موضوع بعثت انبیاء منافات دارد و برای همین بر اساس حکمت الهی منتفی است. اگر قرار باشد شیطان بتواند دخل و تصرفی در وحی کند، خداوند از آن مطلع بوده و قادر است آن را رفع کند و چون خداوند متعال می خواهد پیامش به صورت صحیح به بندگانش ابلاغ شود، مانع چنین تلقین های شیطانی خواهد شد.

اذهاب رجس و تطهیر در این آیه، به معنی «دفع و پیشگیری» است، نه به معنی «رفع و ازاله» رجس موجود. هر مسلمانی که آیه «اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقیمَ» را می خواند، معنی اش این نیست که گمراه است و از خدا طلب هدایت می کند؛ بلکه طلب از دست ندادن هدایت یا استمرار و تثبیت آن یا افزایش آن است. ضمن اینکه امام حسن(ع) و امام حسین(ع) هنگام نزول آیه خردسال بوده‌اند و گناهی نداشتند تا رفع شود! همچنین پیامبر(ص) نیز قبل از نزول آیه معصوم بوده است. پس نمی توان اذهاب را بمعنی «رفع و ازاله» رجس دانست.

آیات قرآن به مختار بودن معصوم در ترک گناه صحّه گذارده؛ برخى از آیات عبارتند از: 1- وغیر از خداى یکتا هیچ یک از این خدایان باطل که به حال تو سود و ضررى ندارد، به خدایى مخوان و گرنه از ستمکاران خواهى بود(سوره یونس آیه 106). کسى که اختیارندارد صحیح نیست که به او گفته شود: اگرانجام دهى... . 2- به آن ها بگو: من مأمورم که خداى یکتا را بپرستم و هرگز کسى را شریک او قرار ندهم و...(سوره رعد، آیه 36). پر واضح است، کسى که اختیارى از خود ندارد، صحیح نیست که به کارى مأمور شود.

مصونيت از خطا و فراموش كارى و گناه (عصمت)، يكى ديگر از شرائط عمومى امامان راستين است؛ در واقع تمام دلائلى كه دلالت بر معصوم بودن پيامبران الهى(ص) دارد دلالت بر عصمت امامان(ع) نيز دارد، چرا كه مسئوليت آنان تا حد زيادى شباهت به يكديگر دارد.

اين آيات در کنار آياتی که دلالت بر عصمت دارند، هرگز به معنی گمراهي و جهل ايمانی نخواهد بود؛ بلکه به معنی ناآگاهی از قرآن و شریعت اسلام و تفاصیل آن می باشد. آیات و روایات فراوانی وجود دارد که بر عصمت انبیاء دلالت دارند. از نظر عقلی هم پیامبران به خاطر علمی که بر عواقب اعمال زشت دارند، محال است آن اعمال از آنها سرزند.

هدف از بعثت پیامبران هدایت نوع بشر است؛ مقتضای این هدف آن است که پیام های خداوند سالم به دست مردم برسد. اگر پیامبران از گناه و خطا معصوم نباشند احتمال دروغ و تحریف حقایق و خطا و اشتباه، در کلمات آنها راه پیدا می کند و سخنان آنها قابل اعتماد نخواهد بود. عصمت انبیاء نقش الگو بودن پیامبران را نیز محقق می سازد و یک اتمام حجتی است برای همه بندگان. بنابراین مقتضای رحمت الهی برای هدایت نوع بشر، عصمت کامل انبیاء(ع) است؛ یعنی فراهم کردن هر چه بیشتر زمینه هدایت مردم، بر خدا واجب است.

طبق برخی از آیات قرآن، شیطان از گمراه کردن «مخلصین» اظهار عجز کرده؛ زیرا مخلَصین - به فتح لام به معناى خالص شده - کسانى هستند که خداوند عالم، آنها را به خاطر تلاش و کوشش در راه اخلاص خویشتن، از هر ناخالصى پاک کرده، و به همین دلیل تمام وجودشان تعلّق به خدا دارد. طبیعى است که شیطان از آنها نصیبى نخواهد داشت، و غیر خداوند در دل آنها جاى ندارد؛ مسلّماً چنین صفتى همراه با مقام عصمت است و مصداق بارز آن انبیاء و امامان معصوم می باشند.

طبق آیه 90 سوره انبیاء خداوند، پیامبراسلام(ص) را مأمور مى کند که بى قید و شرط به هدایت گروهى از انبیاى پیشین (که همان اصول معارفى است که آنها به آن رسیده اند و نیز اصول تعلیمات آنها در زمینه عبادت و سیاست و اخلاق و تربیت) اقتدا کند؛ لذا باید آنها معصوم باشند که به اقتدای بی قید و شرط به آنها امر شده است.

از آیه «وَمَا یَنْطِقُ عَنْ الْهَوَى * إِنْ هُوَ إِلاَّ وَحْىٌ یُوحَى»،  به خوبى به دست مى آید که پیامبر(ص) هرگز دروغ و خلافى نمى گوید، و هیچ گاه در سخنش مرتکب خطا نمى شود و سخن او وحی منزل است؛ زیرا سرچشمه اصلى گمراهى ها و انحرافات پیروى از هواى نفس است که پیامبر(ص) از آن مبراست.

اگر انبیاء از گناه و خطا معصوم نباشند، سخنان آنها قابل اعتماد نخواهد بود و مسأله اتمام حجّت نیز حاصل نمى شود؛ زیرا همیشه بهانه اى در دست مخالفان خواهد بود که عدم پیروى از تعلیمات پیامبر به خاطر احتمال دروغ و کذب و یا خطا و اشتباه بوده است. لذا سرمایه اصلى نبوّت، جلب اعتماد تشنگان حقیقت است، و این معنا بدون مقام عصمت و مصونیّت از گناه و خطا امکان پذیر نیست؛ و انبیاء که اساس دین را ابلاغ می کنند با علمای با تقوا که مردم در فروع دین از آنها پیروی می کنند قابل قیاس نیستند.