در زمان رسول اکرم(ص) گفتگوهایی بین ایشان و مسیحیان نجران درباره حضرت مسیح(ع) انجام شد و آنها لجاجت کردند خداوند به پیامبر(ص) دستور داد با آنها مباهله کند، پیامبر(ص) به همراه امیرالمومنین(ع) و حضرت فاطمه(س) وامام حسن(ع) و امام حسین(ع) برای این کار آماده شدند، وقتی مسیحیان با این صحنه مواجه شدند، احساس خطر کردند و از مباهله سرباز زدند و با پیامبر(ص) مصالحه کردند.
شکى نیست که آیه مباهله یک دستور کلى براى دعوت به مباهله به مسلمانان نمى دهد، بلکه روى سخن در آن، تنها به پیامبر(ص) است، ولى این موضوع مانع از آن نخواهد بود که مباهله در برابر مخالفان، یک حکم عمومى باشد و افراد با ایمان که از تقوا و خداپرستى کامل برخوردارند به هنگامى که استدلالات آنها در برابر دشمنان بر اثر لجاجت به جائى نرسد از آنها دعوت به مباهله کنند. از روایات نیز، عمومیت این حکم استفاده مى شود و دستورالعمل آن نیز بیان شده است.
دعوت پیامبر(ص) به مباهله آن هم با بهترین نزدیکان خود، یکى از نشانه هاى صدق دعوت و ایمان قاطع او است؛ زیرا طبق آیه 61 سوره آل عمران، دروغگویان به عذاب گرفتار می شوند و کسى که به تمام معنى به ارتباط خویش با پروردگار ایمان نداشته باشد، وارد چنین میدانى نمی گردد. به همین دلیل مسیحیان هنگامى که این صحنه را مشاهده کردند، سخت به وحشت افتادند، و از اقدام به مباهله خوددارى کرده، حاضر به مصالحه شدند و به شرایط«ذِمّه» و پرداختن مالیات تن در دادند.
غالب مفسران و محدثان شیعه و اهل تسنن تصریح کرده اند: آیه 61 سوره آل عمران، در حق اهل بیت پیامبر(ص) نازل شده است و منظور از«أَبْناءَنا» حسن و حسین(ع)، و منظور از «نِساءَنا» فاطمه(س)، و منظور از«أَنْفُسَنا» على(ع) بوده است. برخی از متعصبین اهل سنت سعی کرده اند ورود احادیث را در این زمینه انکار کنند، در حالیکه حدود شصت نفر از بزرگان اهل سنت آن را نقل کرده اند و اگر بنا باشد ورود این احادیث را از طرق اهل تسنن انکار کنیم، سایر احادیث آنها و کتبشان نیز از درجه اعتبار خواهد افتاد.
اجماع علماى اسلام اعم از شیعه و سنى در زمینه ورود این آیه در مورد اهل بیت(ع) و تصریح آنها بر اینکه پیغمبر(ص) غیر از على(ع) و فاطمه(س) و حسن و حسین(ع) کسى را براى مباهله نیاورد، قرینه آشکارى براى تفسیر آیه خواهد بود. بنابراین، ایراد مزبور تنها متوجه شیعه نمى شود. بلکه همه دانشمندان اسلام باید به آن پاسخ گویند. ثانیاً؛ اطلاق «صیغه جمع» بر«مفرد» یا بر «تثنیه» تازگى ندارد، و در قرآن و غیر قرآن از ادبیات عرب و حتى غیر عرب شواهد بسیارى دارد.
رسول الله (ص)
الصوم جنة مت لم يخرقها
روزه سپر است به شرط آنکه شخص آنرا از هم ندرد
ميزان الحکمة 6 / 392