اگر معاد جسمانی را بپذیریم این سوال پیش می آید که: «چگونه همه انسان ها در محدوده کره زمین حاضر می شوند، در حالی که هم اکنون وسعت كره زمين براى نسل موجود کافی نیست». در پاسخ می توان گفت: به تصريح قرآن، خورشيد خاموش و ماه تاريك مى گردد كوهها مانند ذرات غبار پراكنده گشته، و سپس بر ويرانه های جهان كهنه، جهان نو و تازه بنياد مى گردد و زندگانى نوين انسانها در جهانى نو آغاز می شود. به اين ترتيب مشكل كمى وسعت كره زمين مطرح نخواهد بود، زيرا آن روز كره زمينى به اين شكل نخواهيم داشت.

«يقظه» نقطه مقابل «غفلت» و به معناى خودآگاهى است که بعضى از عارفان آن را يكى از منازل آغازين سير و سلوك ذكر كرده اند. آيات و روايات فراوانى كه از منبع وحى يا از سرچشمه قلب پيامبر اكرم(ص) صادر شده، براى زدودن آثار «غفلت» و بيدار ساختن افراد و اقوامى است كه در خواب بى خبرى فرو رفته اند.

یعنی فرشتگان عذاب، آنها را به خاطر تکبری که داشته اند در نهایت ذلت، در حالى که به صورت به روى زمین افتاده اند، کشان کشان به دوزخ مى برند. و یا اینکه وجوه، کنایه از تعلق قلب و توجه آنها به دنیا است. و یا کنایه از این است که نمی دانند به کجا می روند، چنانکه عرب وقتی می گوید: «فُلانٌ مَرَّ عَلى وَجْهِهِ»؛ یعنى او نمى دانست به کجا مى رود.

در آیات 102 تا 112سوره «طه»، به یک سلسله از حوادث رستاخیز اشاره می نماید از جمله: 1- مردگان به حیات بازمى گردند. 2- گنهکاران جمع و محشور مى شوند. 3- کوه هاى زمین متلاشى مى شوند و زمین صاف مى گردد. 4- همگان به فرمان دعوت کننده الهى گوش فرا مى دهند و همه صداها خاموش مى گردد. 4- در آن روز شفاعت بى اذن خدا مؤثر نیست. 5- خداوند با علم بى پایانش همه را براى حساب آماده مى کند. 6- همگى در برابر حکم او سر تسلیم فرود مى آورند. 7- ظالمان مأیوس مى گردند. 8-مؤمنان به لطف پروردگار امیدوارند.

از دیدگاه اسلام سجده مهمترین عبادت برای خداوند است، و بر اساس روایات، انسان در سجده از هر حال دیگر به خدا نزدیکتر است، از این رو معصومین(ع) سجده هاى طولانى داشتند. زیرا از بارزترین نشانه هاى عبودیّت و خضوع در پیشگاه پروردگار است. از این رو هیچ کار انسان براى شیطان ناراحت کننده تر از سجده نیست، هم چنین پیامبر(ص) به یکى از یاران خود فرمود: «اگر مى خواهى در قیامت با من محشور شوى براى خداوند قهّار سجده هاى طولانى بجا آور».

ثواب تلاوت هر آيه اى از قران بهتر است از آنچه زير عرش تا زمين است. هم چنين قرائت قرآن، سبب كفّاره گناهان و پوششى براى آتش و امانى از عذاب جهنم است. باكرامت‌ترين افراد بعد از انبياء و علماء، حاملين قرآن هستند؛ چراكه آنها مانند انبيا از دنيا خارج مي شوند و با انبيا از قبرهايشان محشور مي شوند و ثوابي مانند ثواب انبيا دريافت مي كنند.

خداوند در ارتباط با چگونگی حشر مردگان در قیامت می فرماید: «آنان که بر صورت هایشان به سوى جهنم محشور مى شوند، بدترین محل را دارند و گمراه ترین افرادند!». بر این اساس، فرشتگان عذاب  مجرمان را در حالى که به صورت به روى زمین افتاده اند کشان، کشان به دوزخ مى برند. این از یکسو نشانه خوارى و ذلت آنها است؛ چرا که آنها در دنیا، در نهایت کبر و غرور و خود برتربینی نسبت به خلق خدا را داشتند، خود برتربین بودند و از سوى دیگر، تجسمى از گمراهیشان در این جهان است.

طبق آیات 124 تا 126 سوره طه، هر کس از یاد خدا روى گردان شود روز قیامت نابینا محشور مى شود، از طرفی ظاهر بعضى از آیات قرآن آن است که همه مردم در قیامت بینا هستند و به آنها گفته مى شود: «نامه اعمالتان را بخوانید»؛ جمع این دو، اینگونه است که آنها در پاره اى از منازل و مواقف نابینا هستند و در پاره اى بینا مى شوند، یا اینکه نسبت به مشاهده بعضى از امور مانند: نتیجه اعمال خود و عذاب و ... بینا هستند و از مشاهده بعضى دیگر نابینا هستند.