پیامبران الهی(ع) برای دعوت مردم به سه «سلاح» مسلّح بودند: 1. سلاح علم و دانش که مخصوص انسان هاى خردمند و داراى بصيرت و صاحبان عقل و فكر بود. 2. سلاح معجزه که برای توده عوام جامعه از آن استفاده می کردند. 3. سلاح تهدید به عذاب الهی که در مقابل افراد لجوج و متعصب به كار می رفته است.

خداوند در سوره احقاف خطاب به پیامبر اسلام(ص) كرده مى فرمايد: «صبر و شكيبايى پيشه كن؛ آن گونه كه پيامبران «اولوا العزم» شكيبايى داشتند و براى عذاب آنها [مخالفان] شتاب مكن». گرچه در اين آيه شريفه، در تقاضاى عذاب براى مخالفان و دشمنان بايستي صبر كرد تا حجّت بر آنها تمام شود؛ ولى اين دستور، يك دستور كلّى است و دليل روشنى بر فضيلت صبر به عنوان يك برنامه عمومى، براى همه پيامبران «اولوا العزم» بوده است.

در سوره «اعراف» از «قوم عاد» و لجاجت و تعصب آنها سخن به میان آمده است. این قوم لجوج در مقابل دعوت حضرت هود(ع) حاضر نبودند دست از پرستش بت ها بردارند و از نظر آنان پرستش بت های بی عقل و شعور امری شایسته و با ارزش جلوه می کرد. آنان لجاجت را به حدی رسانده بودند که از حضرت هود(ع) تقاضای عذاب الهی را می کردند و مصرّانه از او مى‏ خواستند كه به تهديدهاى خود جامه عمل بپوشاند، ریشه اين خيره‏ سرى چيزى جز محصول تعصّب و لجاجت نبود.

قرآن در سوره «انبیاء»، درباره شجاعت حضرت ابراهيم(ع) در برابر بت ‏پرستان متعصّب تأكيد مي كند كه اين پيغمبر بزرگ الهى، در مبارزه با بت‏ پرستى در عين تنهايى در برابر انبوه دشمنان خشمگين و خطرناك كمترين سستى به خود راه نداد. در واقع «شجاعت» يكى از فضايل بزرگ پيامبران اولواالعزم بوده است كه در راه خدا كمترين سستى به خود راه ندادند و از ترس اين رذيله بزرگ اخلاقى پاك و مبرّا بودند.

در آیات قرآن، صفت «توکل» از بارزترین صفات انبياء از جمله حضرت نوح(ع) شمرده شده و ايشان همواره در برابر حوادث سخت اعتماد و تکیه گاهشان ذات پاک خدا بوده است. حضرت نوح(ع) در برابر دشمنان قدرتمند و سرسخت ایستادند و بی اعتنایی خویش را به نقشه‏ ها و افكار و بت هاى آنها نشان دادند و به اين وسيله ضربه ‏اى محكم بر آنان وارد ساختند و عامل شجاعت و شهامت ايشان همان ایمان به خدا و توکل بر ذات پاک او بود.

قرآن درباره «توکل» حضرت ابراهیم(ع)، به يكي از مشكل ترين ساعات زندگاني ايشان اشاره كرده مى‏ فرمايد او به خدای خود عرض کرد: «پروردگارا! من بعضى از فرزندانم را در سرزمين بى آب و علفى در كنار خانه‏ اى كه حرم توست [به فرمان تو و با توكّل بر تو] ساكن ساختم تا نماز را بر پا دارند، اكنون تو دل هاى مردم را متوجّه آنها كن و از ثمرات به آنها روزى ده تا شكر تو را بجا آورند».

خوارج که گروهی متعصّب، لجوج، نادان و قشرى بودند و از اسلام تنها به پوستى قناعت کرده و مغز آن را رها کرده بودند بودند، از جنگ صفین و داستان حکمیت آشکار شدند. آنها ابتدا امام(ع) را مجبور به حکمیت کرده و بعد پشیمان شدند و توبه کردند و گفتند: قبول حکمیت کفر بود، چون حکم فقط از آن خدا است و باید على(ع) نیز توبه کند. امام بارها با آنها اتمام حجّت کرد و بسیار اندرز داد ولی آن ها سرسختانه، ایستادگى کردند و در یک درگیرى محدود با لشکر امام اجساد همگى جز چند نفر، بر روى زمین افتاد.

وهّابیها با درک غلطی که از توحید و شرک داشتند، زیارت، شفاعت طلبی، بناى برقبور و امور دیگرى از این قبیل را مخالف شرع دانسته و با مسأله «شرک» و «بدعت» پیوند زدند و با آن مخالفت نمودند. در سال 1344هـ ق هنگامى که وهّابى ها در حجاز به قدرت رسیدند، در یک حرکت هماهنگ ناپخته، تمام بناهاى تاریخى اسلامى را به بهانه شرک یا بدعت ویران کردند. میراث هایى که هر کدام یادآور بخش هاى مهمّى از تاریخ پرافتخار اسلام بود.
 

تعصب و لجاجت «قوم نوح(ع)» به قدری شدید بود که اجازه نمی داد ذره ای از امواج صوتی نوح(ع) که حامل پیام حقیقت بود به گوش آن ها برسد، آنها حتی حاضر نبودند از بت های رنگارنگی که ساخته و پرداخته خودشان بود دست بردارند و حتی آنها را بر مقدرات جهان هستی حاکم می دانستند؛ و این دلیلی نداشت جز تعصب و تقلید کورکورانه!