آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

قرآن درباره «توکل» حضرت ابراهیم(ع)، به يكي از مشكل ترين ساعات زندگاني ايشان اشاره كرده مى‏ فرمايد او به خدای خود عرض کرد: «پروردگارا! من بعضى از فرزندانم را در سرزمين بى آب و علفى در كنار خانه‏ اى كه حرم توست [به فرمان تو و با توكّل بر تو] ساكن ساختم تا نماز را بر پا دارند، اكنون تو دل هاى مردم را متوجّه آنها كن و از ثمرات به آنها روزى ده تا شكر تو را بجا آورند».

خداوند در سوره ابراهیم(علیه السلام) اشاره به گوشه ‏اى از سرگذشت ابراهيم(عليه السلام) و توكّل او بر خدا در يكى از مشكل ‏ترين ساعات زندگانيش مى ‏كند و مى‏ فرمايد: «رَبَّنَا اِنِّى اَسْكَنْتُ مِنْ ذُرِّيَّتِى بِوَادٍ غَيْرِ ذي زَرْعٍ عِنْدَ بَيْتِكَ الُمحَرَّمِ رَبَّنَا لِيُقِيمُوا الصَّلَوةَ فَاجْعَلْ اَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوِى اِلَيْهِمْ وَ ارْزُقْهُمْ مِنَ الثَّمَرَاتِ لَعَلَّهُمْ يَشْكُرُونَ»(1)؛ (پروردگارا! من بعضى از فرزندانم را در سرزمين بى آب و علفى در كنار خانه ‏اى كه حرم توست [به فرمان تو و با توكّل بر تو] ساكن ساختم تا نماز را بر پا دارند، اكنون تو دل هاى مردم را متوجّه آنها كن و از ثمرات به آنها روزى ده تا شكر تو را بجا آورند).

آيا اگر ايمانى همچون كوه و دلى همچون دريا و توكّلى در سطح بسيار بالا نباشد، ممكن است انسان همسر و فرزند دلبند شيرخواره‏ اش را در سرزمينى خشك و سوزان و بى آب و علف تنها براى امتثال فرمان خدا رها كند و از آنجا به وطن خويش بازگردد؟! اين جريان يادآور جريان ديگرى در زندگى ابراهيم(عليه السلام) است در آن هنگام كه بت‏ پرستان لجوج و متعصّب و خشمگين او را به خاطر درهم شكستن بت هايشان به محاكمه كشيده بودند و ابراهيم(علیه السلام) در يك قدمى مرگ قرار داشت، با اين حال معبودهايشان را به سخريّه كشيد و با دلايل محكم، منطق خرافى آنها را در زمينه بت ‏پرستى درهم كوبيد.(2)،(3)