امام حسن(ع) در مسير حج با اين كه داراي مركب بودند اما غالبا اين مسير را پياده طي مي كردند. در يكي از مسافرت ها، پاي حضرت ورم كرد و حضرت به يكي از يارانش پولي داد تا كمي جلوتر روغني را از شخصي تهيه كند و بياورد. او هم رفت و با دادن پول روغن را گرفت و به امام داد. روغن فروش كه خود از ياران امام بود خدمت امام رسید و از امام خواست دعا کند فرزندی که در راه دارد يكي از شيعيان امام گردد؛ حضرت فرمودند: خدا به تو فرزندي داد كه شيعه است و ما را دوست دارد.

شیعه در لغت، پیروان و یاوران یک شخص است و در اصطلاح به کسى گفته می شود که از على(ع) و فرزندان او پیروى مى کند، به اعتبار این که آنان جانشینان پیامبر(ص) و پیشوایان مردم پس از اویند و آن حضرت ایشان را به فرمان خدا براى این مقام نصب کرده و نام ها و ویژگى هاى آنان را یاد کرده است.

ابونعیم از ابن عبّاس نقل نموده: ابوطالب بسیار پیامبر(ص)را دوست داشت و او را بر فرزندانش مقدّم مى کرد، در کنار او مى خوابید و هر گاه از خانه خارج مى شد او را با خود مى برد. چون ابوطالب وفات کرد قریش چنان اذیتى به پیامبر(ص) کردند که خواب آن را در زمان ابوطالب نمى دیدند تا جایى رسول خدا(ص) فرمود: قریش کارى که مورد پسند من نباشد درباره من انجام نداد تا اینکه ابوطالب وفات نمود.

مأمون بعد از آن که به جهات خاصّ سیاسى امام رضا(ع) را به جانشینى خود منصوب کرد، در شعرى به وصایت حضرت على(ع) تذکر داده و چنین گفته: «سرزنش مى‏ شوم چون اباالحسن وصىّ پيامبر را دوست دارم و اين نزد من از شگفتي هاى دوران ماست. و (شگفت) از گمراهى كه بر من خشم مى‏ گيرد چون به فرزندان وصىّ نزديك شدم».

عباسيان در ابتدا شعار دفاع از علويان و اهل بيت(ع) دادند ولى بعد از قدرت یافتن، در مقابل علويان و اهل بيت(ع) ايستادند، زيرا عمده خطر را براى دولتشان همين علويان مي ديدند؛ سفاح هر کجا آنان را مى يافت به قتل مى رساند، منصور اعتراف نمود که من هزار نفر يا بيشتر از ذريه فاطمه(ع) را به قتل رسانده ام، هادى عباسى ارزاق آنان را قطع کرد، هارون الرشيد کسى بود که درصدد محو آثار نبوت بود، او در کشتن و شکنجه بزرگان آل على(ع) از خدا خوف و ترسى نداشت و ...

در برخی از کتابهای اهل سنت مثل المستدرك على الصحيحين، المصنف، العِقد الفريد و... از ام سلمه نقل شده که خدا و پیامبر(ص) علی را دوست دارند و دشنام به علی(ع) دشنام به پیامبر(ص) است.

وى چنین سروده: «تو در خلافت مقدّم هستى، غدیر بر کسانى که آن را انکار کردند آتش مى ریزد، آتشى که قبل از بر پاشدن آن صدایى هولناک از آن شنیده مى شود. اگر درباره سخن پیامبر(ص) که فرمود: « تو مولاى خلایق هستى»، طعن زنند، پس طعن زننده خود را مورد طعن قرار داده است. دوستدار تو از جحیم نمى هراسد چرا که از آن مى گذرد و به غیر دوستدارت مى رسد. تو فردا قسمت کننده بهشت و جهنمى و...».

قاضى نظام الدین در رابطه با غدیر سروده است: «کیست که در ولایت مثل على(ع) باشد، کسانى که بُغض وى در دل دارند، دیوانه اى بیش نیستند. هرگاه گروهى به أخبار و روایات تمسّک کنند، سخن پیامبر(ص) که فرمود: «خدایا دوستداران او را دوست بدار»، ما را کافى است. روز غدیر همچون سیل به راه مى افتد و بر دشمنان قوى ما چیره مى شود و دلیلى علیه آنهاست». این قصیده به 42 بیت مى رسد که آن را قاضى مرعشى در «مجالس المؤمنین» ذکر کرده است.

وی درباره غدير خم چنین سروده: «آیا در غدیر خم نبود که محمّد، على را در حضور گروهى که در موسم حجّ شرکت کرده بودند، به پا داشت و به آنها گفت: هر کس از شما که من مولاى او هستم، پس از من على مولاى اوست. سپس فرمود: خدایا دوستدارِ على را دوست بدار، و به رغم هر کس که ناراحت مى شود با دشمنانش دشمن باش...».

برزنجى گفته: همه اخبار صريح هستند در اين که قلب ابوطالب مملوّ از ايمان به پيامبر(ص) بود.