وى در این باره چنین سروده است: «واسأل بخمٍّ عن علاه فإنّها تقضی بمجد واعتلاءِ منارِ ***بولائه یرجو النجاةَ مقصِّرٌ وتُحَطُّ عنه عظائمُ الأوزارِ»؛ (در غدیر خم سؤال کن از بلندى رتبه او ; چرا که آن به مجد و بلندى جایگاه او حکم مى کند . هر مقصّرى با ولایت او امید نجات دارد ، و گناهان بزرگ از او فرو مى ریزد).
وى چنین سروده است: «اهل بیت(ع) طیّب و طاهر و رکوع کننده و سجده کننده و بزرگ و نجیب هستند. از جمله آنها على ابطحى هاشمى است همان که زیرک، تیز ذهن و داراى لسان فصیح است... اوست امیر معرفى شده در غدیر، و برادر پیامبر(ص) ... و أصلاب پدران وى طاهر و پاک اند و همچنین فرزندان او طاهر و پاکیزه اند ...».
وى چنین سروده است: «وأنکحه الطهرَ البتولَ وزاده *** بأ نّک منّی یا علیُّ وآخاهُ/ وشرّفه یومَ الغدیر فخصَّه *** بأ نّک مولى کلّ من کنت مولاهُ»؛ (پیامبر خدا (ص) بتول پاک(س) را به ازدواج وى درآورد و به او فرمود: «اى على تو از منى» و او را برادر خود قرار داد. در روز غدیر به او شرافت داد و او را مخصوص گردانید به اینکه؛ تو مولاى هر کسى هستى که من مولاى او هستم).
وى این چنین سروده است: «مصطفى(ص) درباره وى فرمود: تو ولىّ، وزیر و وصىّ من هستى. بارها به او فرمود: تو برادرِ من هستى و درباره کدام یک از اصحاب مانند على اینطور سخن گفت؟ آیا حدیث مولى بودن را شنیده اى در روز غدیر؟ آیا پیامبر(ص) درباره وى چیزى نفرمود که براى مخالفان توانى براى مقابله باقى نمانَد؟».
وى چنین سروده: «تو در خلافت مقدّم هستى، غدیر بر کسانى که آن را انکار کردند آتش مى ریزد، آتشى که قبل از بر پاشدن آن صدایى هولناک از آن شنیده مى شود. اگر درباره سخن پیامبر(ص) که فرمود: « تو مولاى خلایق هستى»، طعن زنند، پس طعن زننده خود را مورد طعن قرار داده است. دوستدار تو از جحیم نمى هراسد چرا که از آن مى گذرد و به غیر دوستدارت مى رسد. تو فردا قسمت کننده بهشت و جهنمى و...».
قاضى نظام الدین در رابطه با غدیر سروده است: «کیست که در ولایت مثل على(ع) باشد، کسانى که بُغض وى در دل دارند، دیوانه اى بیش نیستند. هرگاه گروهى به أخبار و روایات تمسّک کنند، سخن پیامبر(ص) که فرمود: «خدایا دوستداران او را دوست بدار»، ما را کافى است. روز غدیر همچون سیل به راه مى افتد و بر دشمنان قوى ما چیره مى شود و دلیلى علیه آنهاست». این قصیده به 42 بیت مى رسد که آن را قاضى مرعشى در «مجالس المؤمنین» ذکر کرده است.
منصور بالله درباره غدیرخم چنین سروده: «... بنی عمنا إنّ یوم الغدیر***یشهد للفارس المعلم/ أبونا علی وصی الرسول***ومن خصّه باللوا الأعظم...»؛ (...اى عموزادگان، روز غدیر گواهى مى دهد بر شخص زیرک دانا/ پدر ما على، وصىّ رسول خدا است، و کسى است که او را به لواى اعظم مخصوص گردانید...) .
مجد الدین بن جمیل چنین سروده است: «کسى که پیامبر(ص) در روز غدیرخم مجد صریح و شرف قدیم را به او اعطا نمود و کسى که خورشید بعد از غروب کردن براى او برگشت و او به صورت اداء نماز گذارد و طعام را ایثار کرد در حالى که سه روز پشت سر هم هیچ طعامى نخورده بود و راضى نمى شد همراه قرص نانى از گندم، چیزى غیر از نمک آرد نشده، خورش آن باشد».
شوّاء کوفى گفته: «ضمانت مى کنم اگر کسى وصىِّ پیامبر(ص) ابوتراب را دوست بدارد، در روز محشر پروردگارى غفور، و در روز حساب مولایى شافع ببیند. کرم و شجاعتش دنیا را پر کرده، هنگام صلح بخشنده و در جنگ چون شیر بیشه بود. وصىّ مصطفى و پدر فرزندان اوست و از میان اصحاب وى همسر حضرت فاطمه(س) است. نصّ آشکار در روز غدیر خم براى او است و داراى فضیلتى است که در قرآن آمده است».
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
بَکى عَلىُّ بْنُ الحُسَينِ عليه السّلام عِشْرينَ سَنَةً وَ ما وُضِعَ بَيْنَ يَدَيْهِ طَعامٌ اِلاّ بَکى .
امام زين العابدين عليه السّلام بيست ساله (به ياد عاشورا) گريست و هرگز طعامى پيش روى او نمى گذاشتند مگر اينکه گريه مى کرد.
بحارالانوار، ج 46، ص 108