اولا: اگر بنا بر تبعیّت است، ائمه اهل بیت(ع) ما را به نامهایی چون محمد، علی، حسن و حسین و... راهنمایی کرده اند؛ وقتی نامهای اهل بیت(ع) اولویّت یک جامعه باشد برای نامهای دیگر جایی نمی ماند.
ثانیا: اگر نامگذاری فرزندان اهل بیت(ع) از انگیزه های سیاسی(حبّ و بغضها) خالی بوده است، نامگذاری به نام خلفا، نشانه روابط خوب نخواهد بود.
ثالثا: نامگذاری های ائمه اهل بیت(ع) به نام خلفا، زمینه هایی داشته که در حال حاضر چنین زمینه هایی در جامعه ی شیعی وجود ندارد؛ مثلا گاهی انتخاب يک نام برای کم کردن خفقان بود.

متقین حُبّ و بغض شان به خاطر خدا است و اگر با کسی دشمن باشند به او ظلم نمی کنند؛ زیرا که به فرموده امیرمومنان(ع) با ظلم پیروز نمی شوند بلکه به هلاکت می رسند و اگر با کسی دوست شوند گناه نمی کنند و معیارهای الهی را زیر پا نمی گذارند.

پیامبر(ص) عموم مردم را از بغض و دشمنى با حضرت على(ع) منع کرده و در موارد متعدد می فرمود: «هر کس على را دشمن بدارد به طور حتم مرا دشمن داشته و هر کس مرا دشمن بدارد به طور حتم خدا را دشمن داشته است»، «اى على تو آقاى در دنیا و آقاى در آخرتى، دشمن تو دشمن من است و دشمن من دشمن خداست و واى بر کسى که بعد از من تو را دشمن بدارد»، «بار خدایا! دشمن بدار هر کس که على را دشمن دارد»، «دوست ندارد تو را مگر مؤمن و دشمن ندارد تو را مگرمنافق» و ... .

در این باره روایات بسیاری از پیامبر(ص) توسط علمای اهل سنت نقل شده. مانند: «هرکس مرا، و این دو فرزند مرا، و پدر و مادر این دو را دوست بدارد، روز قیامت با من هم ‏درجه خواهد بود». «دوستدار ایشان (علی و فاطمه و حسنین) را خداوند دوست دارد و دشمن آنها را خداوند، دشمن دارد». «اى سلمان هرکس دخترم فاطمه(س) را دوست بدارد در بهشت با من خواهد بود و هرکس بغض و دشمنى فاطمه(س) را در دل داشته باشد در آتش جاى خواهد گرفت» و ... .

زمخشرى در تفسيرش روایتی را از پیامبر(ص) نقل کرده: «هر كس بر محبت آل محمد بميرد، شهيد مرده است؛ آگاه باشيد هر كس بر محبت آل محمد بميرد، آمرزيده شده از دنيا رفته است؛ و ملك الموت مژده ورود به بهشت را به او مى دهد و بعد از او منكر و نكير هم اين نويد را به او مى دهند؛ و همانند تازه عروس به خانه داماد قدم برمى دارد، و خداوند در قبرش دو در به بهشت قرار مى دهد. هر كس بر دشمنى و بغض آل محمد بميرد كافر از دنيا رفته است؛ آگاه باشيد هر كس بر كينه و بغض نسبت به آل محمد بميرد بوى بهشت به مشامش نمى رسد».

ابن تیمیه مى گوید: «بسیارى از صحابه و تابعین، بغض على را داشته، او را سب کرده و با او جنگ نموده اند». در پاسخ می توان گفت: اوّلا: چرا او اسم این صحابه و تابعین را نمى برد و فقط بدون دلیل ادعا می کند؟ ثانیاً: اگر بعضی از صحابه هم بغض على(ع) را داشته باشند، این نقص آنان است نه نقصى بر حضرت؛ زیرا پیامبر(ص) در شأن او فرمود: «تو را به جز مؤمن دوست ندارد و جز منافق تو را دشمن نمى دارد»، «هر کس على را اذیت کند مرا اذیت کرده است»، «هر کس على را دشنام دهد مرا دشنام داده است».

ابن تیمیه حدیث نبوی «هذا فاروق امّتی» درباره علی(ع) و نفاق مبغض علی(ع) را جعلی می داند. در پاسخ باید گفت منافق بودن کینه ورزان به علی(ع) حقیقتی سرچشمه گرفته از احادیث صحیح و پذیرفته شده نزد بزرگان حدیث اهل سنت است. همچنین احادیث نبوی بسیار معتبری از طریق صحابه ای که سخنشان برای امثال ابن تیمه معتبر است درباره معیار حق و باطل بودن علی(ع) روایت شده که با نفی آنها مرتبه علمی شخص نافی زیر سوال می رود.

قاضى نظام الدین در رابطه با غدیر سروده است: «کیست که در ولایت مثل على(ع) باشد، کسانى که بُغض وى در دل دارند، دیوانه اى بیش نیستند. هرگاه گروهى به أخبار و روایات تمسّک کنند، سخن پیامبر(ص) که فرمود: «خدایا دوستداران او را دوست بدار»، ما را کافى است. روز غدیر همچون سیل به راه مى افتد و بر دشمنان قوى ما چیره مى شود و دلیلى علیه آنهاست». این قصیده به 42 بیت مى رسد که آن را قاضى مرعشى در «مجالس المؤمنین» ذکر کرده است.

این سه از سردمداران دشمنى با علی(ع) اند. عکرمه در دروغ گویى به حدّى رسیدکه او را کذّاب توصیف کرده و نقلِ روایت از او را حرام اعلام کردند. مقاتل را نیز کذّابى جسور دانسته اند. عروة بن زبیر نیز در جعل حدیث شهرت دارد. سرّ جعل این روایت نیز روشن است؛ عکرمه و مقاتل از خوارج بودند که جعل حدیث برای تأیید خود را جایز می دانند و اگر ثابت می شد آیه در شأن على(ع) است، عمل بزرگانشان ابطال می شد، عروة هم بغض شدید به علی(ع) داشت؛ لذا درصدد برآمدند معنای آیه تطهیر را بر عصمت همسران نبی(ص) منصرف سازند.

ابو جعفر نقیب می گوید: مردمِ آن روز، دارای اندیشه های مختلف بودند، برخی دشمن علی(ع) بودند، که برکناری علی(ع) مایه روشنی چشمشان بود. گروهی دیگر که مومن تر بودند، وقتی دیدند بزرگان اصحاب خلافت را از علی(ع) باز داشتند، گمان کردند این حرکت آنان به خاطر دستور خاصّی از جانب پیامبر(ص) بوده ... وگروه اکثریت که توده مردم بودند، معمولا رأی ثابتی از خود ندارند، ... از این رو دستورات صریح پیامبر(ص) در مورد خلافت علی (ع) پایمال گردید... .