اولا: هیچ نامی مختص به هیچ شخصیت تاریخی نیست و بسیاری از صحابه و تابعین به نام خلفای سه گانه نامگذاری شده اند.
ثانیا: مخالفت اصحاب ائمه با شخصیت هایی چون «معاویه» و «یزید» امری بدیهی است؛ با این حال بعد از عاشورا شاهد نام گذاری فرزندان برخی از ایشان به این اسامی هستیم. آیا این نام گذاری ها نشانه محبّت است؟!
ثالثا: ستم هایی که بر اهل بیت(ع) روا شده جدی تر از آن است که به صرف این نام گذرای ها تحت الشعاع قرار گیرد و اختلافات اهل بیت با خلفا نه اختلافاتی قبیله اى که اختلافاتی عقیدتى و رفتارى بود.
رابعا: این نام گذاری ها انجام شده تا دستگاه ظلم بنى اميه و بنى عباس نتوانند به اين بهانه كه شیعیان با خلفاى سه‏ گانه معارض اند، عرصه را بر آنان سخت بگيرند و دست به قتل و غارت بزنند.

خداوند به دلیل علاقه ای که به اولیای خود دارد، یاری آنها را یاری خود و ظلم به آنها را ظلم به خود تلقی کرده است. از میان این گروه، محبوب ترین افراد در درگاه ربوبی، پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) هستند که واسطه فیض خدا به بندگان می باشند. منظور از نصرت طلبی امام حسین(ع)، یاری رساندن به دین خداوند است. این ندای نصرت طلبی تا ابد خاموش نخواهد شد و امام مهدی(عج) نیز این ندا را به نحوی تکرار کرده، از منتظرانش می خواهد که برای نزدیک شدن زمان ظهورش بسیار دعا کنند. به امید روزی که ندای ظهورش را بشنویم، و به نصرت طلبی او به نحو احسن پاسخ گوییم.

امام علی(ع) درباره مقام والای اهل بیت(ع) می فرمایند: «اهل بیت(ع)، زمامداران حقّ اند و پرچم هاى دين و زبان هاى گوياى صدق و راستى؛ حال كه چنين است، آنها را در بهترين جايى كه قرآن را در آن حفظ مى كنيد [در درون جان و روحتان] قرار دهيد و همچون تشنگان، براى سيراب شدن به سرچشمه هاى [زلالِ علومِ] آنان روى آوريد». آری بايستي محبّت اهل بيت پيامبر(ص) را در عمق روح و جان خود پذيرا شد! همان گونه كه بهترين جايگاهِ قرآن، روح و جان انسان است.

به عقیده بیشتر مورخین و فردوسی پژوهان، این شاعر حماسه سرا، شیعه و دوستدار اهل بیت بوده است. طوس محل تولد او دارای اکثریتی شیعی بوده و در اشعار او نیز می توان تشیع او را ضمن این شواهد دید: اشاره به حدیث «در شهر علم بودن حضرت علی(ع)»، اشاره به حدیث نبوی در تمثیل «همراهی با اهل بیت به عنوان سوار شدن در کشتی نوح» و نیز تعبیر از مولا علی به عنوان «وصی» پیامبر. به عقیده فردوسی پژوهان ابیاتی از شاهنامه که در آنها خلفای سه گانه مدح شده اند ابیاتی غیر اصیل و جعلی هستند.

صرف نام گذاری، نشانه علاقه نیست؛ نام های خلفا، نام هایی مشهور و رايج در جامعه آن زمان بود و اختصاص به آنها نداشت. بعد از واقعه عاشورا که گاهی انتخاب نام فرزندان جنبه سیاسی پیدا می کرد، باز هم انتخاب چنین نام هایی از سوی دوست داران اهل بیت(ع) صورت می گرفت؛ امّا به هیچ وجه نشانه علاقه آنها به غاصبان خلافت و ظلم کنندگان در حق اهل بیت(ع) نبود. اختلاف ميان اهل بيت(ع) و برخى از صحابه - نه همه آنها - اختلافی عقيدتى و رفتارى بود؛ چنين اختلافى با ازدواج چند نفر از نوه ها و نبيره ها از ميان نمى رود.

خواجه حافظ شیرازی با توجه به مذهب زمانه و شهرش و شواهدی فقهی و کلامی که در دیوان او وجود دارد، مقلد فقه شافعی و پیرو کلام اشعری است؛ با این حال تعلق خاطری عمیق و صادقانه به اهل بیت(ع) دارد و در مسلک عرفانی به عرفان شیعه نزدیک تر است تا صوفی گری سنی.

در روايات متعدّدی که از طریق اهل سنت از پيامبر(ص) نقل شده، دلیل پذیرش توبه حضرت آدم(ع) این بود که ایشان خداوند را به حق محمّد و على و فاطمه و حسن و حسين(ع) سوگند داد و لذا توبه اش مقبول شد.

«حسنه» در این آيه مفهوم گسترده اى دارد كه همه حسنات را دربر مى گيرد؛ ولى در بعضى از روايات، محّبت اهل بيت پيامبر(ص) به عنوان مهمترين مصداق حسنه معرفى شده است و نشان مى دهد كه اين محّبت از بهترين وسايل امنيّت در يوم المعاد است.

امام علی(ع) در واپسین لحظات عمر خود به اصبغ ابن نباته فرمودند: «روزي پيامبر(ص) به من فرمود: به مسجد مي ‏روي و به مردم مي گويي: لعنت خدا و فرشتگان و انبيا بر كسي كه به غير پدرش انتساب پيدا كند و به غير مواليانش ارتباط داشته و اين رابطه را قطع كند و اجرت اجیر را ندهد. وقتی منظور ایشان را از این جملات پرسيدم فرمود: من پدر شما هستم. هر كه به پدرش ارتباط نداشته باشد با پيامبر(ص) ارتباط ندارد و مشمول لعنت خدا و فرشتگان است. من مولاي شمايم ارتباطتان را با من قطع نكنيد. من اجيرم، اجرتم را بدهيد. اجرتم نيز همان محبت خاندانم است».

امام حسن(ع) در مسير حج با اين كه داراي مركب بودند اما غالبا اين مسير را پياده طي مي كردند. در يكي از مسافرت ها، پاي حضرت ورم كرد و حضرت به يكي از يارانش پولي داد تا كمي جلوتر روغني را از شخصي تهيه كند و بياورد. او هم رفت و با دادن پول روغن را گرفت و به امام داد. روغن فروش كه خود از ياران امام بود خدمت امام رسید و از امام خواست دعا کند فرزندی که در راه دارد يكي از شيعيان امام گردد؛ حضرت فرمودند: خدا به تو فرزندي داد كه شيعه است و ما را دوست دارد.