مشرکان بتهاى لات و عزى و منات را «غرانيق» مى دانستند و نقل شده پيامبر(ص) وقتی به آيه «أفرَأيتُم اللّاتَ وَالعُزَّى» رسید بر آن افزود: «تِلكَ الغرانيق العُلى‏ و إن شَفاعتهُن لتُرتجى‏»!
اما این داستان جعلی است، زیرا:
1. در آیات بعد بت پرستی شدیدا مذمت شده و در ابتدای سوره همه سخنان پیامبر وحی دانسته شده.
2. پیامبر پیوسته با بت پرستی مبارزه کردند و چنین نسبتی به ایشان نادرست است.
3. پیامبران مطلقا از القاء شیطان معصومند.
4. این داستان در منابع حدیثی نیامده و محققان و مفسران شیعه و سنی آن را جعلی دانسته اند.

گروهى از محققان به نقد کتاب فصل الخطاب محدث نوری که درباره تحریف قرآن است پرداختند، مثلا سید محمدحسین شهرستانى، علّامه شیخ محمد جواد بلاغى، آیت الله سید ابوالقاسم خوئى، امام خمینی و... . مهمترین نقدی که به این کتاب وارد است استفاده از روایات ضعیف و جعلی می باشد.

اين حديث، دروغى بيش نيست كه سند و متنش باطل است و ما فقط به بررسى دو راوى بسنده مى‏ نماييم تا روشن شود كه چگونه اين دو فرد دروغگو به جعل اين حديث پرداخته‏ اند؛ 1- سعيد بن عنبسه رازى: ‏رجالیون یا او را نمی شناسند و یا در مورد او مى‏ گويند: او بسيار دروغگو است. 2- هيثم بن عَدى‏: همه رجال شناسان اهل تسنّن درباره هيثم بن عدى اتفاق نظر دارند كه بسيار دروغگو بود.

ابن جوزى پرده از روی اين احاديث جعلی که برخى از علماى اهل تسنّن در فضل ابوبكر بدان استدلال كرده‏ اند، برمى‏ دارد و مى ‏گويد: پيوسته مى‏ شنوم كه مردم عوام از پیامبر(ص)‏ نقل مى‏ كنند كه حضرتش فرمود: «خداوند چيزى در سينه‏ ام نريخت، جز آن كه آن را در سينه ابوبكر ريختم» و یا «هر گاه مشتاق بهشت مى‏ شوم موى سفيد ابوبكر را مى ‏بوسم» و ...او می گويد: ما اين مطالب را نه در احاديث صحيح، و حتی در احاديث جعلى و ساختگى نيافتيم.

ابن عساكر در تاريخ خود، از على بن محمّد از پدرش روایتی با این مضمون نقل می کند و بعد می نویسد: «اين حديث مُنْكَر و خلاف واقع است، و سند آن را متّصلِ به حسين(ع) نمى دانم». آری اين حديث، دروغى خالص است و راوی آن دروغگو است، و كتابى از احاديث جعلى در فضايل معاويه نگاشته است.

ابن تیمیه مى گوید: «حدیث أنا مدینة العلم و علیّ بابها ضعیف تر و سست تر است، و لذا در زمره احادیث جعلى شمرده شده است...».
پاسخ این است که دروغ ابن تیمیه با سخن علماء اهل سنت روشن می شود؛ به عنوان نمونه، سیوطى درباره این حدیث مى گوید: «این حدیث به تمام طرقش منتهى به درجه حسن مى شود که قابل احتجاج به آن است. و لذا ضعیف نمى باشد تا چه رسد به این که جعلى باشد».

این حدیث را ترمذی نقل کرده و می گوید: حسن است. نسائی و احمد بن حنبل نیز آن را نقل کرده اند. ابن حبان نیز آن را در صحیح خود نقل کرده و تصحیح نموده است. حاکم نیشابوری می گوید: این حدیث صحیح است. ابن حجر بعد از نسبت دادن آن به ترمذی می گوید: سند آن قوی است. ناصرالدین البانی که امروزه مورد قبول علمای اهل سنت است، این حدیث را در«سلسلة الاحادیث الصحیحة» نقل کرده و سعی بلیغ در تصحیح سند آن نموده است.

اهل سنت، رواياتى در مورد خلافت خلفاء نقل كرده اند كه خود به جعلی بودن آنها تصريح نموده اند. علاوه بر ضعف سندی این روایات، با مراجعه به تاريخ پى مى بريم كه حتی خود خلفا، قبل و بعد از خلافتشان هرگز به اين گونه روايات استدلال نكردند و اين  بهترين شاهد و قرينه اى است كه اين احاديث بعد از خلافت آن ها و به جهت تقويت قلوب مردم و مشروعيت بخشيدن به خلافت آنان جعل شده است.

این داستان به حدّى خرافه و کذب است که ابن جوزى آن را در احادیث جعلى ذکرکرده وگفته: بیشترین سهم را در جعل حدیث، قصه گوها دارند و احادیث صحیح در این باب بسیار کم است، چنانکه در «تحذیر الخواصّ» سیوطى آمده است. سپس مى گوید: تعجّب از این فرد است که بى حیایى، او را به جایى رسانده که مثل چنین حدیثى را نگاشته است و به این اندازه هم بسنده نکرده و آن را بر بزرگان فقها عرضه کرده و آنها این نوشته را درست دانسته و تأیید کرده اند.

فیروزآبادى می گوید: «این احادیث هیچ کدام صحیح نیست، و نزد علماى آگاه به حدیث و نقّادان این علم چیزى از آنها ثابت نیست و در باب فضایل ابوبکر صدّیق، می نویسد؛ مشهورترین احادیث جعلى اینها است». و سیوطى سى حدیث از مشهورترین فضایل ابوبکر را بر شمرده است، سپس آنها را ردّ مى کند و به جعلى بودن آنها حکم مى کند.