ابن تیمیه می گوید: «او بر امرى حزن داشته که فوت شده و باز نمى گردد، ولى ابوبکر از ترس این که حضرت پیامبر کشته شود خوف داشته است... چون حضرت فوت کرد هرگز چنین حزنى را ابوبکر نداشت؛ زیرا بى فایده است، نتیجه این که حزن ابوبکر بدون شکّ کامل تر از حزن فاطمه است». در جواب می گوییم: اولا: حزن ابوبکر که خدا و رسولش از آن نهی کردند ناشى از ضعف ایمان او بوده است. ثانیا: حزن در فراق محبوب نه تنها امرى جایز و راجح است بلکه خود پیامبر(ص) نیز در مرگ فرزندش ابراهیم محزون می شد.

ابن تیمیه در ادعای بیعت نکردن مردم با امام علی(ع) مى گوید: «نصف امّت و یا کمتر و یا بیشتر با او بیعت نکردند بلکه بیشتر مردم با او جنگیدند». در پاسخ می توان گفت: اوّلا: امامت منصبى الهى است و علی(ع) خلیفه پیامبر(ص) است که از جانب خدا منصوب شده، که با وجود این نص، مشروعیت آن احتیاج به بیعت مردم ندارد. ثانیا: آیا عموم مردم با ابوبکر از روى رغبت بیعت کردند یا این که با اکراه و تهدید سلطه او را پذیرفتند؟ ثالثا: علما و محدثان اهل سنّت، اجماع بر بیعت عمومى با حضرت دارند.

ابن تیمیه مى گوید: «برخى از افراد آن را تضعیف کرده اند». در پاسخ باید گفت: اوّلا: او نگفته که چه کسانى این حدیث را تضعیف کرده اند. ثانیاً: حدیث عمار حدیثى است که 24 نفر از صحابه آن را نقل کرده اند و بسیاری از علما مانند: سیوطى در کتاب «الخصائص الکبرى» به تواتر آن تصریح نموده اند.

ابن تیمیه مى گوید: «حدیث أنا مدینة العلم و علیّ بابها ضعیف تر و سست تر است، و لذا در زمره احادیث جعلى شمرده شده است...».
پاسخ این است که دروغ ابن تیمیه با سخن علماء اهل سنت روشن می شود؛ به عنوان نمونه، سیوطى درباره این حدیث مى گوید: «این حدیث به تمام طرقش منتهى به درجه حسن مى شود که قابل احتجاج به آن است. و لذا ضعیف نمى باشد تا چه رسد به این که جعلى باشد».

ابن تیمیه بعد از نقل حدیث من «أحبّ علیّاً فقد أحبّنی... »، مى گوید: «همگى دروغ است».
در جواب از ادعای ابن تیمیه باید گفت: طبرانى در «المعجم الکبیر» از امّ سلمه این حدیث را نقل کرده و هیثمى بعد از نقل این حدیث مى گوید: «و إسناده حسن». حاکم نیشابورى نیز این روایت را از سلمان نقل کرده و بعد از نقل این حدیث آن را صحیح شمرده است.

ابن تیمیه مى گوید: «بسیارى از صحابه و تابعین، بغض على را داشته، او را سب کرده و با او جنگ نموده اند». در پاسخ می توان گفت: اوّلا: چرا او اسم این صحابه و تابعین را نمى برد و فقط بدون دلیل ادعا می کند؟ ثانیاً: اگر بعضی از صحابه هم بغض على(ع) را داشته باشند، این نقص آنان است نه نقصى بر حضرت؛ زیرا پیامبر(ص) در شأن او فرمود: «تو را به جز مؤمن دوست ندارد و جز منافق تو را دشمن نمى دارد»، «هر کس على را اذیت کند مرا اذیت کرده است»، «هر کس على را دشنام دهد مرا دشنام داده است».

ابن تیمیه در کتاب های خود ادعای اجماعاتی را می کند که هرگز وجود خارجی ندارد، بلکه علما در خیلی از موارد بر خلاف ابن تیمیه اجماع دارند. مثلا او می گوید تفاسیر و احادیث را ملاحظه کردم صحابه حتى یک آیه از آیات صفات یا احادیث صفات را خلاف ظاهر تأویل نکرده اند، یا اینکه اهل علم اجماع دارند بر اینکه آیه 55 مائده تنها در مورد على نازل نشده است و... درحالیکه علما بر خلاف آنها اجماع دارند.

ابن تیمیه نسبت های دروغی به شیعیان داده و مى گوید: «رافضه نماز جمعه و جماعت به جاى نمى آورند، اعتنایى به حفظ قرآن و شناخت معانى و تفسیر آن ندارند و نیز اعتنایى به حدیث رسول خدا(ص) نمی کنند و...». به نظر مى رسد که این تهمت ها احتیاج به پاسخ ندارد؛ زیرا هر کس که با شیعیان معاشرت داشته باشد به سخیف بودن، مضحک بودن و بى اساس بودن این حرف ها پی مى برد.

ابن تیمیه در تضعیف حدیث غدیر مى گوید: «این حدیث در صحاح وجود ندارد، ولى علما آن را نقل کرده اند، و مردم در صحت آن نزاع دارند. از بخارى و ابراهیم حربى و طایفه اى از اهل علم به حدیث، نقل شده که آنان در این حدیث طعن وارد کرده و آن را تضعیف کرده اند». اوّلا: ترمذى آن را در صحیح خود نقل کرده و تصریح به صحّتش نموده. ثانیا: کسى در این حدیث نزاع نکرده، والا حتما ابن تیمیه نام او را مى برد. ثالثا: او به جهت خصومت با اهل بیت(ع) در صدد تضعیف بدون دلیل تمام احادیث فضایل و مقامات امام على(ع) برآمده است.

ابن تیمیه ادّعا کرده محدثین بر کذب آن اتفاق دارند؛ در حالى که بسیارى از بزرگان محدثین اهل سنّت آن را نقل کرده اند؛ مانند: احمد بن حنبل، نسائى، ابن ابى شیبه، ابن حبّان، طبرانى، بزار، ضیاء مقدسى، حاکم نیشابورى، ابن ابى عاصم و ابن ماجه. و افرادى همچون ابن حبّان، حاکم نیشابورى و ضیاء مقدسى با سند صحیح این ذیل را نقل کرده یا تصریح به صحت سند آن نموده اند.