خداوند اطاعت از خود را فقط از طریق و مجاری و شرایطی که خود تعیین فرموده است، می پذیرد. اصلی ترین مجرا و شرطی که خداوند برای پذیرش طاعات و عبادات بندگان قرار داده است، پذیرش ولایت اهل بیت(ع) می باشد؛ چرا که ولایت دلیل و راهنمای دیگر ارکان اسلام است و انسان بدون ولایت گمراه خواهد شد و نمی تواند به اصل و حقیقت عبادات، از جمله نماز و روزه و حج و زکات برسد.

حدیث ولایت به روایت ترمذى از عمران بن حُصین اعتبار دارد؛ چرا که رجال سند حدیث همگى از ثقات نزد اهل سنت مى باشند. ناصرالدین البانى نیز این حدیث شریف را نقل کرده و سعى بلیغ در تصحیح سند آن نموده است. همچنین این حدیث مورد تصحیح ابن حبّان است، علاوه بر این که حدیث فوق به صورت متفرّق از طرق دیگر نیز نقل شده که در سند آن شیعه وجود ندارد؛ همانند جمله «انّ علیّاً منّى و أنا منه» که در «صحیح بخارى» نقل شده است.

حدیث ولایت به روایت احمد بن حنبل از عمران بن حُصین اعتبار دارد؛ چون رجال سند این حدیث همگى از مشاهیر و ثقات مورد قبول اهل سنت اند.

اولا: چنین اجماعى وجود نداشته. ثانیا: بر فرض ثبوت اجماع، چون با تهدید وتطمیع بوده اعتبار ندارد. ثالثا: چگونه حدیث ولایت خبر واحد است در حالى که ده ها نفر از علماى اهل سنت آن را از چهارده نفر از صحابه نقل کرده اند، از طرفی ابن حجر روایتی که منقول 8نفر از صحابه است، را متواتر می داند.رابعا: احادیث ولایت که شیعه به آن استدلال مى کند قطعى است و با ادله قطعی دیگر تأیید مى شود.

حدیث ولایت به روایت احمد بن حنبل از بریده اعتبار دارد؛ چون رجال سند این حدیث همگى از افراد مورد وثوق و اعتماد نزد اهل سنت اند.

حدیث ولایت به روایت احمد بن حنبل از ابن عباس اعتبار دارد؛ چون رجال سند این حدیث همگى از ثقات و افراد مورد وثوق نزد اهل سنت مى باشند.

1- کلمه«ولىّ» هنگام اطلاق و بدون قرینه، به معناى«مالک امر»و حاکم است. 2- در صدر روایت آمده: «انّ علیّاً منّى و أنا منه و هو ولىّ کلّ مؤمن بعدى». 3- اینکه پیامبر(ص) این جمله را در جواب اعتراض بریده و دیگران آورد، دلالت بر معناى خاص«ولىّ» دارد. 4- بزرگان اصولیین از اهل سنت مى گویند: هرگاه درلفظ مشترک قرینه اى بر یکى از معانى آن نباشد، آنرا باید حمل بر تمام معنایش نمود. 5- از قراین موجود در حدیث براى حمل بر معناى امامت، فهم بریده از کلام پیامبر(ص) است؛ لذا با ابوبکر بیعت نکرد.

 اولا: طبق گفته اهل سنت تشیع راوى اگر ثقه باشد مضرّ به روایات او نیست. ثانیاً: اجلح که یکى از راویان حدیث ولایت است، به تصریح اهل سنت ثقه مى باشد. ثالثاً: اجلح از رجال ابى داوود درسنن و ترمذى در صحیح و نسائى در سنن و ابن ماجه در سنن است. رابعاً: بزرگان اهل سنت همچون شعبه، سفیان ثورى و ابن المبارک از او روایت نقل کرده اند. خامساً: براى حدیث«ولایت» طرقى دیگری مانند عمران بن حصین است که  اهل سنت او را قبول دارند.

اولا: متبادر از لفظ«ولىّ» همان معناى اولى به تصرف و امامت و سرپرستى است. ثانیاً: در این حدیث، پیامبر(ص) ولایت بعد از خودش را منحصر بر حضرت على(ع) کرده و مى دانیم که ولایت به معناى محبت و نصرت منحصر به یک شخص خاص نیست و براى همه مؤمنان ثابت است. ثالثاً: با در نظر گرفتن شأن صدور این روایت پى مى بریم این حدیث مربوط به معناى سرپرستى و اولى به تصرف بودن اوست.

این حدیث را ترمذی نقل کرده و می گوید: حسن است. نسائی و احمد بن حنبل نیز آن را نقل کرده اند. ابن حبان نیز آن را در صحیح خود نقل کرده و تصحیح نموده است. حاکم نیشابوری می گوید: این حدیث صحیح است. ابن حجر بعد از نسبت دادن آن به ترمذی می گوید: سند آن قوی است. ناصرالدین البانی که امروزه مورد قبول علمای اهل سنت است، این حدیث را در«سلسلة الاحادیث الصحیحة» نقل کرده و سعی بلیغ در تصحیح سند آن نموده است.