آیات دیگر قرآن مشاهده حسّی خداوند را منتفی دانسته و عقل نیز می گوید که اگر چیزى با چشم دیده شود، باید محدود به مکان و جهت و ماده باشد و خدا منزّه از همه اینها است.
یک تفسیر صحیح از آیه این است که بگوییم نگاه بهشتیان به پروردگارشان به معنای نگاهى با چشم دل و از طریق شهود باطن است.
تفسیر دیگر آیه این است که واژه «ناظره» به معنای انتظار است؛ لذا معنای آیه این گونه می شود: «مؤمنان در آن روز انتظارشان تنها از ذات پاک خدا است و حتّى بر اعمال نیک خود نیز تکیه نمى کنند و پیوسته منتظر رحمت و نعمت اویند».
همچنین یکی از اصلی ترین و مهمّ ترین معانی واژه «نظر» تأمّل و تدبّر در یک موضوع است؛ لذا معنای آیه این گونه خواهد بود: «بهشتیان آنجا فقط به خداوند فکر می کنند ولاغیر».

تقرّب الهی به معنای احاطه خداوند بر وجود و حتّی درونی ترین احساسات و ذهنیات اوست. با احاطه علمى ای که خداوند به ما دارد و با توجه به بودن ما در قبضه قدرت او تكليف ما روشن است. نه افعال و گفتار ما از او پنهان است، و نه انديشه ها و نيات، و نه حتّى وسوسه هايى كه از قلب ما مى گذرد. معنی دیگر قرب در امور معنوى و بندگى آن است كه بنده خدا با اعمال صالح خود در معرض شمول رحمت الهى واقع می شود.
لقاء الله نیز یا به معنی مشاهده آثار قدرت او در صحنه قیامت، پاداش ها و کیفرها و نعمت ها و عذاب هاى او است، یا به معنى یک نوع شهود باطنى و قلبى است. زیرا انسان گاه به جایى مى رسد که گویى خدا را با چشم دل در برابر خود مشاهده مى کند؛ به طورى که هیچ گونه شک و تردیدى براى او باقى نمى ماند. این حالت ممکن است بر اثر پاکى، تقوا، عبادت و تهذیب نفس در این دنیا براى گروهى پیدا شود.
با این توصیف بدیهی است که این دو اصطلاح به هیچ وجه ارتباطی با اعتقاد به جسمانیّت خداوند ندارند.

این اتفاق با اهداف متعددی صورت می گیرد؛ از جمله: 1- هدايت شخص وامانده در راه و ملحق كردن او به قافله. 2- يارى دادن يكى از دو طرف مناظره كه بر طريق حق بوده به جهت مصلحتى كه اقتضا كرده است. 3- حل برخى از مسائل كه بر علما دشوار مى شود، همان گونه كه مقدس اردبيلى براى حل مسائل دشوار خدمت حضرت مشرف مى شد. 4- خبر دادن از برخى مسائل سياسى مهم زمان، قبل از آنكه به وقوع بپيوندد به جهت حفظ مصالح شيعيان. 5- بالا بردن سطح علمى و معيشتى شيعيان. 6- مساعدت مالى به شيعيان گرفتار و ديگر اهداف خاص.

وظیفه ما در برابر مدعيان رؤيت امام زمان(عج) اين است كه بدانیم اولاً: مسئله رؤيت به اختيار انسان نیست و وابسته به يك سرى شرايط و مصالح خاصى است كه اگر آماده شود مقدمات ملاقات نيز فراهم مى شود. ثانياً: مطابق توقيع حضرت به على بن محمد سمرى، مدعى ملاقات دائمى، دروغگو است و بايد او را تكذيب كرد. ثالثاً: بايد مدعى ملاقات را آزمايش كرد که آيا هدفش از اين كار، ريا و جذب مردم و انحراف در جامعه است يا نه؟ و ... .

وظيفه ما در عصر غيبت، برطرف كردن موانع ظهور، فراهم كردن زمينه ظهور و نزديك شدن به حضرت با انجام وظايف خود است نه اصرار و الحاح به تشرف و ملاقات حضرت. آرى اگر درخواست ملاقات با حضرت در عصر غيبت به جهت بهره مندى از وجود او باشد و اینکه با این ملاقات، مورد عنايت خاص ‍ او قرار گرفته و به اطمينان قلبى برسيم و با تصرفى كه ايشان مى کنند به كمالات نزديك شویم، اين ملاقات و اصرار بر آن مفيد است، و گرنه اين عصر غيبت است و قرار است كه ایشان از ديدگان مردم غايب باشد.

تنها دليلي كه مي توان براي این مسئله بيان كرد دستور امام زمان(عج) به «حسن بن مثله جمكرانى» است مبنی بر اینكه پس از خريداري بزي مشخص از گله «جعفر كاشانى» آن را در شب چهارشنبه در مكان مسجد ذبح كند و گوشت آن را در روز چهارشنبه توزيع كند؛ لذا مخلصين حضرت در اين شب مبارك دور هم جمع مى شوند و با استمداد از خداوند متعال و توسل به آن حضرت در صدد ذبح نفس اماره خويش برآمده و حاجات خود را از آن حضرت طلب مى كنند.

ملاقات با امام زمان(عج) با «حکمت غیبت» منافاتي ندارد؛ چون اين حكمت نسبت به كل افراد است و قرار نيست همه بتوانند به خدمت ايشان برسند و اين منافات ندارد با آنكه برخى به جهت مصالحى خاص بتوانند شرفياب حضرت شوند.

امتحان شيعه به لحاظ عموم افراد جامعه شيعى است و لذا منافاتى با ملاقات برخى از بزرگان و اهل تقوا با امام زمان(عج) به جهت مصالح خاص ندارد.

اسامي كسانى كه در «غيبت كبری» به ملاقات حضرت مهدی(عج) مشرف شده اند قابل شمارش نيست؛ زيرا برخى از آنها ناشناخته اند و افراد شناخته شده هم آنقدر زياد هستند كه شمارش آنها دشوار است. اسامي برخي از آنها عبارتند از: سید بن طاووس، شیخ مفید، علامه حلی، سید بحر العلوم، مقدس اردبيلى، شيخ انصارى و ... .

در مورد كيفيّت این «ملاقات» ها احتمالاتى وجود دارد: 1. این ملاقات بصورت طبیعی اتفاق افتاده و این شخص در بين جامعه اى زندگى مى كرده كه امام(ع) نيز در آن جامعه بوده. 2. ملاقات به صورت اتفاقى بوده؛ به اين صورت كه در مسیری که ایشان عبور می کرده اتفاقا شخص نیازمندی بوده. 3. اينكه امام(ع) شخصاً از مكان خود به طريق طبيعى حركت كرده تا حاجت کسی را برآورده كند. 4. ممکن است این سیر از راه معجزه و طى الارض بوده. 5. شاید هم حضرت از همه راه ها براى برآوردن حاجات استفاده مى كند.