دینداری امری درونی است و از آنجایی که هیچ کس نمی تواند در امور قلبی اشخاص تصرف کند، مجبور کردن اشخاص به انتخاب و معتقد شدن به هر باوری، امکان ناپذیر است. به همین خاطر مراجع تقلید در ابتدای هر رساله توضیح المسائل می گویند هر کسی باید با تحقیق و عقل و فطرت خود انتخاب کند. البته چون انتخاب دین و اعتقاد یافتن به یک آیین و شریعت نیازمند رسیدن به درجه خاصی از رشد فکری و عقلی است، این کار مهم از کودکان نابالغ ساخته نیست. بنابراين ممکن است انسان تا سنينی كه هنوز به استقلال عقلی ورشد فكری نرسيده، در یقین خود به مسائل دينی از راهنمایی ها و آگاهی های دینی که والدين یا مربیانش به او می دهند، متأثر باشد و مراجع عظام نیز این نوع یقین را که از گفته دیگران به دست می آید در مسلمان بودن کافی می دانند.

امام علی(ع) در خطبه 42 نهج البلاغه مى فرمايد: «هر يك از دنيا و آخرت، فرزندانى دارند [كه به آن دل بسته اند]؛ امّا شما از فرزندان آخرت باشيد، نه از فرزندان دنيا!». منظور ایشان از فرزندان دنيا، دنياپرستان بوده و فرزندان آخرت، مؤمنان صالح می باشند. این تعبیر از آن جهت است كه همواره فرزند از طريق وراثت شباهت زيادى به والدين خود دارد. فرزندان دنيا جز خور و خواب و عيش و عشرت، نمى شناسند و تنها به دنيا دل بسته اند؛ ولى فرزندان آخرت، عشق به خدا دارند و از مواهب دنيا براى سعادت ابدى خود بهره مى گيرند.

اولا: اگر بنا بر تبعیّت است، ائمه اهل بیت(ع) ما را به نامهایی چون محمد، علی، حسن و حسین و... راهنمایی کرده اند؛ وقتی نامهای اهل بیت(ع) اولویّت یک جامعه باشد برای نامهای دیگر جایی نمی ماند.
ثانیا: اگر نامگذاری فرزندان اهل بیت(ع) از انگیزه های سیاسی(حبّ و بغضها) خالی بوده است، نامگذاری به نام خلفا، نشانه روابط خوب نخواهد بود.
ثالثا: نامگذاری های ائمه اهل بیت(ع) به نام خلفا، زمینه هایی داشته که در حال حاضر چنین زمینه هایی در جامعه ی شیعی وجود ندارد؛ مثلا گاهی انتخاب يک نام برای کم کردن خفقان بود.

فرزندان حاصل از ازدواج موقت هيچ گونه تفاوتى با فرزندان ازدواج دائم ندارند و مشمول تمام حمايت هاى شرعى و قانونى يك فرزند عادى هستند؛ مخصوصاً با ثبت مشخصات مرد و زن در دفاتر مخصوص و تنظيم عقدنامه، چنين فرزندانى نه دچار بلاتكليفى مي شوند و نه گرفتار سرگردانى. از نظر قوانين اسلامى هيچ مانعى ندارد طرفين در صورت تمايل به نخواستن فرزند با وسايلى از انعقاد نطفه جلوگيرى كنند تا آزادى مورد نظرشان در اين گونه موارد بهتر تأمين شود.

این تفسیر که نام اصلى آن «تفسیرالقرآن العظیم مسنداً عن الرسول» است توسط ابومحمد عبدالرحمن بن محمد بن ادریس بن منذربن داودبن مهران حنظلى ابن ابى حاتم رازى (240ـ327ق) تدوین و تصنیف شده است. او به امامان بزرگوار شیعه گرایش داشت و بسیارى از فضائل و وقایع مربوط به حضرت على و فرزندان پاک او(علیهم السلام) را در کتاب هایش نقل کرد و به همین دلیل، عده اى از متعصبان جاهل اهل سنت او را به ارتداد و تشیع متهم ساخته اند. اعتبار تفسیرابن ابى حاتم به گونه اى است که علماى اهل سنت آن را در ردیف تفسیر طبرى که مستند به صحابه، تابعان و پیروان آنان است، دانسته اند؛ به ویژه اینکه در این کتاب روایات معتبرى یافت مى شود که نمى توان آنها را در سایر منابع یافت. علاوه بر این، مطالب برخى از کتاب هاى تفسیرى پیش از خود مثل تفسیرسعید بن جبیر و مقاتل بن حیان را در تفسیرخود نقل کرده که معتبرترین منبع براى اطلاع از محتواى آنها بشمار مى رود.  مفسران بزرگ اسلام نظیر ابن کثیر، بغوى، شوکانى، و دیگران براى تدوین کتاب هاى تفسیرى و روایى خود بهره هاى فراوانى از این کتاب برده اند. بزرگانى مثل جلال الدین سیوطى تفسیراو را منبعى سرشار و قابل اعتماد براى مفسران پس از وى در همه دوران ها دانسته اند.

در جواب بايد گفت: اولاً آنچه مسلم است اينكه امام معصوم(ع) بايد دارای پدر و مادری پاکدامن و صالح باشد؛ ولى نسبت به اولاد آنها چنين ادعايى نشده است و لذا مشاهده مى كنيم كه برخي از فرزندان انبيا و اوصيا نااهل و منحرف درآمدند. ثانياً گاهى ابتلاها و مشكلاتى در زندگى برخى از انبيا و امامان پديد مى آمد تا كسى توهم و خيال ربوبيت آنها را نكند.

اسلام به خاطر مصالحی که ازدواج موقت دارد، آن را جایز اعلام کرده است. اسلام برای ازدواج موقّت قانون و مقرات وضع کرده است؛ این ازدواج در ماهیت و بیشتر احکام مثل ازدواج دائم است و هرگز مانند فحشاء نیست. فرزندان ازدواج موقت کمترین تفاوتى با فرزندان ازدواج دائم، در میراث و سایر حقوق اجتماعى ندارند و هرگز بدون سرپرست نمی مانند. نمی توان به خاطر سوء استفاده هوس بازان با این ازدواج مخالفت کرد چرا که در طول تاریخ از همه قوانین و دستورات سوء استفاده شده است.

امام علی(ع) در آخرین ساعت های عمر شریف شان، فرزندان شان به ویژه امام حسن(ع) و امام حسین(ع) را به نظم سفارش کرده و می فرمایند: «شما را به تقوای الهی و نظم در کارهایتان توصیه می کنم».

«طلاق» آثار شومى براى زوجين، فرزندان، بستگان و كل جامعه به همراه دارد؛ نخستین اثر طلاق شكست روحى است كه دامنگير زوجین مى شود، و گاه تا پايان عمر همراه آنهاست و مشکلاتی را برای آنان در ازدواج هاى بعدى ایجاد می کند. از سویی فرزندان طلاق، کینه توز و انتقام جو هستند و غالباً به بی راهه كشيده مى شوند، چون در فضای مسمومى پرورش يافته اند. از سوی دیگر گاه دو فاميل بر اثر طلاق با هم دشمن شده، و هر كدام با طرفدارى بى مورد از يكى از زوجين، بذر كينه و عداوت را در بين یکدیگر مى پاشد.

سيره عملى بزرگان دينى و پيشوايان اسلام، مملوّ از رحمت و عطوفت نسبت به پيروان خويش و حتی دشمنان اسلام است. پيامبر اكرم(ص) پس از فتح مكّه با وجود قدرت بر كشتن همه دشمنان، آنها را مشمول عفو و رحمت اسلامى خود قرار داد و حضرت علي(ع) به فرزندش درباره قاتل خود سفارش كرد از همين غذايى كه براي ایشان تهيّه شده، به او نيز بدهند و در صورت شهادت تنها يك ضربه بر او بزنند نه بيشتر. آيا در سراسر جهان و در طول تاريخ، سراغ داريد كسي از پادشاهان و رؤساى كشورها چنين سفارشي نسبت به قاتل خود داشته باشد؟