«محدث نورى» كتاب خود فصل الخطاب را در سه مقدمه و دوازده فصل و يك خاتمه تدوين كرده و در ضمن فصل‌هاى دوازده‌گانه، دلايل خود را براى اثبات تحريف آورده است. آنچه او را به نگاشتن اين كتاب واداشته، اين است كه پنداشته است مخالفان، فضائل اهل بيت(علیهم السلام) و معايب دشمنان‌شان را از قرآن حذف نموده‌اند؛ لذا با نوشتن اين كتاب در صدد بوده است كه به پرسش برخى از علماى هند كه سبب فقدان نام اهل بيت(علیهم السلام) در قرآن را از او پرسيده بودند پاسخ دهد.

تحريف در «كتاب» و «سنت» به عنوان متون وحى آيين اسلام، به دو گونه «لفظى» و «معنوى» مقصود است. آنچه در سنت پيامبر(ص) اتفاق افتاد، بيشتر مربوط به «تحريف لفظى» بوده است؛ اما آنچه درباره «قرآن» به عنوان نخستين و درعين حال مهم‌ترين منبع دين‌شناسى اتفاق افتاده است، «تحريف معنوى» مى‌باشد كه در روايات از آن به «تفسير به رأى» ياد شده است.

امویان با خدمات خود به ابوهریره، او را بنده و فرمانبردار خود کرده و حتی چشم و گوش و دل او را تصاحب کردند. او نیز زبان آمال و خواسته های آنان بود و به اقتضای آن قدم بر می داشت. زمانی در فضایل امویان حدیث می ساخت، زمانی احادیثی در برتری عمر و ابوبکر می تراشید، گاهی دست به ساختن احادیثی بر ضد حضرت علی(ع) می زد و گاهی هم برای تقدس زدایی از پیامبر(ص) حدیث جعل می کرد.

هر کس سخنی را به دروغ به پیامبر(ص) نسبت دهد از دروغ گویان است و مرتکب گناه کبیره شده و جایگاهش در آتش جهنم است. و بسیاری از بزگان اهل سنت مثل سيوطى، ابومحمّد جوينى، نووی و... نیز به این مطلب اشاره کرده اند.

برخی می گویند: جماعتى اين روايات را جعل كردند، آن گاه شيعيان آنها را نقل كرده اند؛ در حالى كه به جعل آن علم نداشته اند. در پاسخ می گوییم: اولا اين احتمال در تمام اخبار متواتر وارد است و اگر پای اين ايراد به اخبار باز شود همه شرايع باطل شده و هيچ خبرى قابل اثبات نيست. ثانیا: اگر امر چنين بود، بايد در طول زمان براى دشمنان شيعه آشكار مى گشت و آنها از اين طريق شيعه را مورد هجوم قرار مى دادند، در حالى كه چنين هجومى را از آنها مشاهده نمى كنيم.

بنی عباس برای مقابله با نفوذ علويان علاوه بر سرکوبی آنان، با تبلیغات زهرآگین شخصیّت علمی علویان را نزد مردم نشانه گرفته‌ بودند. عباسيان تبليغ می ‌كردند كه علويان سایر مردم را عبد و برده خود می ‌دانند. امام رضا(ع) در پاسخ به اين شبهه به «ابا صلت» فرمودند: «اگر همه مردم برده ما بودند، پس آنها را به چه کسی می فروخیيم؟». از سویی جعل حدیث و نسبت دادن آن به ائمه(ع) و روايات غلوآميز باعث تخریب شخصیّت آنان در بین مردم و تكفير شیعیان می شد. طبیعی است که این گونه شایعات بی اساس، عدّه ای از مردم ساده لوح را به دوری از علويان وا می داشت.

معاویه پس از شهادت امام علی(ع) و برای منفور ساختن آن حضرت نزد افکار عمومی نسل های مختلف جامعه اسلامی دست به کارهایی زد از جمله فشار بر دوستداران امام علی(ع) و منع شان از نقل فضایل حضرت، جعل احادیث توسط محدثان جیره خوار علیه حضرت علی(ع) و سرانجام صدور حکم لعن و سبّ حضرت بر منابر سراسر قلمرو پهناور اسلامی. سرانجام این بدعت تاسف برانگیز پس از 59 سال در زمان عمر بن عبدالعزیز، خلیفه نسبتا دادگر اموی ملغی گردید.

این سه از سردمداران دشمنى با علی(ع) اند. عکرمه در دروغ گویى به حدّى رسیدکه او را کذّاب توصیف کرده و نقلِ روایت از او را حرام اعلام کردند. مقاتل را نیز کذّابى جسور دانسته اند. عروة بن زبیر نیز در جعل حدیث شهرت دارد. سرّ جعل این روایت نیز روشن است؛ عکرمه و مقاتل از خوارج بودند که جعل حدیث برای تأیید خود را جایز می دانند و اگر ثابت می شد آیه در شأن على(ع) است، عمل بزرگانشان ابطال می شد، عروة هم بغض شدید به علی(ع) داشت؛ لذا درصدد برآمدند معنای آیه تطهیر را بر عصمت همسران نبی(ص) منصرف سازند.

ابوهریره در روزگار بنی امیّه و به خواست معاویه دست به جعل احادیث بسیاری زد و در فضل و بزرگی معاویه و ابوبکر و عمر احادیث بسیار شگفت آوری ساخت که علمای اهل سنت خود به آن معترفند. لکن اینان به کار ابوهریره خرده گیری نمی کنند بلکه کسانی را مقصّر می شمرند که از او این احادیث را روایت کرده اند تا به این عقیده خود که «هر کس که رسول خدا را دیده و از او حدیث نقل نموده مسلمان است و بی گناه» عمل کرده باشند.