کتابی مشتمل بر 52 سوره، که هر سوره بسم الله مخصوص دارد؛ مانند بسم الله النصّر النصران. از جملات کتاب مشخص می شود که نویسنده، این عبارت ها را به عنوان وحی نوشته است که اغلب الفاظ و جملات آن تکراری، و از مفردات قرآن مجید اخذ شده که تنها صورت آن ها تغییر یافته است، که غلط های لفظی و معنائی آن، قابل شمارش نیست. انصافاً این کلمات از فکر سلیم صادر نشده، و  ممکن است از روی خبث سیرت و غرض ورزی باشد و شاید، در اثر بیماری روحی و مرض عصبی بوده باشد، که قرآن فرموده: لا عَلی المَریض حَرَج.

کتاب مجموعه ی مبارکه، تالیف سید جمال بن سینا، از مبلغین بهائیه است که در سال 1336 هجری شمسی در تاشکند به چاپ رسیده است. محتوای این کتاب، ادعیه و مناجات های میرزا بهاء است. مانند: زیارت نامه بهاء، دعای وقت خواب و بعد از بیدار شدن و...  که به او الهام شده است.

این کتاب را "علی محمّد باب" در ایّامی که ادعای بابیّت می کرد و به عنوان "ذکر" مشهور بود، نوشته است، و آن را سوره، سوره قرار داده و تعداد آیه های سوره ها را معین کرده است. احکامی که در این کتاب ذکر نموده است همان احکام و قوانین مقدّسه اسلام است. در این کتاب طوری وانمود می کند که این جملات از جانب حجّة نازل می شود.

کتابی در معرفی بزرگان و مشهورین دوره نقطة البیان، و شرح احوال مهمّین از دشمنان و تبیین اماکن مهمّه به ترتیب حروف تهجّی است. مؤلّف کتاب از مبلّغین بهائیه بود که در تهران سکونت داشت. با مطالعه کتاب می توان دریافت که باب از زمینه سازی های اندیشه شیخیه احسایی برای ادعاهای خود استفاده کرده است. 

این کتاب تالیف یکی از مبلّغین بهائیّه به نام میرزا حیدر علی اصفهانی است که در سال 1338 هجری در "عکّا" فوت کرده است. این کتاب به ظاهر شرح حالات و مسافرت خود مؤلّف است که در ضمن یک مقدّمه و نه بهجت و خاتمه نوشته می شود، ولی در حقیقت یکی از کتب استدلالیّه و تبلیغی این طائفه است.

کتاب دلائل العرفان، تالیف میرزا حیدر علی اصفهانی، در بمبئی به چاپ رسیده است. این مجموعه در اثبات ظهور سید باب و ادعای میرزا بهاء نوشته شده است. او ادّعا کرده محرّک و مؤسس ظهور سید باب، میرزا بهاء بوده که دارای علم لدنی می باشد. سستی و پوچی این دو ادّعا کاملا آشکار است؛ چگونه میرزا بهاء که پس از یک سال سید باب را شناخته، مؤسس ظهور سید باب می باشد. علم لدنی نیز، معجزه و از لوازم نبوت و رسالت می باشد. گویا مؤلف، تمایز علم ذاتی و لدنی را درک نکرده است.

کتابی شعری در تبلیغ بهائیت و سران آن، از " نعیم محمّد". در ترجیع 51 می گوید: شاه ابهی اراده چون فرمود خلقت نو ز کاف و نون فرمود* چون من الله یبدؤن بودند والی الله یرجعون فرمود* ظاهر وفاش انّ مادونی خلقی ایّای فاعبدون فرمود* علم انّنی انا اللهش رایت شرک سرنگون فرمود!!! یکی دیگر از آثار او "قصیده ی صیفیّه" است که منتهی می شود به توصیف "عبدالبهاء" و می گوید: ... توئی تو اصل قدیم توئی تو ربّ کریم توئی تو خلق علیم* توئی تو حیّ قدیم ... اگر نماز آوریم توئی تو مسجود ما* اگر نیاز آوریم توئی تو معبود ما.

این کتاب محتوی نامه ها و خطبه هائی است که "عبد البهاء" پسر میرزا بهاء، در موارد مختلف و برای اشخاص نوشته است. این کتاب دارای سجع است، ولی گذشته از مطالب عجیب و ضعیفی که دارد: آثار تکلّف و ساختگی و سستی از صفحات و الفاط آن پیدا و روشن است. مطالب این کتاب همه رجز خوانی و مکرّرات بوده و یک مطلب را به صد لباس با تغییرات مختصری بیان می کند.

بدیع یکی از کتابهای "بهاء" می باشد که در جواب از اعتراضات میرزا مهدی قاضی نوشته شده است. میرزا مهدی قاضی نامه ای از اسلامبول به عنوان آقا محمّد علی اصفهانی، یکی از بهائیان به ادرنه می فرستد و بهاء نامه را دیده و از زبان آقا محمّد علی پاسخ اعتراضات قاضی را نوشته و ارسال می دارند. کتاب چون در اوائل سالهای پیغمبری بهاء بوده است، تمام عبارتها و آیات عربی نازل شده او غلط و اشتباه است. به طور کلّی در این کتاب آیات نازله عجیب و خنده آوری دیده می شود که مانند آیات "باب" در نهایت درجه سستی می باشد.

کتابی از"میرزا بهاء" که عبارتهای عجیبی از جهت معنی دارد؛ مثلا در صفحه 284 می گوید: «آسمان اثر بلندی و زمین اثر ساکن شدن من است و ساعتی که داهیه ی آن مردم را فراگرفته است (ساعت ظهور باب یا بهاء) اثر توانائی و ابر اثر حرکت من است و بادها فرستاده می شوند، به کلمه من آیات به سبب امر بدیع من ظاهر می شوند و قسم به خداوند که آفتاب اثر چهره تابنده ی من، و این مستی که مردم را فراگرفته است اثر خشیت من می باشد». از این عبارات کشف می شود که: زمین ساکن است. خدا سکون و حرکت دارد. خدا ترس و خشیت پیدا می کند.