آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

کتابی از"میرزا بهاء" که عبارتهای عجیبی از جهت معنی دارد؛ مثلا در صفحه 284 می گوید: «آسمان اثر بلندی و زمین اثر ساکن شدن من است و ساعتی که داهیه ی آن مردم را فراگرفته است (ساعت ظهور باب یا بهاء) اثر توانائی و ابر اثر حرکت من است و بادها فرستاده می شوند، به کلمه من آیات به سبب امر بدیع من ظاهر می شوند و قسم به خداوند که آفتاب اثر چهره تابنده ی من، و این مستی که مردم را فراگرفته است اثر خشیت من می باشد». از این عبارات کشف می شود که: زمین ساکن است. خدا سکون و حرکت دارد. خدا ترس و خشیت پیدا می کند.

این کتاب محتوی سوره ی هیکل و الواح دیگر است از "میرزا بهاء" در 360 صفحه ی 15 سطری و در سال 1308 هجری شمسی مطابق با 48 بابی چاپ شده است.
در این کتاب عبارتهای عجیب و غریبی از جهت معنی پیدا می شود، مثلا در صفحه 284 می گوید: «انّ السماء اثر رفعتی و الارض اثر سکونی و الساعة الّتی اخذت داهیتها العباد انّها اثر قدرتی المهیمنة علی العالمین و السحاب اثر حرکتی و الاریاح مرسلات من کلمتی و الآیات بامری البدیع تالله انّ الشمس اثر وجهی المشرق المنیر و السکر الّذی تری الناس فیه انّه اثر خشیتی...» خدا می گوید: آسمان اثر بلندی و زمین اثر ساکن شدن من است و ساعتی که داهیه ی آن مردم را فراگرفته است ( ساعت ظهور باب یا بهاء) اثر توانائی و ابر اثر حرکت من است و بادها فرستاده می شوند، به کلمه من آیات به سبب امر بدیع من ظاهر می شوند و قسم به خداوند که آفتاب اثر چهره تابنده ی من، و این مستی که مردم را فراگرفته است اثر خشیت من می باشد.
از این عبارتها معارف و حقایق تازه ای کشف می شود که به وسیله ی پیغمبر قرن نوزدهم ظاهر شده است، اوّل زمین ساکن است. دوم خدا سکون و حرکت دارد. سوم خدا ترس و خشیت پیدا می کند. و ظاهراً خدا در موقع فرستادن این آیات در حال خشیة و اضطراب بوده است.
این کتاب با این عبارت شروع می شود: «هذا سورة الهیکل قد جعلها مرآت اسمائه بین السموات و الارض و جعلها آیة ذکره بین العالمین هو الابدع الابهی سبحان الّذی نزّل الآیات لقوم یفقهون...».
از سبک و کیفیت کتاب معلوم می شود که این الواح مانند قرآن از جانب خداوند متعال و کلمات و آیات او است، ولی جناب میرزا در بعضی جاها از این قسمت غفلت کرده و روی همان فطرت خود، از طرف خود خطاباتی به دیگران نوشته است.
در آخر کتب می نویسد: «فرغ من کتابته کاتبه المسکین حرف الزاء فی یوم العلاء من شهر الجمال من سنة الوهّاج من الواحد الثانی (29 بابی) من ظهور نقطة البیان روح ما سویه فداه مطابقا للثالث من جمادی الاولی 1294 من الهجرة النبویّة و هذه هی النسخة الّ-تی وفّقنی الله لکتابتها فی ارض الحدباء».(1)