بدیع یکی از کتابهای "بهاء" می باشد که در جواب از اعتراضات میرزا مهدی قاضی نوشته شده است. میرزا مهدی قاضی نامه ای از اسلامبول به عنوان آقا محمّد علی اصفهانی، یکی از بهائیان به ادرنه می فرستد و بهاء نامه را دیده و از زبان آقا محمّد علی پاسخ اعتراضات قاضی را نوشته و ارسال می دارند. کتاب چون در اوائل سالهای پیغمبری بهاء بوده است، تمام عبارتها و آیات عربی نازل شده او غلط و اشتباه است. به طور کلّی در این کتاب آیات نازله عجیب و خنده آوری دیده می شود که مانند آیات "باب" در نهایت درجه سستی می باشد.

این کتاب محتوی نامه ها و خطبه هائی است که "عبد البهاء" پسر میرزا بهاء، در موارد مختلف و برای اشخاص نوشته است. این کتاب دارای سجع است، ولی گذشته از مطالب عجیب و ضعیفی که دارد: آثار تکلّف و ساختگی و سستی از صفحات و الفاط آن پیدا و روشن است. مطالب این کتاب همه رجز خوانی و مکرّرات بوده و یک مطلب را به صد لباس با تغییرات مختصری بیان می کند.

این کتاب، تألیف عبدالبهاء است که به نام «مقاله یک سیّاح بی طرف» در تاریخ باب و بهاء نوشته ... مؤلف تا توانسته در تحریف وقایع مسلّمه تاریخ، کوتاهی نکرده است. مؤلف سیاح نبوده و پس از هفت سالگی اصلا ایران را ندیده است. این طایفه بخاطر شورش تبعید شدند و از سوی علما تکفیر شدند اما در این کتاب ادعای دعوت علمای کربلا و نجف را کرده و اینکه شیخ انصاری گفتار آنها که نماز نمی خوانند و خمس نمی دهند و قرآن را تکذیب کرده و ادعای نبوت کرده را منافی قرآن ندانسته و... .

این کتاب توسط «عبد البهاء» فرزند «بهاء» در پنج قسمت نوشته شده است. قسمت اوّل مقالات در تاثیر انبیاء در ترقّی و تربیت نوع انسانی؛ قسم دوّم مقالات متعلّق به مسائل مذهب مسیحی؛ قسم سوم در علامات و کمالات مظاهر الهیّه؛ قسم چهارم در مبدأ و معاد و حالات مختلفه انسان؛ قسم پنجم مقالات در مواضیع مختلفه. با مطالعه قسمت اول این کتاب می بینید که جناب عبدالبهاء تا چه اندازه در مسیر ریا کاری و حیله ورزی سلوک کرده و حق و عدالت را زیر پای خود محو و پایمال نموده است.