این کتاب تالیف یکی از مبلّغین بهائیّه به نام میرزا حیدر علی اصفهانی است که در سال 1338 هجری در "عکّا" فوت کرده است. این کتاب به ظاهر شرح حالات و مسافرت خود مؤلّف است که در ضمن یک مقدّمه و نه بهجت و خاتمه نوشته می شود، ولی در حقیقت یکی از کتب استدلالیّه و تبلیغی این طائفه است.

کتابی در معرفی بزرگان و مشهورین دوره نقطة البیان، و شرح احوال مهمّین از دشمنان و تبیین اماکن مهمّه به ترتیب حروف تهجّی است. مؤلّف کتاب از مبلّغین بهائیه بود که در تهران سکونت داشت. با مطالعه کتاب می توان دریافت که باب از زمینه سازی های اندیشه شیخیه احسایی برای ادعاهای خود استفاده کرده است. 

پس از رحلت پیامبر(ص)، خلیفه اول و دوم هرگونه نقل و نوشتن احادیث آن حضرت را ممنوع کردند. خلیفه اول با این استدلال که قرآن به عنوان مرجع تبیین حلال و حرام در میان ما وجود دارد، نقل حدیث را ممنوع کرد. خلیفه دوم نیز در مبارزه با نقل حدیث به این اقدامات دست زد: 1- دستور به از بین بردن هر نسخه مکتوب حدیث. 2- نهی شدید مبلغین، از نقل حدیث. 3- مبارزه با نقل حدیث، از طریق مجازات و زندانی کردن. بدین ترتیب با تصمیمی سیاسی، مردم از مهم ترین مرجع اسلامی بعد از قرآن و بزرگ ترین منبع معارف محروم شدند.

این کتاب شامل قسمتی از عقائد و احکام و تعلیمات بهائیّه است که در سال 1341 هجری شمسی در مصر به اهتمام فرج الله و با اجازه محفل روحانی مصر به چاپ رسیده است. مؤلّف این کتاب شیخ محمّد علی قائنی برادر زاده نبیل اکبر (آقا محمّد فاضل قائنی پسر ملا احمد متوفّی سال 1309 هجری در بخارا) و از مبلّغین بهائیّه بوده است و در سال 1342 در عشق آباد وفات کرده است.