کتاب «تاریخ مدینه دمشق» توسط ابو القاسم على بن حسن بن هبه الله ابن عساکر شافعى دمشقى (499ـ571ق) نوشته شده است که کتابى تاریخى، رجالى، و حدیثى و از مهم ترین و پر اهمیت ترین کتاب هاى مورد توجه اهل سنت و علماى شیعه مى باشد. این کتاب با نام «التاریخ الکبیر» و تاریخ ابن عساکر نیز شناخته شده است و على رغم نام آن، تاریخى عام بوده و همه مناطق و اشخاص مهم تاریخ اسلام را به طور کاملا مفصل و البته مستند گزارش کرده است. حجم بالاى کتاب به این دلیل است که سندهاى فراوان براى مطالب ذکر شده است و هزاران حدیث نبوى و بیش از دو هزار حدیث از امیر المومنین على(ع) را به طور مستند و کامل در بر گرفته است. از این رو علاوه بر تاریخى بودن آن، به عنوان کتاب جامع و معتبر حدیثى نیز تلقى شده و از مهم ترین منابع علماى رجال و حدیث اهل سنت مثل سیوطى، ذهبى، ابن حجر و دیگران بوده است. کتاب تاریخ دمشق مطالب فراوانى از منابع پیشینیان ذکر کرده است که امروزه در دست نیست. ابن عساکر بسیارى از وقایع و حقایق مربوط به شیعه و عقاید آن را در کتابش نقل کرده و کتاب او از مهم ترین مراجع و منابع احتجاج علماى شیعه براى اثبات حقانیت عقاید خود در برابر اهل سنت به شمار می ورد.

کتابی در معرفی بزرگان و مشهورین دوره نقطة البیان، و شرح احوال مهمّین از دشمنان و تبیین اماکن مهمّه به ترتیب حروف تهجّی است. مؤلّف کتاب از مبلّغین بهائیه بود که در تهران سکونت داشت. با مطالعه کتاب می توان دریافت که باب از زمینه سازی های اندیشه شیخیه احسایی برای ادعاهای خود استفاده کرده است. 

منظور ازعادیات در این آیه، اسبان مجاهدان است که با سرعت به سوى میدان جهاد پیش مى روند، یا شتران حاجیان است که در فریضه حج در میان مواقف و اماکن مقدس به سرعت حرکت مى کنند.