نبوّت در اسلام، به معنى آمدن مربّیان لایق و راهنمایان شایسته و آگاه، و مجهّز به براهین و استدلال از طرف خدا، براى نجات انسان ها از چنگال جهل و خرافات و هوس ها و آلودگى ها است. آن ها مى آیند تا انسان ها را به سوى قلّه کمال  هدایت نمایند. ولى نبوّت در آیین «باب» و «بهاء»، مساوى است با یک مشت بافندگى و پریشان گویى؛ "باب" و "بهاء" خود را در ردیف پیامبرانى مانند موسى و عیسى و ابراهیم و نوح (ع)، بلکه بالاتر از آنها قلمداد مى کنند، ولى زمانى دیگر توأم با خدایى است.

این کتاب محتوی نامه ها و خطبه هائی است که "عبد البهاء" پسر میرزا بهاء، در موارد مختلف و برای اشخاص نوشته است. این کتاب دارای سجع است، ولی گذشته از مطالب عجیب و ضعیفی که دارد: آثار تکلّف و ساختگی و سستی از صفحات و الفاط آن پیدا و روشن است. مطالب این کتاب همه رجز خوانی و مکرّرات بوده و یک مطلب را به صد لباس با تغییرات مختصری بیان می کند.

کتابی شعری در تبلیغ بهائیت و سران آن، از " نعیم محمّد". در ترجیع 51 می گوید: شاه ابهی اراده چون فرمود خلقت نو ز کاف و نون فرمود* چون من الله یبدؤن بودند والی الله یرجعون فرمود* ظاهر وفاش انّ مادونی خلقی ایّای فاعبدون فرمود* علم انّنی انا اللهش رایت شرک سرنگون فرمود!!! یکی دیگر از آثار او "قصیده ی صیفیّه" است که منتهی می شود به توصیف "عبدالبهاء" و می گوید: ... توئی تو اصل قدیم توئی تو ربّ کریم توئی تو خلق علیم* توئی تو حیّ قدیم ... اگر نماز آوریم توئی تو مسجود ما* اگر نیاز آوریم توئی تو معبود ما.