«بهائيان» براى اثبات مذهب خود به آيه 5 سوره «سجده» تمسّك كرده و گفته اند: در اين آيه منظور از «امر»، دين و مذهب و منظور از «تدبير»، فرستادنِ دين و و منظور از «عروج»، نسخ دين است و چون هيچ مذهبى نمى تواند بيش از هزار سال عمر كند، بايد جاى خود را به مذهب ديگر دهد.

اين استدلال اشكالات واضحى دارد: 1. «امر» به معني فرمانِ آفرينش استعمال شده نه به معنى دين و مذهب. 2. كلمه «تدبير» نيز در مورد آفرينش به كار رفته، نه نازل گردانيدن مذهب. 3. آيات قبل و بعد آيه بالا مربوط به آفرينش جهان است نه تشريع اديان. 4. كلمه «عروج» به معنى صعود كردن آمده نه نسخ اديان و... .

پس از کشته شدن باب، این اندیشه که باید فرقه جدید ایادی در مناطق مختلف از جمله ایران تشکیل شود، قوت گرفت. زیرا جدایی افراد عادی از مراکز تبلیغی، باعث افول سریع آنان خواهد شد و از سوی دیگر، وجود ایادی از نظر مادی و معنوی، در گسترش فرقه مؤثر خواهد بود. در این هنگام، مهم ترین دغدغه محافل بهائی، انتخاب 26 نفر از مؤمنین بهائی، به نام ایادی امر الله بود، سرانجام 27 نفر از مؤمنین به نام ایادی امرالله انتخاب شدند، که وظیفه آنان، حفاظت و تبلیغ امر حضرت بهاء الله، تحت نظر ولی امر الله بود.

الواح با 66 لوح از میرزا بهاء است که به تقلید از قرآن ابتدا الواح بزرگتر را آورده. این کتاب بعد از اقدس در چاپخانه ناصری بمبئی در 212 صفحه چاپ شده است. در لوح اول یکایک پیروان خود را با تشریفات خاصی ذکر کرده و در لوح 11 صفحه 222 قصّه ی عجیب مقاربت میرزا بهاء با زن زیبا در عرش را بیان می کند و خلق همه قلوب و عقل ها را بخاطر میرزا بهاء می داند!

مؤلّف کتاب، "حاجی میرزا جانی کاشانی" از خاصّین "سیّد باب" بوده است. محتویات کتاب در تاریخ ظهور "باب" و وقایع هشت سال اول از تاریخ بابیّه است. از آنجائیکه این کتاب، در ایّام ریاست و نیابت "میرزا یحیی صبح ازل" نوشته شده و در موارد زیادی نیز به مقام وصایت و مرجعیت او به صراحت اشاره شده است، بهائی ها با این کتاب مخالف بوده و با چاپ و تکثیر آن کاملاً مخالف هستند. این کتاب یکی از کتب استدلالیّه بابیها می باشد که: روایات و احادیث را تأویل کرده و قضایای تاریخی را تحریف نموده است.

نویسنده کتاب عبدالحسین آواره است. جلد اوّل آن در اختلافات اسلامیّه و حالات "باب" و "بهاء" و اصحاب آنان است. آواره بعد از توبه کردن، در کشف الحیل می گوید: ... در آن موقع اگر به عقیده بهائیت هم می شدم ممکن نمی شد که لکّه های تاریخی برایشان در بگذارم و اگر می گذاردم ناچار آنها به شست و شوی آن مبادرت می کردند،... معذلک کلّه اینک با مراجعه نظر می بینیم باز حقائقی از قلم جاری شده و در همان کتاب ثبت گشته... باید گفت یا آواره در نگارش آن کتاب بیدار بوده یا خدای بهائیان در آن موقع خوابش برده... .

بدیع یکی از کتابهای "بهاء" می باشد که در جواب از اعتراضات میرزا مهدی قاضی نوشته شده است. میرزا مهدی قاضی نامه ای از اسلامبول به عنوان آقا محمّد علی اصفهانی، یکی از بهائیان به ادرنه می فرستد و بهاء نامه را دیده و از زبان آقا محمّد علی پاسخ اعتراضات قاضی را نوشته و ارسال می دارند. کتاب چون در اوائل سالهای پیغمبری بهاء بوده است، تمام عبارتها و آیات عربی نازل شده او غلط و اشتباه است. به طور کلّی در این کتاب آیات نازله عجیب و خنده آوری دیده می شود که مانند آیات "باب" در نهایت درجه سستی می باشد.

تفسیر قرآن به معنى واقعى، از زمان خود پیامبر(ص) و به هنگام نزول نخستین آیات بر قلب پاکش آغاز گشت؛ ولى به صورت یک «علم مدون»، از زمان على(ع) شروع شد و بزرگان این علم، سلسله اسانید خود را به او که باب مدینه علم پیامبر(ص) بود مى رسانند.

علی محمد شیرازی در سال 1235ه  در شیراز به دنیا آمد. در کودکی از طریق استادش با آراء و عقاید شیخیه آشنا شد. او که در 19 سالگی روحیه شیخی گری یافته بود، به بوشهر سفر کرد. او به خاطر شیفتگی زیاد به سیدکاظم رشتی به کربلا رفت و  پس از مرگ سیدکاظم، علی محمد مدعی جانشینی وی گشت و کارهایی کرد که به تدریج حساسیت مردم و علما را برانگیخت مانند: ادعای بابیّت،  ادعای مهدویت، ادعای نبوت و منسوخ گشتن احکام اسلامی. او بعد از چند بار دستگیری و اعلام توبه، سرانجام به دست امیرکبیر در تبریز اعدام شد.