ادیبان، عالمان و مفسّران بزرگى مثل فراء، اخفش، مبرد، راغب، زمخشری و... می گویند که کلمه مولا به معنی اولویّت در امور و سرپرستى امور و سیادت و ریاست و زعامت می باشد و همچنین ولىّ و مولا، هر دو در این معنا استعمال مى شوند. لذا پیام مهم روز غدیر و آن همه تأکید بر آن چیزی جز امامت علی(ع) نمی باشد.

از جمله افکار وهابیان سلفى، دشمنى با پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) و دوست داران آنها یعنی شیعه است.  ابن تیمیه در صدد است تا هرگونه فضیلتى را براى اهل بیت پیامبر(ص) انکار نماید و احادیث فضایل را مجعول بشمارد. البانى و پیروان او حتّى با اطلاق کلمه «سیّد» بر رسول خدا(ص) مخالفت مى کنند و حتی محمّد بن عبدالوهاب از درود فرستادن و صلوات بر پیامبر(ص) نهى مى کرد و اگر کسى چنین مى کرد او را شدیداً عقاب مى کرد و چه بسا او را به قتل مى رسانید.

صاحب بن عباد از واژه مولى معناى امامت و خلافت را اراده کرده، براى روشن شدن این مطلب به شعر او اشاره مى کنیم: قالت فمن سادَ فی یومِ الغدیرِ أَبنْ فقلتُ من کان للإسلامِ خیرَ ولی...؛ گفت: چه کسى در روز غدیر امیر شد؟ بیان کن! گفتم: آن کسى که براى اسلام بهترین ولىّ است... ولکن من مِثل گفته پیامبر(ص) مى گویم، در حالى که همه خلایق را جمع کرده بود. ألا إنّ من کنتُ مولىً له یُوالی علیاً وإلاّ فلا؛ آگاه باشید! هر کس من مولاى او هستم على را ولىّ خود بدارد، و اگر چنین نکند پس من هم مولاى او نیستم.

مولی نزد اهل لغت معانی بسیاری دارد مانند سید و سلطان. از طرفی آنان اجماع دارند بر اینکه ولی و مولی به یک معنا هستند و بر «اولویت به امر» دلالت دارند. و بدیهی است وقتی واژه مولی درباره رسولی الهی یا جانشین وی استفاده شود، اشاره به وسیع ترین دایره محل اعمال آن سیادت و سلطنت دارد؛ لذا اراده سایر معانی درباره حدیث غدیر یا موجب کذب بستن به پیامبر(ص) یا کفر می گردد و یا با توجه به وضعیت مردم و دستور پیامبر به تجمع مردم، امری بی فایده می گردد.

بشنوي در مدح اهل بيت(ع) سروده: براى من مهمّ نیست در کدامین شهرها بمیرم و قبر من کجا باشد، در صورتیکه شهادت دهم که خدایى جز خداى یگانه نیست و محمّد مصطفى(ص) پیامبر خدا و على(ع) برادر او و فاطمه پاک(س) دختر پیامبر و دو فرزندشان، دو سیّد و سرور من هستند و خوشا به حال بنده اى که آن دو سیّد و آقاى او باشند.

برخى از علماى اهل سنت به امامت امام باقر(ع) در علم و سیاست تصریح نموده اند؛ همانند: ذهبی که می نویسد: «ابوجعفر باقر، سیّد، امام، فقیه و کسى بود که براى خلافت صلاحیت داشت»، و در جایى دیگر مى گوید: «یکى از کسانى بود که بین علم و عمل و بزرگوارى و شرف و وثاقت، جمع نموده بود. او اهلیت بر خلافت را داشت». هم چنین صلاح الدین خلیل بن ابیک صفدى می گوید: «او علم، فقه، ديانت، وثاقت و بزرگوارى را جمع کرده و براى خلافت صالح بود».

در زمان رسول اکرم(ص) گفتگوهایی بین ایشان و مسیحیان نجران درباره حضرت مسیح(ع) انجام شد و آنها لجاجت کردند خداوند به پیامبر(ص) دستور داد با آنها مباهله کند، پیامبر(ص) به همراه امیرالمومنین(ع) و حضرت فاطمه(س) وامام حسن(ع) و امام حسین(ع) برای این کار آماده شدند، وقتی مسیحیان با این صحنه مواجه شدند، احساس خطر کردند و از مباهله سرباز زدند و با پیامبر(ص) مصالحه کردند.
 

امام علی(ع) در حدیثی از پیامبر(ص)، وجه نامگذاری حضرت فاطمه(س) را به این نام، دوری ایشان و فرزندانشان از آتش بیان کرده و می فرمایند. «آیا مى دانى چرا فاطمه نامیده شده اى؟ خدا او و فرزندانش را از آتش دوزخ در قیامت باز مى دارد». در واقع مقصود فرزندانى است که در راه این مادر باشند، نه همچون پسر نوح، به همین دلیل در بعضى از احادیث، «ذریّه» و «محبّان» با هم ذکر شده، از سوی دیگر، این اشتباه بزرگی است که گمان کنیم بر اساس مفهوم این روایت، آنان در صورت ارتکاب به گناه نیز از عذاب الهی در امان هستند.

صاحب بن عباد در رابطه با غدیر خم چنین سروده: ...وقالوا علیٌّ علا قلت لا فإنّ العُلى بعلیٍّ عَلا؛ ...گفتند: على برترى یافت؟ گفتم: نه. همانا برترى ها به واسطه على برترى یافتند. ولکن أقولُ...؛ ولکن من مِثل گفته پیامبر(ص) مى گویم، در حالى که همه خلایق را جمع کرده بود. ألا إنّ من کنتُ مولىً له یُوالی علیاً وإلاّ فلا؛ آگاه باشید! هر کس من مولاى او هستم على را ولىّ خود بدارد، و اگر چنین نکند پس من هم مولاى او نیستم.