گروهى از علماى اهل سنت كه در علم حديث تخصص دارند به تواتر احاديث در موضوع مهدويت تصريح نموده اند كه به عنوان نمونه به افراد زیر اشاره می شود: ابن قيم جوزيه در المنار المنيف في الصحيح و الضعيف، جلال الدين سيوطى در الحاوي للفتاوي، ابن حجر هيتمى در الصواعق المحرقة، تفتازانى در شرح المقاصد في علم الكلام، شيخ ناصر الدين البانى، قاضى شوكانى و ... .

او از جمله افرادى است که در کار خود صادق و درست کردار نبوده و احادیث را به میل و دلخواه خود جرح و تعدیل مى کرده است. هر گاه حدیثى با رأى و نظر او سازگار نبوده، به هر نحو ممکن آن را تضعیف مى کرد؛ در حالى که حدیثى را که مضمون آن موافق با رأى و نظرش بوده، با همان راوى که قبلا او را تضعیف کرده در این روایت او را توثیق نموده و در نتیجه حدیث را تصحیح مى کند. این مطلبى است که یکى از علماى اهل سنّت نیز بعد از تحقیق فراوان به آن اعتراف کرده و براى اثبات تناقضات او سه جلد کتاب تألیف نموده است.

ناصرالدین البانى، در صدد توجیه دلالت حدیث ثقلین بر آمده، مى گوید: مقصود از«عترتى أهل بیتى» یا همسران پیامبر(ص) است به قرینه آیه تطهیر و یا علمای امّت. در حالی که اولا: مقصود در آیه تطهیر، پنج تن اصحاب کسا هستند. ثانیا: حمل عترت و اهل بیت بر علمای امت، خلاف لغت و اصطلاح است، علاوه بر این که آن ها معصوم نبودند. ثالثا: مصداق اهل بیت و عترت را می توان با احادیث دیگری مانند کساء و مباهله شناخت. 

بسیاری از علمای اهل سنت حکم به صحت حدیث ثقلین کرده اند؛ از جمله حاکم نیشابورى، ابن کثیر، سیوطى، حسن بن على سقاف شافعى، متقى هندى، البانى، ابن حجر عسقلانى، ابن حجر هیثمى، بویصرى، یعقوب بن سفیان فسوى، قندوزى حنفى و  آلوسى می گویند: حدیث ثقلین صحیح السند است. ابن جریر طبرى نیز حدیث را تصحیح نموده است. هم چنین هیثمى، طبرانى، ازهری و سمهودى شافعى این حدیث را حسن و صحیح دانسته اند.

از جمله افکار وهابیان سلفى، دشمنى با پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) و دوست داران آنها یعنی شیعه است.  ابن تیمیه در صدد است تا هرگونه فضیلتى را براى اهل بیت پیامبر(ص) انکار نماید و احادیث فضایل را مجعول بشمارد. البانى و پیروان او حتّى با اطلاق کلمه «سیّد» بر رسول خدا(ص) مخالفت مى کنند و حتی محمّد بن عبدالوهاب از درود فرستادن و صلوات بر پیامبر(ص) نهى مى کرد و اگر کسى چنین مى کرد او را شدیداً عقاب مى کرد و چه بسا او را به قتل مى رسانید.